«Τα Ποιήματα της Ψυχής» είναι το θέμα της έκθεσης που θα εγκαινιαστεί σήμερα στις 8.00 μ.μ. στην αίθουσα τέχνης «Η Τέχνη Άνωθεν», Λ. Συγγρού 100, στην Αθήνα.
Κατά τα εγκαίνια οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα τέχνης, διαφόρων τεχνοτροπιών, χαρακτικά, μελάνια, εγκαυστική, μπατίκ, πρωτοεμφανιζόμενα, από καλλιτέχνες που υπόσχονται πολλά, να συζητήσουν με τους καλλιτέχνες και, τέλος, να απολαύσουν κείμενα σχετικά με τη θεματική της έκθεσης.
Όπως σημειώνει η Μαρία – Μόσχα Καρατζόγλου, ιστορικός Τέχνης, σε σχετικό δελτίο Τύπου, «αν η ψυχή είναι το πιο αληθινό μας καταφύγιο και η πιο βαθιά μας ρίζα, σε μια εποχή σύμφυτη με τη λατρεία της προσποίησης και της επιφάνειας, το να καταδυθείς μέσα της, να δεις μερικά από τα τοπία της, να τα “φωτογραφίσεις” και να τα παρουσιάσεις και σε άλλους, είναι πράξη επίπονη και θαρραλέα”.
Η έκθεση, όμως, έχει και καλαματιανό ενδιαφέρον, αφού συμμετέχει η Νάντια Παπαδοπούλου, Η καλλιτέχνις, η οποία έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά της με την πρώτη της ατομική έκθεση στην Καλαμάτα, πέραν των άλλων διδάσκει σε δικό της χώρο στην Καλαμάτα, “Το σπίτι της τέχνης”, ζωγραφική, πηλό, κατασκευές, γυψόγαζα και ψηφιδωτό, ενώ παραδίδει μαθήματα για όσα παιδιά θέλουν να δώσουν εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Όταν τη ρωτήσαμε ποια ήταν η αφορμή για να συμμετάσχει στην παραπάνω έκθεση, μας είπε ότι «πηγή» του έργου που θα παρουσιάσει ήταν το ποίημα του Τζελαλαντίν Ρουμί “Στον κήπο του αγαπημένου”.
Όπως μας εξήγησε, πρόκειται για έναν ύμνο προς την Αγάπη, η οποία παίρνει πλέον θεϊκές διαστάσεις, απελευθερωμένη από οποιονδήποτε εγωισμό, απόλυτα παραδομένη στο φως της ύπαρξης του αγαπημένου της, στο φως της ίδιας της ύπαρξής της.
Οι σιαμαίες σχέσεις ποίησης-ζωγραφικής ανάγονται, ως γνωστόν, στον Σιμωνίδη (ποίησις, λαλέουσα ζωγραφική, ζωγραφική, σιωπώσα ποίησις). Εμείς θα σταθούμε στον ποιητή και ερασιτέχνη ζωγράφο Ράινερ Μ. Ρίλκε, που θεωρούσε ότι «Καλλιτέχνης θα πει: να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει το χυμό του, που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν, ξένοιαστοι και γαλήνιοι σα να ‘χουνε μπροστά τους την αιωνιότητα».
Ο Ρίλκε συνιστά να μη μετράμε, να μη λογαριάζουμε, αλλά να γράφουμε, να ζωγραφίζουμε, σε μια εποχή που «οι άπληστοι λογιστές επικρατούν των λογιστών».
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
