Το Εξωχώρι είναι ένας μικρός, πια, τόπος στη βορειοδυτική πλευρά του Ταΰγετου, σε ύψος 500 μέτρων, οκτώ χιλιόμετρα πάνω από την Καρδαμύλη. Από αυτό το μικρό χωριό της δυτικής Μάνης έλκει την καταγωγή του ο κ. Σταύρος Μπασέας. Και με αφορμή το σημείωμα της προηγούμενης εβδομάδας για την άγνωστη τύχη των άγνωστων θησαυρών που κρύβουν συχνά τα οικογενειακά άλμπουμ, επικοινώνησε με την εφημερίδα για να μοιραστεί μια προσωπική του πρωτοβουλία.
Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει στο Διαδίκτυο έναν μοναδικό χώρο ανεύρεσης, διάσωσης και ανάδειξης οικογενειακών φωτογραφιών (www.exohori.gr) με σημείο αναφοράς το Εξωχώρι.
Αυτός είναι ο πιο πρόσφατος σταθμός μιας πολύχρονης προσπάθειας για να σωθεί ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί. Αρχισε να συγκεντρώνει οικογενειακές φωτογραφίες για να τις διαφυλάξει από την καταστροφή επειδή, με τα χρόνια, αρκετές είχαν υποστεί σοβαρές φθορές ενώ άλλες είχαν χαθεί. «Τουλάχιστον, σκέφθηκα, να διασωθούν οι υπόλοιπες», γράφει στο εισαγωγικό σημείωμά του ο κ. Σταύρος Μπασέας. «Καθώς περνούσαν τα χρόνια και τα εικονιζόμενα πρόσωπα άρχισαν σιγά σιγά να φεύγουν από τη ζωή, οι φωτογραφίες αυτές άρχισαν να αποκτούν άλλο νόημα. Επαυαν να είναι εικόνες και γίνονταν μνήμες. Αυτές τις μνήμες σκέφθηκα να τις βγάλω από το συρτάρι και με κάποιο τρόπο να τις δημοσιοποιήσω. Η αρχική σκέψη ήταν να τις τυπώσω. Ομως συνεχώς το ανέβαλλα, με αποτέλεσμα να με προλάβει η τεχνολογία. Ισως είναι καλύτερα έτσι, αφού μου δίνεται η δυνατότητα να τις μοιραστώ με πολύ περισσότερους».
Αν και ο αρχικός πυρήνας των φωτογραφιών προήλθε από τρεις συγκεκριμένες οικογένειες (Μπασέα, Καλλέργη και Κανελέα) με τον καιρό, και καθώς η είδηση για την πρωτοβουλία κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα, φίλοι, συγχωριανοί, αλλά και κάποιοι άγνωστοι στον Σταύρο Μπασέα επισκέπτες του site εμπλούτισαν το περιεχόμενό του.
Χρονικά, οι φωτογραφίες καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι του 20ού αιώνα, με το βάρος να πέφτει στις δεκαετίες πριν και αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η συντριπτική πλειονότητα ανήκει σε οικογένειες δημόσιων λειτουργών, μεγαλοκτηματιών και εμπόρων. «Αλλωστε μόνο αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν χρήση φωτογραφικών μηχανών», σημειώνει ο κ. Σταύρος Μπασέας. «Για τους χειρώνακτες ανθρώπους του μόχθου ο παραθερισμός θα πρέπει να ήταν όνειρο. Αυτοί στον Ταΰγετο θα ανέβαιναν για διασκέδαση μόνο στις θρησκευτικές γιορτές». Οσο για τις μηχανές, ορισμένες από αυτές θα πρέπει να αγοράστηκαν από μετανάστες που ζούσαν πια στην Αμερική.
Ενα μικρό, πολύτιμο ψηφιακό μουσείο μεγαλώνει ημέρα με την ημέρα χάρη στον κ. Σταύρο Μπασέα.
kathimerini.gr
Ένα ψηφιακό μουσείο γεννιέται στη Μεσσηνία
