Αυτό το ρεπορτάζ θα μπορούσε να γίνει πολύ συγκινητικό και δακρύβρεχτο πριν καν το διαβάσετε, με μια φωτογραφία του Γιώργου Μάλαμα αγκαλιά με ένα παιδάκι λαθρομεταναστών ή προσφύγων που κλαίει γοερά και τους γονείς του σε δεύτερο πλάνο, με πρόσωπα σκαμμένα από την αγωνία, την κακουχία και την ανακούφιση να έχει μόλις αρχίσει να ανθίζει. Τέτοια φωτογραφία όμως με τον Καλαματιανό διασώστη και εκπαιδευτή ορεινής διάσωσης, ο οποίος πέρασε μια εβδομάδα στη Λέσβο -μαζί με τον επίσης Μεσσήνιο Κυριάκο Αντωνόπουλο, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες ως μέλη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης- δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα οι συγκεκριμένες σέλφι των εθελοντών και άλλων που πήγαν για να βοηθήσουν αλλά έχασαν την ουσία, ήταν ακριβώς το μεγάλο αρνητικό σοκ που εισέπραξε ο ίδιος από αυτή τη νέα «περιπέτειά» του σε άγνωστα νερά…
Με εκείνη την αποστολή του Γιώργου και του Κυριάκου, 6-12 Δεκεμβρίου, το παράρτημα Μεσσηνίας άνοιξε το δρόμο για την ΕΟΔ, καθώς ήταν η πρώτη, τη διαδέχθηκαν μέλη από τη γειτονική Λακωνία και πλέον ακολουθείται ένα πανελλαδικό πλάνο ώστε να αποστέλλεται διαδοχικά μια νέα 4άδα από διαφορετική περιοχή της Ελλάδας.
«Ήρωες δεν υπάρχουν και φυσικά ούτε εγώ είμαι. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν φαίνονται και έχουν προσφέρει πολύ μεγάλο έργο και άλλοι που βγαίνουν στα κανάλια και τις τηλεοράσεις και έχουν γεμίσει το facebook με φωτογραφίες. Εγώ ντρέπομαι να δείξω. Είναι δυστυχώς όμως πολλοί αυτοί που το κάνουν για προσωπική προβολή και αυτό με έχει στενοχωρήσει πολύ γιατί ο σκοπός είναι άλλος: Να βοηθήσουμε να προβληθεί και να πάει περισσότερες κόσμος» τονίζει ο Γιώργος Μάλαμας που ήδη προγραμματίζει για τον Φλεβάρη την επόμενη επίσκεψή του στη Λέσβο ή τη Σάμο, με τρεις ακόμη διασώστες της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης από τη Μεσσηνία, που απομένει να οριστικοποιηθούν.
«Δεν ξεκινούσε ο κόσμος, μάλλον φοβόταν. Εμείς κάναμε την αρχή. Όταν πήγαμε κάναμε αναφορές στα παραρτήματα όλης της Ελλάδας με αυτά που είδαμε. Δείξαμε την ανάγκη» εξηγεί ο Γιώργος Μάλαμας, που και για τον ίδιο χρειάστηκε να …συνωμοτήσει το σύμπαν, η καλύτερα πολύ κοντινοί του άνθρωποι για να πάρει την απόφαση.
«Είχε περάσει από το μυαλό μου, αλλά επειδή δεν είναι το αντικείμενό μου, καθώς έχω την εμπειρία του βουνού, αλλά όχι της θάλασσας και γνωρίζω ότι είμαι αδύναμος εκεί πέρα, και επιπλέον λείπω πολύ συχνά από την οικογένειά μου -150 μέρες το χρόνο μένω σε αντίσκηνα- δεν είχα σκεφτεί σοβαρά να πάω.
“Γιατί δεν πας εσύ;» με ρώτησε μια μέρα η μητέρα μου, καθώς οι παππούδες μου, οι γιαγιάδες μου είχαν έρθει πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Και ο γιός μου το ίδιο μου είπε, 6,5 χρονών παιδί! «Μπαμπά εσύ δεν θα πας; Είσαι διασώστης». Εκεί γονάτισα… Την άλλη μέρα κανόνισα και έφυγα.
