5 Αυγούστου 2008, 5 Αυγούστου 2015. Δε θα μετρήσουμε τα χρόνια της απουσίας του Γιώργου Τσαγκάρη από τα πολιτιστικά δρώμενα της Καλαμάτας, και όχι μόνο.
Όσο κι αν στενοχώρησε πολλούς ο θάνατός του, οι παρακαταθήκες που άφησε είναι και θα παραμείνουν ζωντανές, ποιος ξέρει για πόσες δεκαετίες ακόμα.
Κάποιοι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη που μελοποίησε λένε: «Τόσα άστρα και ‘γώ να λιμοκτονώ / Χρωματίζω χάρτινα πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν / γιατί χειμώνιασε». Γιατί αυτοί οι μελαγχολικοί στίχοι; Και ο Τσαγκάρης δίνει την προαναφερόμενη απάντηση, προσθέτοντας ωστόσο: «Υπάρχουν όμως και οι στίχοι: “Χρωματίζω χάρτινα πουλιά / και περιμένω να κελαηδήσουν”. Υπάρχει αυτή η απαράμιλλη δυνατότητα του ανθρώπου να ξεπεράσει τα πάντα με το όνειρο και τη δημιουργικότητα».
Το όνειρο και η δημιουργικότητα ήταν το παν στη ζωή του Τσαγκάρη. Μια ζωή γεμάτη μουσικές.
Σήμερα, εφτά χρόνια μετά την απρόσμενη αναχώρηση του Γιώργου Τσαγκάρη από τη ζωή, στις 7.00 το απόγευμα, οι φίλοι του θα βρεθούν στον τάφο του, στο Νεκροταφείο Καλαμάτας, «για να τον κεράσουμε ένα ουζάκι κι ένα τσιγάρο».
Προσκαλεσμένοι είναι, φυσικά, και οι άγνωστοι φίλοι του.
«Τόσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν, και περιμένω να κελαηδήσουν γιατί χειμώνιασε.
Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ κάνε λοιπόν, κύριε, να ‘χει κανείς ένα φίλο, δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου γιατί χειμώνιασε…» (Χρωματίζω πουλιά, ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, σε μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη).
Συγγενείς και φίλοι του Γιώργου Τσαγκάρη θα πουν ένα σήμερα ένα «γεια» στο λάτρη της ζωής και της φύσης
