Τέσσερα 24ωρα μετά την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στην «καρδιά» του Παρισιού οι κάτοικοι της πόλης προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συνέβη, ενώ παλεύουν να «νικήσουν» τους φόβους που «γεννήθηκαν» έπειτα από αυτή την πρωτοφανή «σφαγή».
Αυτό που τρομάζει, στη συγκεκριμένη τρομοκρατική επίθεση, είναι ότι χτυπήθηκε ο κοινωνικός ιστός της πόλης και όχι κάποιος πολιτικός στόχος… Οι τρομοκράτες έδρασαν σε περιοχές πολυσύχναστες, όπου διασκέδαζε καθημερινά ο απλός κόσμος… Χτύπησαν μικρά bistrot, μια συναυλία και ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός… Εκτέλεσαν εν ψυχρώ αθώους και ανυποψίαστους πολίτες…
Με λίγα λόγια, χτυπήθηκε ο δυτικός τρόπος ζωής, κι αυτό δε φοβίζει μόνο τους Γάλλους, αλλά όλους εμάς. Οι ημέρες που θα ακολουθήσουν, ύστερα από αυτό το χτύπημα, αναμένονται δυσοίωνες και η Ευρώπη από τις 13 Νοέμβρη και μετά δε θα είναι η ίδια…
Το «Θάρρος» επικοινώνησε, μετά την τρομοκρατική επίθεση, με Καλαματιανούς που ζουν στο Παρίσι ή και που βρέθηκαν εκεί για διακοπές. Μας μεταφέρουν τις δικές τους μαρτυρίες για το πώς έζησαν τη μαύρη «Παρασκευή και 13» της Ευρώπης!
Των Κώστα Γαζούλη & Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Αλέξανδρος Ράλλης: «Ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί…»
Ο Αλέξανδρος Ράλλης έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στο Παρίσι, ενώ τα τελευταία χρόνια η ζωή του είναι ανάμεσα στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου διατηρεί την εταιρεία “Profil Grec”, και την Καλαμάτα. Ο ίδιος έχασε δυο φίλους και συνεργάτες από τις επιθέσεις…
«Το βράδυ της Παρασκευής βρισκόμασταν με φίλους σ’ ένα μπαρ κοντά στο σπίτι μου στην περιοχή Menilmontant, μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από το Bataclan. Βλέπαμε το ποδόσφαιρο στην τηλεόραση… Ξαφνικά γύρω στις 10.00 το βράδυ ήρθε ένας φίλος και μας είπε ότι έξω από το θέατρο που πέρασε γίνεται χαμός και υπάρχει αστυνομία, ασθενοφόρα κ.τ.λ… Στην αρχή νομίζαμε ότι μας έκανε πλάκα, αλλά αμέσως είδαμε έκτακτα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση που μιλούσαν για επιθέσεις σε πολλά μέρη στο κέντρο του Παρισιού… αποφασίσαμε να πάμε στα σπίτια όλοι μας για να είμαστε ασφαλείς, αφού κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε και κυριαρχούσε φόβος… Τα πάντα στο Παρίσι άδειασαν μέσα σε λίγη ώρα… Μέχρι τα ξημερώματα παρακολουθούσαμε ειδήσεις και τα πράγματα κάπως ηρέμησαν μετά την αστυνομική επιχείρηση στο Bataclan. Ακόμα και τώρα, όμως, δεν έχουμε καταλάβει πόσοι ήταν, πώς έγινε, κι αυτό που μας τρόμαξε περισσότερο, είναι ότι οι στόχοι που χτυπήθηκαν ήταν απλός κόσμος σαν κι εμάς… Χτύπησαν μέρη με πολλή ζωή, όπου διασκέδαζε ο καθημερινός κόσμος. Δυστυχώς, εγώ έχασα 2 γνωστούς και συνεργάτες μου στη δουλειά… Τον Pierre Inocenti, που σκοτώθηκε στη συναυλία στο Bataclan και την Cloe Boissinot, που σκοτώθηκε από την επίθεση στο εστιατόρια “Petit Cambodge”…
Το Σάββατο κάναμε βόλτα στα σημεία της επίθεσης και πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα…
Την Πέμπτη λέγεται ότι θα γίνει μια πολύ μεγάλη διαδήλωση για να δείξουμε ότι δε φοβόμαστε και ότι θα συνεχίσουμε τη ζωή μας… Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί».
