Η μαθήτρια της Β΄ Τάξης του Γενικού Λυκείου Κυπαρισσίας, Μαριλένα Τουρκογιάννη, είναι η μοναδική μαθήτρια σχολείων της Τριφυλίας που πέτυχε στο διαγωνισμό και κατάφερε να αναδειχθεί στη μία από τις πέντε έδρες της Μεσσηνίας στην ΚΑ΄ Σύνοδο της «Βουλής των Εφήβων» συμμετέχοντας ενεργά στις εργασίες της στις αρχές Ιουλίου. Το γεγονός αυτό την κάνει να αισθάνεται περήφανη, ενώ περιποιεί ξεχωριστή τιμή για την οικογένειά της, το σχολείο της, την πόλη της Κυπαρισσίας και την Τριφυλία ευρύτερα. Η «Βουλή των Εφήβων» είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Βουλής των Ελλήνων που διοργανώνει το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Γενικός σκοπός του προγράμματος είναι η εξοικείωση των μαθητών με το ρόλο και τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, η ανάδειξη της σημασίας των δημοκρατικών θεσμών στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά και της αξίας της συμμετοχής του πολίτη στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Τα τελευταία δύο χρόνια εφαρμόστηκαν με επιτυχία σημαντικές καινοτομίες στη δομή του προγράμματος τόσο ως προς τον τρόπο συμμετοχής των μαθητών και ανάδειξης των «Εφήβων Βουλευτών», όσο και ως προς τον τρόπο οργάνωσης των εργασιών της Συνόδου.

Μιλήσαμε με τη «Βουλευτή των Εφήβων», Μαριλένα Τουρκογιάννη για τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό, τους λόγους για τους οποίους θέλησε να λάβει μέρος στις εργασίες της «Βουλής των Εφήβων», καθώς και τα θέματα που η ίδια σκέπτεται να θέσει στο Σώμα κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνόδου. Ομολογουμένως, η αμεσότητα του λόγου της, οι ουσιαστικές απαντήσεις της, το ευρύ της πνεύμα και το ενδιαφέρον της για την πολιτική, δείχνουν άτομο συγκροτημένο, με αντίληψη και οξυδέρκεια, ενώ εντυπωσιακή και ουσιαστική ήταν η ανταπόκρισή της στις διαγωνιστικές δοκιμασίες, με το άρθρο της για το σχολικό εκφοβισμό να είναι συγκλονιστικό και άκρως αποκαλυπτικό της πραγματικότητας.