Βέβαια όταν έφευγα η μητέρα μου έδωσε ένα σταυρουλάκι κι έβαλε τα κλάματα. Ηθικό καθήκον ήταν να πάμε εκεί και πρέπει να πάμε όσοι μπορούμε, αν όχι εκεί όπου μπορούμε» λέει ο Γιώργος Μάλαμας, εξιστορώντας και το υπόλοιπο …background της απόφασής και του ταξιδιού:
«Οι θυσίες των γονιών μου, της γυναίκας και του παιδιού μου είναι τεράστιες. Οπότε, δεν ήταν εύκολο πράγμα. Ήμουν ήδη μια εβδομάδα στον Όλυμπο, γύρισα 3 μέρες, πήγα για διάσωση στον Ταΰγετο, μια εβδομάδα στη Λέσβο και με μόλις 4 ώρες ύπνο μετά την επιστροφή μας ήμασταν οι πρώτοι που βρεθήκαμε στον Ταΰγετο για την αναδάσωση της 13ης Δεκεμβρίου. Στις 13/1 ξεκινάω σχολές αναρρίχησης και ορειβασίας με τον Κοτρωνάρο και θα με πάει μέχρι τέλος Μάρτη. 1η Απρίλη, αρχές Νοέμβρη στην Costa Navarino, με την οικογένειά μου να με επισκέπτεται στο τέλος της εβδομάδας. Ο χρόνος είναι λοιπόν πολύ περιορισμένος. Αν δεν μου το ζητούσε ο γιός μου και δεν το συζητούσα με τη γυναίκα μου, όχι δε θα πήγαινα.
Ή το κάνεις όσο καλύτερα γίνεται ή καθόλου».
Η πρώτη εικόνα του Καλαματιανού διασώστη από τη Λέσβο ήταν και αυτή που χαράχθηκε μέσα του:
«Την πρώτη φορά που συνάντησα βάρκα η αντίδρασή μου ήταν να τους κάνω το σήμα της νίκης, να τους πω “πάμε” και να τους δείξω την Ελλάδα, σαν ένα καλωσόρισμα. Οι μισοί έκλαιγαν κι άλλοι μισοί ούρλιαζαν από χαρά.
Αυτή ήταν η πιο συγκινητική στιγμή για μένα. Από εκεί και πέρα κοίταζα να κλείσω τα μάτια και να επιχειρώ. Έχω κι εγώ παιδάκι και γονείς, αλλά δε γίνεται να σκεφτώ συναισθηματικά γιατί …θα κλαίμε όλη την ώρα. Είμαστε εθελοντές, αλλά πρέπει να δείχνουμε επαγγελματισμό».
Στη συνέχεια ο κ. Μάλαμας αναφέρθηκε στα καθήκοντα και την καθημερινότητα της αποστολής της ΕΟΔ:
«Η δικιά μας η δουλειά είναι αποκλειστικά και μόνο η περιπολία, να κινούμαστε κατά μήκος των ακτών της Λέσβου, με νεκροσακούλες μέσα στα σκάφη μας και να ψάχνουμε να βρούμε ζωντανούς ή νεκρούς. Δεν έχουμε κάποια άλλη ιδιότητα εμείς εκεί και δεν θέλουμε να έχουμε, καθώς στη Λέσβο η κατάσταση είναι λίγο περίεργη και είναι απόφαση του τοπικού παραρτήματος της ΕΟΔ για να μην αμαυρωθεί η εικόνα μας. Δραστηριοποιούνται εκεί 84 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις από Ελλάδα και κυρίως από το εξωτερικό. Κάπου 15 από αυτές δεν είναι δηλωμένες και λειτουργούν άτυπα, χωρίς να ξέρουμε ποιος είναι ο σκοπός τους, είναι γεμάτοι μυστήριο, νόμιζα ότι παίζω σε σίριαλ. Κάποιες άλλες παίρνουν χρηματοδοτήσεις και κινούνται σκοτεινά. Γίνεται το πλιάτσικο του αιώνα.
