«Η δε μελέτη φύσεως αγαθά πλείονα δωρείται»
Επίχαρμος, 530-440 π.Χ.
Είναι η μεγάλη οροσειρά της δυτικής Ελλάδας, που ουσιαστικά αποτελεί τμήμα της ευρύτερης οροσειράς της Πίνδου. Μιλάμε, φυσικά, για τα Αθαμανικά Όρη ή αλλιώς Τζουμέρκα και την εξόρμηση του Ορειβατικού το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας.
Ξεκινήσαμε 9 συνοδοιπόροι το πρωί του Σαββάτου, με προορισμό τα Τζουμέρκα. Συνηθίζω να αποκαλώ τον Ορειβατικό Σύλλογο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Πρώτη μας στάση στο ξακουστό γεφύρι της Πλάκας, το οποίο, δυστυχως, μετά τόσα χρόνια κατέρρευσε από τις έντονες βροχοπτώσεις. Πανέμορφο κι έτσι… να μας θυμίζει την παράδοση και την ιστορία μας.
Το αρχικό πρόγραμμα ήταν να ανεβούμε μία από τις χιονισμένες κορυφές της οροσειράς, αλλά, όπως πάντα, το βουνό έχει τον τελευταίο λόγο! Δε θα μας την έκανε τη χάρη… ίσως να θεώρησε ότι το να γνωρίσουμε τα πανέμορφα χωριά με τα ακόμα πιο όμορφα μονοπάτια τους, θα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία για μας, που έπρεπε να ζήσουμε.. Και δεν είχε και άδικο…
Άγναντα… Πράμαντα… Συρράκο… Καλλαρύτες… Ματσούκι… Μελισσουργοί, άγνωστες λέξεις για μένα μέχρι πρότινος… απίστευτες εμπειρίες και αναμνήσεις τώρα πια!
Κυριακή πρωί έβαλα ξυπνητήρι στις 6.00… Δεν ήθελα να χάσω την Ανατολή… Η Ροδοδάκτυλος Ηώς με καλωσόρισε και μου χαμογέλασε κλεφτά, λίγο πριν τα σύννεφα καλύψουν τον ορίζοντα.
Ήταν ώρα να ξυπνήσω την «οικογένεια», έπρεπε να αποφασίσουμε ποιο πρόγραμμα θα ακολουθήσουμε. Το καταφύγιο των Πραμάτων… ένας ζεστός και φιλόξενος χώρος, τόσο όσο και η πανέμορφη οικογένεια που με τόσες θυσίες και δυσκολίες το λειτουργεί, μας περίμενε για το πρωινό μας.
Αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή στο χωριό Ματσούκι… Είναι χαρακτηριστικό ότι από παντού αναβλύζουν πηγές και μικροί και μεγάλοι καταρράκτες γοργοκυλούν από τις πλαγιές! Το νερό, λόγω του αμμώδους υπεδάφους, που αποτελείται από γκρι άργιλο, ανάμεσα σε άλλα πολλά, φιλτράρεται και είναι ιδανικό να το πιεις κατευθείαν από την πηγή!
Στο Ματσούκι είχαμε και μια ευχάριστη αντάμωση με έναν από τους πιο παλιούς ορειβάτες και φωτογράφους της Πίνδου, τον κ. Λευτέρη. Ζεστός και φιλόξενος μας υποδέχτηκε στο σπιτικό του και μας ζέστανε μπρος στο πέτρινο τζάκι του, μαζί με μια κούπα ζεστό τσάι του βουνού! Το μικρό δίπατο σπιτάκι του μνημείου στα όμορφα βουνά και ποτάμια της Πίνδου… γεμάτο από φωτογραφίες τους!
Χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το χωριό Καλλαρύτες, στις δυτικές πλαγιές της γεωτεκτονικής ζώνης της οροσειράς της Πίνδου. Οι Καλαρρύτες είναι κτισμένοι στο χείλος της απότομης χαράδρας που καταλήγει στον ποταμό Καλαρρύτικο, σε ύψος 1.200 μέτρων. Απέναντι, στα νοτιοδυτικά του χωριού, βρίσκεται η πλαγιά που ονομάζεται Πουλιάνα. Αν το βλέμμα στραφεί προς τα νότια, θα δει τα βουνά των Τζουμέρκων μέχρι το χωριό Πράμαντα.