Μαρίνα Γιαννακοπούλου: «Με φοβίζουν οι μέρες που έρχονται, αλλά δεν έχω σκοπό να κλειστώ στο σπίτι»
Η Μαρίνα Γιαννακοπούλου ζει από το 2007 στο Παρίσι, όπου σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και σήμερα εργάζεται σε ξενοδοχείο στην «Πόλη του Φωτός»:
«Την ώρα της επίθεσης βρισκόμουν με φίλους στο 5ο διαμέρισμα της πόλης, σχετικά μακριά από τις επιθέσεις, αλλά στο κέντρο και πάλι. Κάποιοι φίλοι που έφυγαν για να πάνε στο 11ο διαμέρισμα, όπου έγιναν τα περισσότερα γεγονότα, γύρισαν πίσω άρον άρον. Σιγά σιγά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε το μέγεθος της επίθεσης, ενώ φίλοι και συγγενείς άρχισαν να μας στέλνουν μηνύματα και να μας τηλεφωνούν για να δουν αν είμαστε καλά…
Σήμερα Σάββατο ξημέρωσε μια πολύ περίεργη μέρα και υπάρχει “νέκρα” και ησυχία παντού… Πανικός έχει προκληθεί και στους τουρίστες, οι οποίοι ακυρώνουν τις κρατήσεις τους στα ξενοδοχεία. Σ’ αυτό που δουλεύω, για παράδειγμα, ήδη είχαμε 12 ακυρώσεις για τις επόμενες ημέρες…
Σίγουρα με φοβίζουν, όπως και όλους μας, οι ημέρες που έρχονται. Από την άλλη, όμως, δεν έχω σκοπό να μείνω και σπίτι, αλλά καλού κακού θα αποφύγω το μετρό και μέρη με πολύ κόσμο…».
Παναγιώτης Σολδάτος: «Αν δεν αργούσαμε λίγα λεπτά, θα βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής από το Bataclan την ώρα των επιθέσεων»
Ο Καλαματιανός νευρολόγος Παναγιώτης Σολδάτος λίγες ώρες πριν από τη μαύρη Παρασκευή για το Παρίσι ανέβαζε φωτογραφίες από τον Πύργο του Άιφελ, στο προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, όπου βρισκόταν σε ταξίδι αναψυχής με τη σύζυγό του, για να παρακολουθήσει από κοντά τη συναυλία των αγαπημένων του U2…
Τα γεγονότα, όπως ήταν φυσικό, ανέβαλαν τη συναυλία, ωστόσο σίγουρα αυτό το ταξίδι θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή.
Ο ίδιος μας περιγράφει τα όσα έζησε στο Παρίσι αυτές τις ημέρες: «Την ώρα των επιθέσεων ήμασταν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Η ειρωνεία είναι ότι είχαμε κανονίσει να βγούμε σε δύο μπαρ 400 μέτρα από το Bataclan, αλλά επειδή αργήσαμε να ετοιμαστούμε, μας πρόλαβαν τα γεγονότα στο ξενοδοχείο… Χάζευα στο internet και άρχισα να βλέπω απανωτά tweets για την επίθεση.. Στην αρχή παρουσιάστηκε από τα γαλλικά κανάλια ως κάτι μεμονωμένο, αλλά γρήγορα έγινε αντιληπτή η έκταση του χτυπήματος. Τις πρώτες ώρες (κι αφού έγινε σαφές ότι επρόκειτο για συντονισμένη επίθεση) περισσότερο αγχωθήκαμε για το πώς και πότε θα επιστρέψουμε, παρά φοβηθήκαμε.
