Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται από την Καλαμάτα είναι εγώ πάνω σε ένα ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες στην κεντρική πλατεία της πόλης γύρω στα τρία, μπορεί και τέσσερα, και τον παππού μου τον Θοδωράκη να με κυνηγάει τρομαγμένος.
Ο Θοδωράκης ήταν γύρω στο 1.50 και η γυναίκα του η Σταυρούλα γύρω στο 1.85 – ένα πολύ αστείο ζευγάρι σαν αυτά που διαβάζαμε στα κόμικς, οι οποίοι είχαν αναλάβει να με κρατήσουν στην Ελλάδα, μια και οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Γερμανία και οι «πραγματικοί» παππούς, γιαγιά δεν άντεξαν αυτήν την «ευθύνη».
Την «ευθύνη», λοιπόν, ανέλαβε με χαρά η Σταυρούλα (αδερφή της γιαγιάς μου), μεγαλώνοντάς με σαν το παιδί που δεν είχε ποτέ. Η γιαγιά ήταν ένας άνθρωπος «έξω καρδιά», όλο τραγούδι, χορό, αστεία και βόλτες. Πάντα μαζί μου. Δε με άφηνε από τα μάτια της. Γυρνάγαμε στα πανηγύρια, στα χωριά, στις παραλίες, παντού μαζί.
Το χειμώνα, Καλαμάτα. 1η πάροδος Κλαδά 17. Σουβλάκι στον Πατριαρχέα… γαλακτομπούρεκο στον Σκιαδά… πορτοκαλάδα και πάστα στο Πανελλήνιο… Βόλτες στην παλιά πόλη, ανάβοντας και ένα κεράκι στους Αγίους Αποστόλους.
Το καλοκαίρι μεταφερόμασταν στη Χρυσοκελαριά κοντά στην Κορώνη για μπάνια και όλα τα συναφή. Παραλίες απίστευτες όπως του Μεμί, της Φανερωμένης, το Μαράθι, το Τσαπί, το Κρυονέρι που το πόσιμο νερό βγαίνει μέσα από την άμμο… Τα νερά του Ζάγκα κάτω από το κάστρο, που θυμίζουν εξωτική παραλία…
Γύρω στα 8 μου χρόνια επέστρεψαν οι γονείς μου από Γερμανία και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Από τα αμπέλια και τις χρυσές ελιές σε ένα ημιυπόγειο στου Ζωγράφου, και μετά ακόμα χειρότερα, σε ένα αυθαίρετο στο Μενίδι. Κι εγώ να περιμένω πότε θα έρθει το Πάσχα και το καλοκαίρι για να βρεθώ ξανά στην Καλαμάτα και στο Βασιλίτσι, το χωριό της μάνας μου.
Με το θρυλικό
ποδήλατο στην Καλαμάτα
Όσο μεγάλωνα τόσο πιο όμορφη έβλεπα τη Μεσσηνία, που σαν έφηβος πια άρχισα να εξερευνώ με όλα τα μέσα. Βόλτες με ποδήλατα στη Φοινικούντα. Τα πρώτα κρυφά τσιγάρα στα κάστρα της Μεθώνης και της Πύλου… Τσάρκες με μηχανάκια στη Βοϊδοκοιλιά να πάρουμε «μάτι» καμιά τουρίστρια… βουτιά στους καταρράκτες στο Πολυλίμνιο… ηλιοβασίλεμα στην Αρχαία Μεσσήνη με τις τεράστιες πύλες της…
Μετά στη Μάνη, στην πετρόχτιστη Καρδαμύλη, στην παραλία της Καλογριάς με το κύμα να σκάει στο σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη. Και ο Ταΰγετος… το μαγικό βουνό με την πυραμίδα στην κορυφή και το υπέροχο δάσος της Βασιλικής με τα αιωνόβια μαυρόπευκα. Όλες οι διαδρομές ζωγραφισμένες με ατελείωτους ελαιώνες και αμπέλια.
Τώρα, μετά τόσα χρόνια που πηγαίνω, κι αφού έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα, ακόμα τη θεωρώ τον πιο όμορφο τόπο. Πάντα κάτι καινούργιο ανακαλύπτω, και ο δεσμός μου μαζί της γίνεται όλο και πιο δυνατός. Φτάνοντας στη στροφή στην Αλλαγή, με την πινακίδα «Όρια Νομού Μεσσηνίας», χαλαρώνω και χαμογελώ.
Πάντα θα θυμάμαι τη γιαγιά μου που με πήγαινε βόλτα μικρό μέσα στις πορτοκαλιές και μου έκλεινε τα μάτια, βάζοντάς μου ένα άνθος πορτοκαλιάς να το μυρίσω – κλειδώνοντας αυτό το άρωμα για πάντα μέσα μου.
Πηγή: thetravelbook.gr/ επιμέλεια: Γιάννης Φώσκολος
Μπάμπης Στόκας: «Η δική μου Μεσσηνία έχει άρωμα πορτοκάλι»
