Πολλά γράφονται, πολλά «κυκλοφορούν» και πολύ λιγότερα αποσαφηνίζονται στην πάγια συζήτηση περί των διορισμών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ή συγγενικών προσώπων τους σε θέσεις συμβούλων στην κυβέρνηση και σε πολιτικά γραφεία.
Επειδή μάλιστα μια τέτοια συζήτηση περιέχει ζητήματα ηθικής στον πυρήνα της, η όλη συζήτηση περιπλέκεται οδηγώντας σε ένα λαβύρινθο ενδεχομένων, μισόλογων και περιπτωσιολογίας. Σωστό μπλέξιμο.
Για παράδειγμα το… σοβαρό ΒΗΜΑ αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη από τον υπουργό Εργασίας Γ. Κατρούγκαλο και να πέσει σε γκάφα ολκής με τον υφυπουργό Οικονομικών Α. Χαρίτση.
Το τελευταίο διάστημα, όμως, διεξάγεται μια συζήτηση που κινείται στο «πλάι» των παραπάνω και αφορά στην πρόσληψη για ορισμένο χρόνο συγγενικών προσώπων άλλων κομματικών ή κυβερνητικών στελεχών.
Είναι μια συζήτηση που έχει πραγματική βάση, καθώς τα δημοσιεύματα, πέραν του πολιτικού «χρωματισμού» τους και της στόχευσής τους, είναι τεκμηριωμένα με στοιχεία. Η δε «οικογενειοκρατία» στα κυβερνητικά κλιμάκια είναι μια «ευαίσθητη» ιστορία, στην οποία επένδυσε την ρητορική του και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρόσληψη δυο συγγενών ενός κορυφαίου κομματικού στελέχους στην Ελλάδα της κρίσης και της εκτεταμένης ανεργίας αποτελεί πρόκληση, ακόμη και αν πρόκειται για εξέχοντες επιστήμονες.
Η κρίση, άλλωστε, έθεσε εν αμφιβόλω καθιερωμένες τακτικές και πρακτικές του παρελθόντος, ενώ η ανάδειξη της Αριστεράς σε κυρίαρχο πολιτικό πόλο ενισχύθηκε από την προσμονή της αξιοκρατίας και της αξιοσύνης. Με απλούστερα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία με την προσδοκία ότι δε θα κινηθεί «όπως οι προηγούμενοι». Οι πράξεις όμως δείχνουν άλλα…
Α.Π.
Αξιοκρατία, το πιο σύντομο ανέκδοτο…