Εμείς επιχειρούμε ανοικτά, μέχρι τα 12 ναυτικά μίλια παρουσία πάντα της Φρόντεξ και του Λιμενικού που μας κάνουν πλάτες γιατί κάθε φορά που έχεις απέναντί σου μια βάρκα νιώθεις τον κίνδυνο, καθώς δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις. Οι φουσκωτές είναι μόνο πρόσφυγες. Αν είναι ξύλινες ή πολυεστέρας σημαίνει ότι είναι πάνω και ο δουλέμπορος, ο οποίος έχει και όπλο. Γενικότερα δεν μπορείς να πλησιάσεις, αφού όταν δουν διασωστικό σκάφος κατευθείαν σκίζουν τις βάρκες.
Από την Τουρκία μέχρι την Ελλάδα οι δουλέμποροι σπάζουν τα κλειδιά, βγάζουν τα φρένα από τις βάρκες και πάνε άκοποι στην ακτή. Αν πέσει κάποιος στη θάλασσα δεν γυρίζουν να τον πάρουν και το ίδιο ισχύει για τα παιδιά, αφού τέτοια συμφωνία έχουν κάνει με τους γονείς!
Κάθε μέρα υπάρχουν συμβάντα, αλλά αναλυτικά δεν μου επιτρέπεται να πω, πέρα του ότι καταφέρνουμε να περισυλλέξουμε τους περισσότερους ζωντανούς».
Η πραγματική διάσταση του προβλήματος των προσφύγων, όπως την εισέπραξε δια ζώσης ο Γιώργος Μάλαμας:
«Δεν είναι αυτό που φαίνεται στα κανάλια. Δεν έχουμε τις δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που αναφέρουν. Αν και είχαν φτάσει και 26 και 27 χιλιάδες είναι αλήθεια, όσο ήμασταν εκεί δεν ξεπέρασαν τις 6 χιλιάδες την ημέρα. Δεν φαίνεται, όμως, γιατί πλέον έχει οργανωθεί. Ο καθένας έχει τη δουλειά του π.χ. επισιτισμός, αντίσκηνα, μεταφορά ρούχων, ναυαγοσώστες και είναι φυσικά και ο Ερυθρός Σταυρός που δίνει τις πρώτες βοήθειες.
Το πρόβλημα με τους πρόσφυγες για τους Λέσβιους, τους Σαμιώτες ή τους Ροδίτες πιο νότια, όπου θα μετατοπιστεί τώρα επειδή αλλάζουν τα ρεύματα, δεν είναι στις 8 το βράδυ που έχει ειδήσεις. Εμείς στην υπόλοιπη Ελλάδα το βλέπουμε 5 λεπτά, το σκεφτόμαστε άλλα 5 και τελείωσε η ιστορία. Το πρόβλημα είναι για τους ντόπιους και είναι πολύ μεγαλύτερο. Μπορεί να έχουν ένα οικονομικό όφελος από αυτό, αλλά αυτή τη στιγμή έχουν πάρει την Ελλάδα στην πλάτη τους αυτά τα νησιά. Εκπροσωπούν την Ελλάδα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Ωστόσο, υπάρχει και η αρνητική σκοπιά που για τον Γιώργο Μάλαμα, αποτέλεσε και το μεγαλύτερο σοκ…
«Αυτό που με πείραξε πιο πολύ απ’ όλα και απομυθοποίησα τον εθελοντισμό είναι ότι πάνε, ξένοι και Έλληνες, να φωτογραφηθούν μαζί με τα θύματα και να βγάζουν φωτογραφίες για το facebook. Έρχεται η βάρκα και δεν κοιτάνε να λύσουν το πρόβλημα του μετανάστη, αλλά να βγάλουν σέλφι. Παίρνει ο “διασώστης” το παιδάκι από τη μάνα βγάζει σέλφι, το ξαναδίνει και φεύγει. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο “χαστούκι” που έφαγα. Μου δημιούργησε μίσος και έχθρα. Όχι βέβαια στο σύνολό τους, αλλά οι περισσότερες ομάδες. Ακόμα και από τη FRONTEX. Δηλαδή ο άλλος να κλαίει δίπλα κι εκείνοι να χαμογελούν σε μια φωτογραφία δίπλα στο πρόβλημα.
Μαζί με τους πλιατσικολόγους, πατούν στα σώματα και τις ψυχές αυτών των αδύναμων ανθρώπων.
