Επιστρέφοντας χθες από την Πύλο, όπου βρέθηκα για να παρακολουθήσω τον αγώνα μεταξύ του Τσικλητήρα Πύλου και του ΑΟ Κατασταρίου για το Κύπελλο Ελλάδος Ερασιτεχνών, έμαθα μια θλιβερή είδηση και πάγωσα.
Ήταν ο ξαφνικός θάνατος του Χρήστου Πλάγου, ενός καλού φίλου.
Τέτοιες στιγμές είναι δύσκολο να γράψεις κάτι. Μετά το αρχικό σοκ, όμως, αποφάσισα να γράψω ορισμένα πράγματα για τον Χρήστο, που έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 62 ετών.
Μια ζωή στο ποδόσφαιρο. Το πλούσιο ταλέντο του το ξεδίπλωσε στο Μιλτιάδη Πύργου Τριφυλίας, ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκε σε Μεσσηνιακό, Πανιώνιο (Α΄ Εθνική), ΑΟ Σπερχογείας και άλλες τοπικές ομάδες.
Διετέλεσε, δε, προπονητής σε Μιλτιάδη Πύργου Τριφυλίας, Μεσσηνιακό, ΑΕ Κάμπου, Εθνικό Μελιγαλά, ΑΟ Ασπροχώματος, Δόξα Καλαμάτας και άλλες τοπικές ομάδες.
Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, διέθετε πολλές γνώσεις, τις οποίες μετέδιδε στους νεαρούς ποδοσφαιριστές, και το συναντούσαμε πάντα με το χαμόγελο στα χείλη κάθε Σαββατοκύριακο σε διάφορα γήπεδα.
Ο γιος του, Γιάννης, ακολούθησε τα βήματά του στο ποδόσφαιρο, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια έχει μεγάλες διακρίσεις στους αγώνες αυτοκινήτου (μάλιστα, είχε ως συνοδηγό τον πατέρα του Χρήστο).
Η απώλεια του Χρήστου Πλάγου είναι μεγάλη για το ποδόσφαιρο.
Γιατί, Χρήστο;
Το «Θάρρος» εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια Πλάγου.
Β.Χ.
Γιατί, Χρήστο;
