*Πριν από λίγες ημέρες ο Β. Μεϊμαράκης, περιγράφοντας την επόμενη ημέρα της υποτιθέμενης επιστροφής της Ν.Δ. στην εξουσία, υποσχέθηκε να επαναφέρει στις 21 Σεπτεμβρίου το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων, χωρίς, όμως, να διευκρινίζει την ταυτότητα των υπό αναμονή «χαμογελαστών».
Λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Χρ. Σπίρτζης, αποκαλύπτοντας πως το 80% των «μεγάλων έργων» της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ είχαν αναδόχους μόνο έξι εταιρείες, μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί ποιοι είναι αυτοί που πρώτοι και καλύτεροι περιμένουν να σκάσει το χειλάκι τους από ευτυχία την επομένη των εκλογών, με ένα ΕΣΠΑ και ένα πρόγραμμα Γιούνκερ να περιμένουν στο στρωμένο με γαλάζιο τραπεζομάντιλο τραπέζι του Μαξίμου.
 
*Αυτοί οι Γερμανοί δεν κρατούν το στόμα τους κλειστό, με αποτέλεσμα να δημιουργούν προβλήματα. Για παράδειγμα, το ποιος έφταιξε για την κατάσταση της χώρας μας το είπε επιγραμματικά και ξεκάθαρα ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ, στην ιστορική του δήλωση, στο γερμανικό Κοινοβούλιο: Δεν έφταιξε αυτή η κυβέρνηση (Τσίπρα), αλλά τα δύο διεφθαρμένα κόμματα (τα κατονόμασε) που επί σειρά ετών έπαιρναν τα 320 δισ. και τα έδιναν στις οικονομικές ελίτ της Ελλάδας, αφήνοντας το λαό απέξω (την ουρά). Να πληρώνει πάντα αυτός την εξαφάνισή του, το φαγωμένο από τους άλλους βόδι. Γιατί αυτό είναι το «τρίτο Μνημόνιο».
Η επισφράγιση των αποφάσεων που πάρθηκαν πριν από χρόνια για την υποδούλωση της «πλέμπας του λαού» σε συνθήκες «μη ύπαρξης»! Άνεργοι, χωρίς κοινωνικό κράτος, δούλοι στην ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Στις τάξεις των λύκων!
 
*Κάποιες ημέρες αργότερα, η “Καθημερινή”, σε μια έκρηξη ειλικρίνειας, σημείωνε: Είναι αλήθεια ότι παρέλαβε ο κ. Τσίπρας μια απασφαλισμένη βόμβα από την προηγούμενη κυβέρνηση των κ.κ. Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου. Απέφυγε την «έκρηξη» που θα εσήμαινε πλήρη καταστροφή της χώρας, την τελευταία στιγμή, συνομολογώντας με τους δανειστές μας μνημόνιο περιλαμβάνον και όσα έκρυψαν «κάτω από το χαλί» διάφορες κυβερνήσεις την τελευταία πενταετία, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Αλλά το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο είναι εκρηκτικός ωρολογιακός μηχανισμός τρομακτικής ισχύος και ο χρόνος προχωρεί αμείλικτα…
 
 
*«Εμείς δεν είμαστε λαϊκιστές. Δεν ερχόμαστε να πούμε ότι θα σκίσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους σε μία νύχτα». Αυτό είπε ο Π. Λαφαζάνης παρουσιάζοντας το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας. Συγγνώμη, αλλά το έλεγαν ως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές του Γενάρη!
 
*Πάντως, σε κάθε περίπτωση, ως ψηφοφόροι θα πρέπει να έχουμε το νου μας και να είμαστε σκεπτικιστές. Τούτων δοθέντων, προσοχή στα κόμματα που σεμνύνονται ότι «εκπροσωπούν το νέο». Δεν είναι νέο ένα κόμμα που στεγάζει το βαθύ ΠΑΣΟΚ και που επαινεί τη συνεργασία του με τον εθνολαϊκιστή Καμμένο. Δεν είναι νέο ένα κόμμα που τον αρχηγό τον χρίζει ο προηγούμενος αποτυχημένος αρχηγός για να τον ελέγχει. Δεν είναι νέο ένα κόμμα που πουλιέται ως «νέο» αλλά είναι πιο προσωποπαγές από οποιοδήποτε άλλο. Δε φέρνει κάτι νέο μία πρόεδρος Βουλής που ασχολείται με το πού αφοδεύει το προσωπικό της. Και δε φέρνει τίποτα νέο ένας παλιός αυριανιστής που πούλησε στον Κουρή το κανάλι του και που τώρα παριστάνει τον κεντρώο προφήτη…
 
*Και μια σούμα από τα όσα έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα. Ο πολιτικός λόγος του αρχηγού της Ν.Δ. εξαντλείται σε ένα προσωπικό κατηγορητήριο εναντίον του Αλέξη Τσίπρα. Κι όταν θέλει να δώσει… προοπτική στους πολίτες, τότε τους τάζει ότι θα φέρει το κέφι και το χαμόγελο ή θα τους διώξει τη μελαγχολία.
Από την άλλη, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι με τις εκλογές θα απαλλαγεί η χώρα από το παλιό πολιτικό κατεστημένο, ενώ ξεκαθαρίζει με ποιους δε θέλει να κυβερνήσει. Θαυμάσια! Μόνο που μετά τις εκλογές κανείς δε θα γελάει.
Ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν, καθώς θα είναι εδώ ό,τι μας ταλαιπωρεί τα τελευταία έξι χρόνια: οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των Μνημονίων που λεηλατούν τη χώρα και το λαό. Για όλα αυτά πότε θα μιλήσουν τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία;  Άρχισε αέρας να φυσά και τα κεριά να σβήνουν.
 
 
*«Άντε να σταθώ στα πόδια μου». Έτσι λέγεται ο νέος ύμνος- τραγούδι κατά της κρίσης και του φόβου των Λ. Μπαλάφα και ο Ν. Ζερβάκη, το οποίο σε κάποιες στροφές λέει: Άντε να σταθώ στα πόδια μου μετά από τόσα χτυπήματα, έχω ξεχάσει τα βήματα, μα δε με παίρνει να πω δε μπορώ, πρέπει να μπω στο χορό… Μες τον κόσμο μεγαλώνω τον άπονο, ποιος στ΄ αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει, δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο γιατί η ρόδα δε γυρίζει…».
 
 
*Και κάτι σαν κλείσιμο. Για μας και τη γενιά μας, καλύτερα να κάνεις παρέα σε μια σκουριά που σε βρήκε με τη βροχή, παρά σε πρώιμα σκουριασμένους που δεν κατάλαβαν ποτέ με ποιον και τι βροχή μοιράζονται… Βάλτε μου μια αλυσίδα, κύριε. Θα παραμείνω σε ό,τι είχα. Δε θέλω άλλο…