Είναι αδιανόητο, τη στιγμή που ακόμη άνθρωποι που μόλις έχουν σωθεί και είναι ακόμη μέσα στη βάρκα, κάποιοι επιτήδειοι πάνε να πάρουν τη μηχανή του σκάφους, τα ξύλινα πατώματα, τα κουπιά, τα μπιτόνια με τη βενζίνη… Τούρκοι που παίρνουν τον εξοπλισμό και τον ξαναστέλνουν πίσω, αλλά κυρίως Έλληνες.
Ή να αφήνει ο πρόσφυγας το σάκο του κάτω για να πιάσει τη γυναίκα του και το παιδί του και να γυρίζει και να λείπει, καθώς πολλοί από αυτούς και κυρίως οι Σύροι κουβαλούν λεφτά μαζί τους.
Λόγω των προσφύγων έχει διευρυνθεί η τουριστική περίοδος. Το κέρδος είναι πραγματικά τεράστιο, αλλά υπάρχει και ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία. Είκοσι ευρώ για μισή ώρα να φορτίσουν ένα κινητό, 5 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι νερό…. Τραγικά πράγματα. Οι τσιγγάνοι μαζεύονται στο λιμάνι και πουλούν υποστρώματα, σκηνές, υπνόσακους σε υπέρογκες τιμές.
Είμαστε φιλόξενοι, αλλά ο ένας κάνει την αρνητική διαφορά. Το νησί έχει αγκαλιάσει πραγματικά τους πρόσφυγες. Πουθενά αλλού έξω δεν θα γινόταν αυτό, αλλά παντού στην Ελλάδα. Ο Έλληνας ξέρει τι θα πει προσφυγιά κι εγώ ένας από τους λόγους πήγα ήταν αυτός. Οι ντόπιοι στην αρχή είχαν ξενοφοβία και ήταν λογικό καθώς υπάρχουν όλες …οι φυλές του Φαραώ, αλλά πλέον έχουν ανοίξει τα σπίτια τους».
Για τους Σύρους ο Γιώργος Μάλαμας λέει:
«Άνθρωποι είναι όλοι. Απλώς οι Σύροι δεν ήθελαν να πάνε πουθενά. Ήθελαν να καθίσουν στα σπίτια τους και όχι να περάσουν όλο αυτό το Γολγοθά που περνάνε. Οι υπόλοιποι θα περνούσαν έτσι κι αλλιώς. Πολύ όμορφη χώρα η Συρία και πολύ ωραίοι άνθρωποι, ευγενικοί και πολιτισμένοι. Και οι Σύροι είναι άνθρωποι εύποροι. Δεν έχουν ανάγκη να ζητιανεύουν και είναι και περήφανος λαός.
Όλοι είχαν βιβλία στα χέρια και τις τσάντες τους. Ποιος από εδώ στην Ελλάδα αν έφευγε έτσι θα έπαιρνε βιβλία μαζί του και όχι στικάκια και dvd;
Είναι σημάδι πολιτισμού. Έβλεπα ανθρώπους με κουβέρτες και σκουφιά στα παγκάκια και να διαβάζουν βιβλία. Μέσα σε όλα τα προβλήματά τους…»
«Δεν υπάρχει θέληση να λυθεί το πρόβλημα»
Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι ανεξέλεγκτο και χωρίς φως στο τούνελ, πιστεύει και ο Καλαματιανός διασώστης:
«Πάντα υπήρχαν πρόσφυγες, αλλά όχι με αυτό το ρυθμό, τώρα έχει γίνει “μπάτε σκύλοι αλέστε”, εκτός από τους Σύρους που είναι πολιτικοί πρόσφυγες, από Θιβέτ, Νεπάλ, Μαρόκο, Αλγερία απ’ οπου θέλεις…
Αυτή τη στιγμή μπορεί να περάσει στην Ελλάδα όποιος θέλει, όποτε θέλει και με ό,τι πράγματα θέλει. Δεν υπάρχει έλεγχος στις ακτογραμμές και θεωρείται βέβαιο ότι 2 στους 10 λαθρομετανάστες είναι τζιχαντζιστές του ISIS…
Η Τουρκία έχει κερδίσει 68 δις από τη λαθρομετανάστευση τους τελευταίους μήνες. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική θέληση λοιπόν να λυθεί το πρόβλημα, καθώς υπάρχουν πολλές πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει την Ελλάδα και να είναι αυτόνομη στη διαχείριση του προβλήματος, μαζί με τη FRONTEX».