Συναρπαστική η ιδέα συμμετοχής
Όπως είπε στο «Θ»: «Από πολύ μικρή είχα ακούσει για το θεσμό της “Βουλής των Εφήβων”, χωρίς βέβαια να ξέρω πολλά πράγματα, αλλά μου φαινόταν συναρπαστικό. Ανέκαθεν ενδιαφερόμουν για την υγιή πολιτική και προσπαθούσα να ενημερώνομαι όσο καλύτερα μπορούσα για την κατάσταση στη χώρα μας. Θεωρώ, επίσης, πως και οι μαθητές οφείλουν να δραστηριοποιούνται και να παίρνουν θέση, μιας και είναι αυτοί που θα λάβουν τα ”σκήπτρα” της χώρας στη συνέχεια. Με αυτό τον τρόπο άλλωστε, δεν γίνονται αντικείμενα ποδηγέτησης. Οραματιστής της «Βουλής των Εφήβων», ως γνωστόν, ήταν ο Αντώνης Σαμαράκης, ο ”αιώνιος έφηβος”, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα για το έργο του και για την προσφορά του. Ο εν λόγω θεσμός, εκτός από το ότι δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να υψώσουν τη φωνή τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, που αποτελεί την κοιτίδα της Δημοκρατίας, προσφέρει και τη δυνατότητα ανάπτυξης διαπροσωπικών σχέσεων. Έτσι, χαίρομαι ιδιαίτερα μιας και θα μου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσω συμμαθητές μου από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και από την Κύπρο και το εξωτερικό. Μόλις η υπεύθυνη καθηγήτρια – την οποία ευχαριστώ ιδιαίτερα για τη βοήθειά της – μας ενημέρωσε για την προκήρυξη του διαγωνισμού, δήλωσα συμμετοχή, στην αρχή διστακτικά, αλλά στην πορεία με όλο και μεγαλύτερη επιμονή και ζήλο. Οι δοκιμασίες απαιτούσαν χρόνο, δουλειά και αφοσίωση».
Σχετικά με το διαγωνισμό ανέφερε ότι: «Μόλις δήλωσα συμμετοχή, δοκιμάστηκα σε δύο επίπεδα, ενός παιχνιδιού ερωτήσεων, σχετικά με το Κοινοβούλιο και τη Δημοκρατία. Έπειτα, έπρεπε να στείλω μια φωτογραφία με θέμα ”Σχολική Ζωή” δικής μου έμπνευσης. Ακόμα, έπρεπε να συντάξω ένα άρθρο, με θέμα ελεύθερο, το οποίο θα δημοσιευόταν στο blog των Εφήβων Βουλευτών. Το δικό μου θέμα ήταν σχετικό με την ενδοσχολική βία. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια και των φίλων μου -οι οποίοι μου συμπαραστάθηκαν και πίστεψαν σε μένα- δημιούργησα ένα βίντεο που εξηγούσα το λόγο για τον οποίο θέλω να γίνω ”Έφηβος Βουλευτής”. Δημιούργησα ακόμα μια παρουσίαση σε ηλεκτρονική μορφή της πόλης μας με προσωπικό μου φωτογραφικό υλικό, στην οποία προσπάθησα να αναδείξω όσο καλύτερα μπορούσα τις ομορφιές αλλά και τις αρνητικές πλευρές της Κυπαρισσίας. Τέλος, διάβασα ένα θεατρικό έργο του Μ. Μπρεχτ με τίτλο ”Αυτός που λέει ναι- Αυτός που λέει όχι”, και απάντησα σε ορισμένες ερωτήσεις, λογοτεχνικού κυρίως περιεχομένου. Να τονίσω πως το συγκεκριμένο έργο διαπραγματευόταν το θέμα των άγραφων νόμων. Τέλος, έγραψα ένα διήγημα δικής μου έμπνευσης, επηρεασμένο από το προσφυγικό ζήτημα».
Είχε ένα προαίσθημα πως θα τα καταφέρει, αλλά, παράλληλα, εξεπλάγη με τα αποτελέσματα, ενώ αισθάνεται περήφανη για την Κυπαρισσία και το Γενικό Λύκειο, δηλώνοντάς μας: «Πραγματικά, εξεπλάγην ευχάριστα όταν αντίκρισα τα αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι πως είχα ένα προαίσθημα ότι θα περάσω γιατί είχα καταβάλει πολύ μεγάλη προσπάθεια και το ήθελα αρκετά. Εκτός αυτού αισθάνθηκα περήφανη για την πόλη μας αλλά και για το σχολείο. Επιπροσθέτως, μου φάνηκε ιδιαίτερα τιμητικό και σίγουρα θα αποτελέσει μια συναρπαστική εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη».
Αν και ακόμα δεν είναι γνωστά τα θέματα που θα αναπτυχθούν στις εργασίες της Συνόδου, η ίδια μας μίλησε για τα θέματα που θα επιθυμούσε να θέσει, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως: «Τα θέματα τα οποία θα συζητήσουμε θα μας σταλούν ένα μήνα περίπου πριν τη σύνοδο, ώστε να μπορέσουμε να τα μελετήσουμε. Θα επιθυμούσα να θίξω το θέμα του σχολικού εκφοβισμού, που με αφορά άμεσα, του ρατσισμού, των διακρίσεων αλλά και γενικότερα της παιδείας».