Ξέραμε ότι από την επόμενη ημέρα το Παρίσι θα ήταν η πιο ασφαλής πόλη στην Ευρώπη και κάπως έτσι έγινε. Ένοπλοι αστυνομικοί και στρατός στα περισσότερα σημεία της πόλης, φουσκωτά να περιπολούν στο Σηκουάνα κ.τ.λ.
Υπήρχε μια αίσθηση ασφάλειας και αυτό το έβλεπες κυρίως στους Γάλλους. Ο κόσμος, το Σάββατο, άρχισε να κυκλοφορεί κανονικά στους δρόμους, τα περισσότερα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ακολούθησαν το ωράριό τους. Τα μουσεία και κάποιοι σταθμοί του μετρό ήταν κλειστοί, ενώ μερικές γραμμές που περνούσαν από τα σημεία της επίθεσης είχαν τεθεί εκτός λειτουργίας. Σίγουρα, όμως, δεν επικρατούσε ο πανικός όπως παρουσιάστηκε από τα ελληνικά μέσα.
Την Κυριακή δε, η πόλη προσπαθούσε να επανέλθει σιγά σιγά στους κανονικούς της ρυθμούς. Σε καμία περίπτωση ό,τι έγινε στο Παρίσι δεν πρόκειται να επηρεάσει όποιο μελλοντικό ταξίδι μου στην Ευρώπη. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Ο τρόπος που το γαλλικό κράτος και οι ίδιοι οι Γάλλοι αντιμετώπισαν την επίθεση είναι παράδειγμα προς μίμηση».
Γιάννης Σερούρ-Πατριαρχέας: «Η ζωή συνεχίζεται με τόλμη, κουράγιο και προσοχή…»
O Γιάννης Σερούρ-Πατριαρχέας μεγάλωσε και ζει στο Παρίσι, με καταγωγή από την Καλαμάτα από την πλευρά της μητέρας του (είναι εγγονός του Ιωάννη Β. Πατριαρχέα, που διατηρούσε ψησταριές).
Από μικρός ξέρει ότι το να ζεις σε μια τόσο κεντρική πόλη της Ευρώπης εμπεριέχει κινδύνους για τρομοκρατικές επιθέσεις… Ο ίδιος μας περιγράφει όσα βίωσε το βράδυ της Παρασκευής, καθώς και τα συναισθήματά του μετά την επίθεση: «Την ώρα της επίθεσης βρισκόμουν στο σινεμά… Κάποιος που καθόταν πίσω μας, άρχισε να μιλάει στο τηλέφωνο δυνατά… Δεν καταλάβαμε αμέσως… Μέχρι τη στιγμή που ο κόσμος άρχιζε να κοιτάει τα τηλέφωνά του και έτσι καταλάβαμε ότι κάτι σημαντικό είχε συμβεί. Μόλις ενημερωθήκαμε, φύγαμε πριν από το τέλος της ταινίας, όπως και οι περισσότεροι…
Οι πρώτες εικόνες ήταν ότι, αντίθετα με άλλες Παρασκευές βράδυ, οπότε ο κόσμος έσφυζε από ζωή τα μπαρ και τα εστιατόρια, χθες (σ.σ. Παρασκευή) οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι. Μόλις φτάσαμε προς το σπίτι, μερικοί δρόμοι ήταν κλειστοί, επειδή μένουμε 500 μέτρα από την οδό Σaρόν, όπου έγιναν δύο επιθέσεις. Κλειστήκαμε στο σπίτι και συνεχώς κοιτούσαμε ειδήσεις…
Σήμερα Σάββατο, πολλά μαγαζιά, μουσεία κ.τ.λ. έχουν κλείσει και ο κόσμος φαίνεται τρομαγμένος και φοβισμένος… Εγώ μεγάλωσα και ζω στο Παρίσι, γνωρίζω από μικρός ότι έχει ρίσκο να ζεις σε μια τόσο κεντρική πόλη της Ευρώπης… ζούμε με τρομοκρατικές επιθέσεις χρόνια πλέον και όσο μπορούμε, προσέχουμε. Η ζωή συνεχίζεται, μόνο έτσι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, δείχνοντας τόλμη, κουράγιο, αλλά και προσοχή».