-Και ο επίλογος από το Γιώργο Μάλαμα…
«Χρειάζομαι χρόνο για να διαχειριστώ όλα αυτά τα συναισθήματα που απέκτησα εκεί, γιατί υπάρχει και το μίσος και η οργή και η κατανόηση. Βρίσκω στιγμές πολύ συγκινημένος, άλλες πολύ εκνευρισμένος…
Την επόμενη φορά θέλω να το δω από άλλη σκοπιά, όχι μόνο θύματα και νεκροσακούλες. Πραγματικά δεν μπορώ άλλο, χειμώνα και καλοκαίρι, έχω γίνει νεκροθάφτης…» βγάζει το βάρος που κουβαλάει μέσα του ο Γιώργος Μάλαμας και ο οποίος μετά απ’ όλες αυτές τις εμπειρίες είναι σε θέση να εστιάζει στα σημαντικά που συμπυκνώνεται στο μοτό «η υγεία είναι πλούτος και η αγάπη ευλογία»…
Ο Γιώργος Μάλαμας στον φυσικό του χώρο, το βουνό…
Η συζήτηση με τον Γιώργο Μάλαμα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και εκτός από το δισέλιδο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα και αφορούσε την αποστολή στη Λέσβο, περιλάμβανε μεταξύ άλλων την αγάπη του και τα πρώτα του βήματα στο βουνό, τη γνωριμία του με την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης και τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο. Με μεγάλη εμπειρία πια στην ορεινή επιβίωση, την οποία μεταδίδει στα νέα κυρίως παιδιά που συμμετέχουν με ενθουσιασμό στις σχολές ορειβασίας που διοργανώνει ο Κοτρωνάρος, ο Γιώργος λέει ότι αισθάνεται πιο ευάλωτος με το ποδήλατο στο κέντρο της Καλαμάτας, παρά στο βουνό που από μόνο του δεν αποτελεί κίνδυνο -αρκεί βέβαια να έχεις την κατάλληλη εκπαίδευση και τις γνώσεις για να αντιμετωπίζεις τις διάφορες καταστάσεις. Και μέσα σε όλη αυτή την περιπετειώδη και «γεμάτη» καθημερινότητα που συνεπάγεται η 3πλή ιδιότητα του εκπαιδευτή, ορειβασίας, αναρρίχησης και ορεινής διάσωση (εκτός από τη σχολή Base Camp και την Costa Navarino και στον τοίχο αναρρίχησης του συλλόγου Άρις, στα Εκπαιδευτήρια Μπουγά με μαθητές δεκάδες μικρούς …σκαρφαλωτές) ο Γ. Μάλαμας συνεχίζει αργά, αλλά σταθερά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, με αντικείμενο την άλλη μεγάλη αγάπη της ζωής του, την Ιστορία. Επιπλέον, ο ίδιος βρήκε τον τρόπο να τα συνδυάσει όλα μαζί, καθώς καταγράφει το χρονικό δεκαετιών των ορειβατικών ατυχημάτων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εργασίας με θεμα την παγκόσμια ορειβατική ιστορία, που παρουσιάζει στους μαθητές του στις σχολες των διασωστών αλλά και των ορειβατών.
Οι «σειρήνες» του βουνού έβαλαν τέλος στους …τόνους καφέδες…
«Δεν ήμουν πάντα δραστήριο παιδί» λέει ο Γιώργος Μάλαμας -στέλνοντας μήνυμα προς όλους όσοι παραμένουμε ακόμα κολλημένοι στον καναπέ και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αντί να υιοθετήσουμε μια πιο δραστήρια ζωή- «φωτίζοντας» την απαρχή αυτής της διαδρομής: «Κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων, εκτός από λίγο ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ήμουν κι εγώ πολύ της καφετέριας. Έχω πιεί …τόνους καφέδες. Αλλά πριν από τα 18-19 μου χρόνια κι ενώ πήγαινα από μικρός στις κατασκηνώσεις της Αγίας Μαρίνας, δεν είχα άμεση σχέση με το βουνό, γιατί δεν έβρισκα και παρέα. Είμαι γραμμένος από το ’99 στον Ορειβατικό Σύλλογο, αλλά τότε δεν υπήρχε κανένας ηλικιακά κοντά με μένα κι έτσι εκτός από μια ανάβαση, δεν ξαναπάτησα!
