Ο άγνωστος κόσμος της Ρένας Κληροπούλου
Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους πολίτες σοφούς, τρυφερούς με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι…;
Μου ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»…
Το θυμήθηκα διαβάζοντας την ιστορία της κυρίας Ρένας Κληροπούλου, μέσα από το σχετικό δελτίο Τύπου του Δήμου Καλαμάτας και τις εντυπώσεις υπαλλήλων του που την επισκέφθηκαν και ανακάλυψαν τον… κόσμο της.
Διαβάζουμε: «Μια δεύτερη ζωή εξασφαλίζει σε αντικείμενα που κάποιοι θεώρησαν άχρηστα, μία πολίτης της Καλαμάτας. Την επισκέφθηκαν προ ημερών στελέχη της Διεύθυνσης Διαχείρισης Απορριμμάτων και Οχημάτων του Δήμου Καλαμάτας, που έγραψαν το ακόλουθο κείμενο:
“Τι κοινό έχουν, άραγε, μια παλιά πόρτα, ένας μικρός κορνιζωμένος μαυροπίνακας, ένα παλιό μαγκάλι, ένα μανουάλι χωρίς τα κεριά του πλέον, ένας εξαιρετικής αισθητικής πολυέλαιος, ένα αναλόγιο που πολλοί μουσικοί θα ήθελαν να κατέχουν και πολλά άλλα μικρά και μεγάλα αντικείμενα;
Η απάντηση είναι απρόσμενη και ανατρεπτική. Όλα αυτά προέρχονται από τα ‘σκουπίδια’. Μια λέξη με την οποία έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε τα άχρηστα, αυτά που νομίζουμε ότι έχουν κλείσει τον κύκλο της ζωής τους και τα εγκαταλείπουμε δίπλα σ’ έναν κάδο ή σε άλλους χώρους συγκέντρωσης αποβλήτων.
Υπάρχουν, όμως, κάποιοι άνθρωποι που περιμαζεύουν αυτά τα αντικείμενα, τα οποία όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει, αλλά διατηρούν ανέπαφη τόσο την ομορφιά όσο και τη λάμψη της προηγούμενης χρήσης τους.
Μια τέτοια γυναίκα συναντήσαμε στην οδό Ταξιαρχών 8 και εντυπωσιαστήκαμε από το πάθος της για τη συλλογή και φροντίδα παλιών αντικειμένων. Σαν να επρόκειτο για εγκαταλελειμμένα παιδιά, η κα Ρένα Κληροπούλου έχει συλλέξει αντικείμενα που βρήκε πεταμένα και τα φρόντισε με απαράμιλλη ευαισθησία και αγάπη.
Τα καθάρισε και τα γυάλισε, κάποια τα ζωγράφισε κι άλλα τα διακόσμησε με τη μέθοδο του ντεκουπάζ, δίνοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή και χρησιμότητα.
Ακολουθώντας την αρχή της ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης, η κα Κληροπούλου δημιουργεί έργα τέχνης, διαφυλάττει την κληρονομιά των προγόνων της στο παλιό ψυγείο πάγου και στον αργαλειό, καθώς αναζητεί παράλληλα την ιστορία των άλλων ευρημάτων και των ανθρώπων που ζούσαν μαζί τους.
Όπως τα αντικείμενα, έτσι και οι μνήμες ξαναζούν, μεταπλάθονται, οι μύθοι αναζωπυρώνονται και τυλίγουν τον παλιό πολυέλαιο που καθαιρέθηκε απ’ την εκκλησία, στην οποία είχε φωτίσει εκατοντάδες μυστήρια, μα φέγγει ακόμη στον εκθεσιακό της χώρο και παραπέμπει τον επισκέπτη στη μαγεία εκείνων των στιγμών.
Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στην κα Κληροπούλου για το μεράκι και τον κόπο της, μα και για το πρακτικό κομμάτι αυτής της ιστορίας, που αφορά στη μείωση των αστικών ογκωδών απορριμμάτων του Δήμου μας. Της ευχόμαστε να συνεχίσει το έργο της και να γίνει παράδειγμα δημιουργικής μίμησης”».
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