Νιώθεις όμορφα όταν με πληγώνεις;*

 <<Ξυπνάω το πρωί. Άλλες μέρες με όρεξη, άλλες με όχι τόσο μεγάλη. Με το που πατάω το πόδι μου στο σχολείο, το ίδιο άγχος: Ποιος θα με κάνει σήμερα να αισθανθώ άσχημα; Ποιος θα με χλευάσει ξανά για τη διαφορετικότητά μου, για τα γυαλιά που φοράω, για τα <<εκτός μόδας>> ρούχα μου, για το πρόβλημα της ακμής μου; Ποιος θα με κάνει να αισθανθώ ένα βάρος στο σχολείο; Να νιώσω μόνη μου, χωρίς αξία, χωρίς φιλία, αγάπη, γέλιο;
Η μέρα κυλάει. Και εγώ γυρνώ στο σπίτι αποκαμωμένη, στεναχωρημένη, χωρίς διάθεση. Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου, και βυθίζομαι στις σκέψεις μου, στο δικό μου πρόβλημα. Σκεπάζομαι με ένα πάπλωμα, κλαίω με αναφιλητά και προσπαθώ να σχεδιάσω τον τρόπο με τον οποίο θα ξεφύγω και αύριο από αυτό που με βασανίζει, αυτό που με πάει πίσω στην ζωή μου, που πρέπει να χαρώ τώρα… Προσπαθώ να ξεφύγω με την σκέψη μου κάπως, αλλά μάταια… Με μια απορία και μόνο: Γιατί με εξευτελίζουν; Σε τι τους ενοχλώ; Απορίες που με ταλανίζουν όλη μέρα…>> Αποκαλείται <<θύμα>>.
 
<<Ξυπνάω το πρωί. Άλλες μέρες με όρεξη, άλλες με όχι τόσο μεγάλη. Με το που πατάω το πόδι μου στο σχολείο, η ίδια ρουτίνα: Βαριέμαι τόσο πολύ την Χημεία, τα μαθηματικά… Ας κάνουμε λίγη πλάκα στην τάξη… Μα που είναι εκείνο το χαζό, με τα μεγάλα γυαλιά, τα απαίσια ρούχα, το αποκρουστικό, γεμάτο σπυράκια πρόσωπο; Που είναι επιτέλους, να την κάνουμε να κλάψει λίγο ακόμα να γελάσουμε με τα παιδιά; Μα που είναι; Γιατί δεν έρχεται; Πάλι στην τάξη κάθεται, μόνη της; Λέτε να πάμε να τη βρούμε να γελάσουμε λίγο; Φοβάται να βγει έξω! Μην την κάνουμε και κλάψει, το φυτό! Αυτή μόνο για να παίρνει 20 νοιάζεται!! Τις προάλλες γέλασα τόσο πολύ, που έφυγε κλαίγοντας από την μέση του προαυλίου όταν της πετάξαμε το νερό στο κεφάλι, κατακόκκινη ήταν!! Και τα άλλα παιδιά γελούσαν μαζί της!!! Παιδιά,τι λέτε να της κάνουμε σήμερα;>> Αποκαλείται <<θύτης>>.
 
<<Πάλι στην τάξη κάθεται; Πόσο στεναχωριέμαι που την βλέπω έτσι! Τις προάλλες της έριξαν νερό στο κεφάλι, έτρεξε και μπήκε μέσα κλαίγοντας… Δεν μίλησε σε κανένα!!! Ούτε στους καθηγητές, ούτε σε κανένα… Είναι τόσο καλή κοπέλα, γεμάτη ευαισθησίες, απλά χαμηλών τόνων… Εκείνα τα παιδιά.. αχ γιατί την έχουν τόσο άχτι; Αφού δεν τους πείραξε ποτέ!!! Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να βοηθήσουμε.. Φοβάμαι μην κάνει κακό στον εαυτό της.. Τελευταία έχει αδυνατίσει πολύ, κλαίει με το παραμικρό, δεν τρώει τίποτα… Είναι τόσο κρίμα… Αλλά και εμάς που προσπαθούμε να την πλησιάσουμε, μας αντιμετωπίζει καχύποπτα.. Καταλαβαίνω βέβαια το γιατί.. Δεν είναι εύκολο να εμπιστευτεί τους ανθρώπους με τόσα που ανέχεται… Μα τι να κάνουμε εμείς; Κι αν πάρει διαστάσεις το θέμα και στραφούν και εναντίον μας; Ας μην μπλέξουμε, απλά ας επιμείνουμε και ας προσπαθήσουμε να την βοηθήσουμε! Εξάλλου δεν έχω ακούσει κανένα κακό λόγο γι’αυτή… Εγώ γέλασα τις προάλλες, αλλά όχι για την ίδια φυσικά… Για αυτούς του υποτιθέμενους <<μάγκες>>. Όλο το σχολείο ήταν με το μέρος της, είδαν το περιστατικό… Και κανείς φυσικά δεν υποστήριξε εκείνους. Άλλο τι πιστεύουν εκείνοι. Η ίδια νιώθει ντροπιασμένη. Είναι κρίμα…>> Αποκαλείται <<μάρτυρας>>.
 