Άγγελος Μάραντος: «Πέρασα με το μηχανάκι 9 λεπτά μετά την επίθεση στο σημείο της Rue de Charonne»
Ο Άγγελος Μάραντος ζει και εργάζεται στο Παρίσι τα τελευταία 5 χρόνια. Ο ίδιος πέρασε με το μηχανάκι του 9 λεπτά μετά την επίθεση, είδε κάλυκες στο δρόμο, χωρίς όμως να πάει το μυαλό του σε αυτό που είχε συμβεί…
«Το βράδυ της Παρασκευής είχα κανονίσει να βρω φίλους που είχαν έρθει από την Καλαμάτα στον Πύργο του Άιφελ. Στη διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι τον Πύργο πέρασα περίπου 9 λεπτά μετά την επίθεση από το σημείο της “Rue de charonne”… Είδα τρεις αστυνομικούς αναστατωμένους, ένα αυτοκίνητο με σπασμένα τζάμια, κάλυκες στο δρόμο και νεαρούς να κοιτούν με απορία… Έφυγα γρήγορα, γιατί το μυαλό μου πήγε σε κάποια μαφιόζικη επίθεση στα παρακείμενα εστιατόρια και καφετέριες…
Όταν έφθασα στον Πύργο του Άιφελ, άρχισα να δέχομαι κλήσεις στο κινητό μου και μηνύματα από συγγενείς και φίλους. Στην αρχή ήταν λίγο συγκεχυμένες οι πληροφορίες… Αργότερα, όμως, οι Αρχές εκκένωσαν τον Πύργο και σιγά σιγά όλοι μάθαμε τι έγινε… Οι επισκέπτες φίλοι μου δεν μπορούσαν να βρουν ταξί με τίποτα για να γυρίσουν στο ξενοδοχείο και, τελικά, έκαναν την “καρδιά τους πέτρα”, μπήκαν στο μετρό, αφού δεν υπήρχε άλλη λύση, και ήταν προτιμότερο από το να μείνουν στους άδειους δρόμους του κέντρου…
Γύρισα στο σπίτι από στενά λίγο μετά τη 1.00 και όπως ήταν φυσικό, παρακολουθούσα τις ειδήσεις… Το Σάββατο ο κόσμος δε βγήκε έξω, και όσοι το έκαναν, πήγαν λίγα λουλούδια στον τόπο των επιθέσεων…
Η Κυριακή και ο καλός καιρός για την εποχή έβγαλαν επισκέπτες και ντόπιους στους δρόμους, φάνηκε να αψηφούν το φόβο και να βρίσκουν σιγά σιγά το ρυθμό της ζωής τους… Όμως, η φήμη για επίθεση στην Παναγία των Παρισίων έφερε απίστευτο πανικό και τρόμο… Κόσμος σε διάμετρο περιοχής 3 χλμ. έτρεχε, έκλαιγε, χωρίς καν να έχουν ακούσει οτιδήποτε. Σίγουρα οι μέρες είναι πρωτόγνωρες και περίεργες για όλους μας. Οι Γάλλοι θέλουν να συνεχίσουν τον τρόπο ζωής τους και να δείξουν ότι δε θα τους νικήσουν οι τρομοκράτες… Το προσπαθούν, αλλά “φήμες” όπως η χθεσινή (σ.σ. Κυριακή) έδειξε ότι ο φόβος είναι μεγάλος και παραμένει, όπως είναι φυσικό… ο χρόνος θα δείξει…».