Χαρακτηριστικό των Καλαρρυτών τα κρυστάλλινα νερά, που έχουν πηγές μέσα στο ίδιο το χωριό και λίγο πιο πάνω, όπου πέφτουν με ορμή προς τη φυσική τους κατάληξη, τον ποταμό Καλαρρύτικο ή Χρούσια. Στις πηγές τους έχουν χτιστεί πέτρινες παραδοσιακές βρύσες.
Επόμενη στάση το Συρράκο… Τα δύο αυτά χωριά ενώνονται με ένα μονοπάτι αρκετά απότομο, που διασχίζει ολόκληρη την πλάγια του βουνού, αποκόπτεται από το ποτάμι και ξανανηφορίζει την πλαγιά προς το επόμενο χωριό.
Η ελληνική φύση πανέμορφη και ζηλευτή, με τα καταπράσινα δάση και τα κρυστάλλινα νερά, σε προκαλούν σαν νύμφες να βουτήξεις και να σε αγκαλιάσουν!
Τα χωριά πετρόκτιστα από τις σκεπές μέχρι τα σοκάκια… με φόντο τις χιονισμένες κορυφές και τα σύννεφα να έχουν κατέβει τόσο χαμηλά, που θύμιζαν τεράστια καζάνια που άχνιζαν,
δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε τοπίο βγαλμένο από μυθιστόρημα!
Η Οικογένεια κουρασμένη, αλλά απίστευτα ικανοποιημένη από την εμπειρία της αυτή, επέστρεψε στο ζεστό καταφύγιο. Γύρω από το τζάκι οι συζητήσεις για τα όσα είχαμε ζήσει και νιώσει εκείνη τη μέρα έδιναν και έπαιρναν. Τραγούδια τις συνόδευαν με τη φωνή του Ηλία, ο οποίος έδωσε με τον τρόπο του έναν παραδοσιακό τόνο σε όλο το ταξίδι.
Την τελευταία μέρα της εξόρμησης, Καθαρά Δευτέρα, θα διασχίζαμε το δάσος προς το καταφύγιο των Μελισσουργών, περνώντας πρώτα από τον καταρράχτη των Πραμάντων.
Το κρύο τσουχτερό, αλλά η θέα σε αντάμειβε! Ένα μεγάλο μέρος αυτού του μονοπατιού είναι πετρόκτιστο, διευκολύνοντας έτσι τη διάβασή του… Μια μικρή στάση για καφέ και τσάι στο καταφύγιο των Μελισσουργών και πάλι πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το καταφύγιο των Πραμάντων.
Ήταν η μέρα της επιστροφής… η μέρα που έπρεπε να αφήσουμε τα όμορφα Τζουμέρκα… Δύσκολος ο αποχωρισμός! Δε μας έκανε καρδιά να μαζέψουμε τα πράγματά μας. Δεν είχαμε χορτάσει… νομίζω ποτέ δε θα συμβεί αυτό! Είναι τόση η ομορφιά της φύσης, αυτή η γαλήνη και η ηρεμία που σου μεταδίδει… η αίσθηση ότι γίνεσαι ένα, ότι ανήκεις εκεί! Τόσο τέλεια και εναρμονισμένα όλα γύρω σου! Ποτέ μα ποτέ δε μας απογοητεύει!
Αντίθετα, τόσο απλόχερα μας τα χαρίζει όλα και μας παρακινεί να τα μετατρέψουμε μέσα μας σε αγάπη και ευσπλαχνία για το συνάνθρωπο, αλλά και για κάθε μορφή ζωής! Αυτή είναι η δύναμη της Μητέρας φύσης και όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος να την καταστρέψει, όπως η μητέρα θα προστατεύει πάντα τα παιδιά της, έτσι κι αυτή θα έχει τον τελευταίο λόγο!
Της Έλενα Κανελλοπούλου