Άρχισα όμως να πηγαίνω μόνος μου. Με έλεγαν τρελό, μου έκαναν πλακίτσα, η μητέρα μου έλεγε «που πάς μόνο σου» και της έλεγα ψέματα ότι πάω με παρέα. Από τότε το αποφάσισα: Εγώ αυτό θα κάνω. Τελείωσε!”…
Η καθοριστική συνάντηση με τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο
«Είχα την τεράστια τιμή να γνωρίσω τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο, ο οποίος ζούσε τότε στην Καλαμάτα. Ο μεγαλύτερος Έλληνας ορειβάτης όλων των εποχών. Είναι ο πρώτος Έλληνας που ανέβηκε στο Έβερεστ και αρχηγός εκείνης της πρώτης αποστολής το 2004. Σπαρταθλητής επίσης. Ήταν η έμπνευσή μου! Είπα: αυτός είναι κάτι το οποίο θα ήθελα πολύ να γίνω!
Το 2005 είδα στο «Θάρρος» που του είχε απονεμηθεί το χρυσό κλειδί της πόλης και είχε μείνει στο μυαλό μου. Μετά είδα σε ένα τεύχος του περιοδικού «Κορφές» μια διαφήμιση «σχολές ορειβασίας-Παναγιωτης Κοτρωνάρος». Τον πήρα τηλέφωνο και με έκπληξή διαπίστωσα ότι ήταν στην Καλαμάτα!
Περίμενα να δω έναν γίγαντα …3 μέτρα, με μπράτσα και …μάτια να βγάζουν φωτιές και είδα ένα …ανθρωπάκι. Από τότε δέσαμε και έχουμε κάνει πολλά πράγματα μαζί, όπως αναβάσεις σε Ιμαλάια, Καύκασο, Παμίρ (Ουζμπεκιστάν-Κιργιστάν), Δολομίτες, Ιταλικές Άλπεις, Τάτρας (Σλοβακία-Πολωνία) κ.α., δουλεύουμε μαζί, οι οικογένειές μας είναι μαζί…».
Η εκπαίδευση στις διασώσεις ήρθε περίπου με φυσικό-συμπληρωματικό τρόπο για τον Γιώργο Μάλαμα:
«Όταν είσαι στο βουνό είναι μοιραίο ότι θα συναντήσεις ατυχήματα κι εγώ συνάντηση αρκετές περιπτώσεις, διαπιστώνοντας ότι ήμουν ανίκανος να βοηθήσω. Δεν ήξερα καν πρώτες βοήθειες ή επιδεσμολογία. Όταν ήρθε η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης –που είναι η πιο γνωστή στην Ελλάδα, λόγω της δράσης της και του πλήθους των επιχειρήσεων της- αποφάσισα να πάω, με τη σκέψη να πάρω δύο πράγματα και να δώσω άλλα δύο. Τελικά αισθάνομαι ότι έχω δώσει ό,τι μπορώ, αλλά έχω πάρει τα απίστευτα.
Πήγα για να μπορώ να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι. Μου έχει χρειαστεί άπειρες φορές. Ευλογημένη εκείνη η ώρα που αποφάσισα να πάω σε αυτή την ομάδα. Έτυχε ήταν η ΕΟΔ, που είναι η νο 1 στην Ελλάδα. Έχει παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα με 3,5 χιλιάδες διασώστες».
Και τέλος στον αν θα ήθελε ο 6χρονος γιός του να ακολουθήσει τα βήματά του, ο Γ. Μάλαμας «ψηφίζει» αθλητισμό!:
«Ο Απόλλωνας κάνει κολύμπι, στίβο και αναρρίχηση. Δεν με ενδιαφέρει να κάνει βουνά και αναρριχήσεις, όπως εγώ. Θέλω όμως να κάνει αθλητισμό. Να έχει μια καλή αθλητική παιδεία ακολουθώντας το αρχαιοελληνικό πρότυπο νους υγιής εν σώματι υγιής. Και όταν ενηλικιωθεί να συνεχίσει ως ερασιτέχνης, δεν με ενδιαφέρει να γίνει επαγγελματίας, ούτε τα μετάλλια, ούτε οι αγώνες…».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
