Ηταν 19 ετών τον Ιανουάριο του 1990 και φοιτούσε στη Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας (Σ.Τ.Υ.Α.) όταν το αυτοκινητιστικό ατύχημα που του συνέβη τον καθήλωσε σε αναπηρικό καρότσι με μόνιμη παράλυση των κάτω άκρων. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ο Γιώργος Λαζαρίδης είναι ο 6os καλύτερος αθλητής ΑμεΑ για το 2013, ενώ το 2014 βραβεύτηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά με την Εθνική ομάδα τένις, κορυφαία ομάδα ΑμεΑ για το 2014 στην ψηφοφορία του ΠΣΑΤ. Το Σάββατο 8 Νοεμβρίου θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά στο Μαραθώνιο. Θα αγωνιστεί στον 33ο Μαραθώνιο της Αθήνας, τον Αυθεντικό. Με το αμαξίδιο και το συνοδό του φιλοδοξεί να καλύψει τα 42 χιλιόμετρα της απόστασης. Δεν τον ενδιαφέρει ο χρόνος που θα καλύψει την απόσταση. Αυτό που τον νοιάζει είναι να τερματίσει. «Ακόμα και μπουσουλώντας…», μας λέει σε μια συγκινητική συνέντευξη στο www.thetoc.gr
Τα χρόνια που ακολούθησαν του ατυχήματος, με τη σημαντική βοήθεια και ουσιαστική στήριξη του οικογενειακού και φιλικού του περιβάλλοντος, ο Γιώργος Λαζαρίδης αγωνίστηκε για να μη μείνει κλεισμένος στο σπίτι, αλλά να παραμείνει ενεργά ενταγμένος στο κοινωνικό περιβάλλον της Καλαμάτας. Κορυφαία στιγμή για τον αθλητή ήταν η συμμετοχή του στην Παραολυμπιάδα του Πεκίνου (2008). Μέχρι σήμερα έχει καταγράψει αμέτρητες διακρίσεις σε εγχώρια και διεθνή τουρνουά στο αγώνισμα Τένις με Αμαξίδιο.
Πως ξεκίνησε η ενασχόληση με το τένις;
«Αφορμή στάθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 που έγιναν στην Ελλάδα και η προετοιμασία ενός αθλητή στο Τένις με Αμαξίδιο που είχε έρθει στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Καλαμάτα. Μέσω εκείνου γνώρισα ανθρώπους που με παρότρυναν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και το τένις. Πριν το ατύχημα έπαιζα μπάσκετ, αλλά είπα να αλλάξω. ΄Εχω δίπλα μου πολλούς ανθρώπους που με βοηθούν και με στηρίζουν: την οικογένειά μου, τους χορηγούς, υποστηρικτές, πολλοί φίλοι – και νιώθω ευλογημένος γι’ αυτό».
Και ο Μαραθώνιος πως προέκυψε;
«Με παρότρυνε ένας φίλος μου ο οποίος ασχολείται με τις μεγάλες αποστάσεις – ο Διονύσης – και επειδή αισθανόμουν την ανάγκη να δοκιμαστώ και κάπου αλλού (γιατί από το καλοκαίρι του 2013 μέχρι τον Οκτώβριο του 2014 πέρασα μια περιπέτεια υγείας), ένιωσα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία να το κάνω. Στόχος μου είναι να τερματίσω. Δεν με νοιάζουν οι χρόνοι. Στόχος μου είναι να τερματίσω ακόμα και “μπουσουλώντας”. Με το feeling που έχω νομίζω ότι στο τέλος θα βγούμε νικητές κι απ’ αυτή τη μάχη».
Πως θα καλύψει τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου;
«Κάθε εμπόδιο σου δίνει μια ευκαιρία να κάνεις ένα άλμα και να πας ψηλότερα. Θα τρέξω μαζί με το συνοδό με το καθημερινό μου αμαξίδιο, δεν θα τρέξω με κάποιο τροχήλατο ή αγωνιστικό που μπορεί να αγωνιστούν τα ΑμεΑ αλλά με δικό μου. Το αποφάσισα διότι θεωρώ ότι αυτά είναι τα πόδια μου και ήθελα να τολμήσω να καλύψω τη διαδρομή με το καθημερινό μου αμαξίδιο. Σίγουρα η δυσκολία είναι μεγαλύτερη αλλά δεν με τρομάζει. Στο τένις έχω αγωνιστικό αμαξίδιο, αλλά στο Μαραθώνιο δεν θα το χρησιμοποιήσω. Η πρόκληση αυτή αφορά εμένα, δεν εξετάζω πως τρέχει ο καθένας».
Τι προετοιμασία έχει γίνει;
«Ναι, είναι ο πρώτος μου Μαραθώνιος, παρ’ ότι το άθλημά μου εδώ και 10 χρόνια είναι το Τένις με Αμαξίδιο. Εχω κάνει μια μίνι προετοιμασία – το 2015 είναι μια προολυμπιακή χρονιά και βρίσκομαι συνεχώς σε αγώνες στο εξωτερικό – οπότε δεν είχα να δώσω περισσότερα στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ωστόσο αισθάνομαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου, αισθάνομαι πολύ δυνατός και πιστεύω ότι μαζί με το συνοδό μου θα καταφέρουμε να τερματίσουμε. Μαζί έχουμε κάνει κάποιες μίνι διαδρομές στην Καλαμάτα (από εκεί κατάγομαι), έχουμε καλύψει αρκετά χιλιόμετρα, έχουμε φθάσει έως τα 21 χιλιόμετρα προετοιμασίας – σε περίπου 2 ώρες. Αν δεν είσαι σίγουρος και δεν θέλεις κάτι πολύ να το κάνεις δεν το πετυχαίνεις. Και η δική μου η προσπάθεια θα είναι να δοκιμάσω με όλες μου τις δυνάμεις να τερματίσω».
Κι αν δεν καταφέρει να τερματίσει;
«Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απογοητευόμαστε. Ισως μια αποτυχία να αποτελέσει πρόκληση να συμμετάσχω του χρόνου. Από μια αποτυχία μπορείς να βγεις πιο δυνατός. Κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω: Από τα δύσκολα πρέπει να βγαίνουμε όλοι μας πιο δυνατοί. Επειδή η ζωή μου είχε διάφορα εμπόδια, κάθε φορά βάζω καινούργιες προκλήσεις για να προχωράω περισσότερο. Μου αρέσει να βάζω στόχους. Ενα είναι το μήνυμα στην περίοδο της κρίσης: Πρέπει να βάζουμε στόχους και να μη βλέπουμε τα πράγματα απαισιόδοξα όσο απογοητευτικά και να είναι. Πρέπει να τα βλέπουμε θετικά. Η εύκολοι στόχοι είναι η καθημερινότητά μας. Οι δύσκολοι είναι η ζωή μας».
thetoc.gr