Ο σχολικός εκφοβισμός στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Πριν δράσεις, το σημαντικό είναι να κάνεις έναν απολογισμό: Θα ήθελα να μου κάνουν και μένα το ίδιο; Μπες στη θέση του θύματος. Αναλογίσου την επιρροή που μπορεί να ασκεί ο εκφοβισμός σου πάνω του. Το πως αντιδρά όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του και μένει μόνος, φέρνοντας στο μυαλό του την απαράδεκτη δική σου συμπεριφορά απέναντί του. Σκέψου την ραγισμένη του καρδιά, την μοναξιά και το φόβο που νιώθει. Φέρε στο νου σου το βλέμμα του, το γεμάτο θυμό, στεναχώρια και δάκρυ. 
 
Στη σχολική μας ζωή, όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε πέσει θύματα ενδοσχολικής βίας, μάρτυρες περιστατικών εκφοβισμού, αλλά σίγουρα έχουμε μπει και στη θέση των θυτών, πράγμα σίγουρα απαράδεκτο. Το πιο βασικό βέβαια, είναι ότι οι μάρτυρες σχεδόν ποτέ δεν μιλούν. Τα ίδια τα θύματα λόγω του φόβου τους αδυνατούν να αποκαλύψουν την κατάσταση. Επομένως, ποιος θα βοηθήσει; Σημαντικό είναι πάντα να αποκαλύπτουμε αυτό που βλέπουμε ή βιώνουμε, γιατί είναι και η μοναδική λύση. Μπορούμε πραγματικά με αυτό τον τρόπο να βοηθήσουμε πολύ την κατάσταση και, ίσως να δώσουμε την λύση και ένα τέλος σε αυτή την άσχημη ιστορία που βασανίζει είτε εμάς είτε κάποιον άλλο.
 
Ο εκφοβισμός μπορεί να οδηγήσει το θύμα σε σκοτεινά μονοπάτια. Πέρα από την περιθωριοποίηση, την μοναξιά, την απέραντη στεναχώρια, συχνό φαινόμενο είναι ακόμα και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις των παιδιών που υφίστανται εκφοβισμό. Τα παιδιά αυτά κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους, μη μπορώντας να αντέξουν την κατάσταση. Γι’αυτά, η καθημερινότητα πολλές φορές μοιάζει αβάσταχτη. Αλλά στην πραγματικότητα ο θύτης είναι αυτός που διαβρώνεται περισσότερο. Μπορούμε όλοι να αγαπήσουμε, να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο!!! Αλλά, γιατί δεν το κάνουμε; Η αγάπη, η φιλία είναι δώρα στη ζωή. Γιατί να τα στερούμε από τους άλλους; Ας μην επιτρέψουμε στους χαλεπούς καιρούς να μας αποσαθρώνουν άλλο… Ονειρευόμαστε έναν κόσμο χωρίς βία και εκφοβισμό! Η αγάπη ξεκινά από εμάς, τα παιδιά!!! Ας μην τη στερήσουμε εμείς ο ένας από τον άλλο!!!
 
Εξάλλου, αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα γύρω μας θα συνειδητοποιήσουμε πως αυτά που μας διαφοροποιούν από τους άλλους είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που μας ενώνουν.
Και μόνο το ότι κοιτάμε όλοι τον ίδιο ουρανό, αρκεί! Όλες οι άλλες διαφορές μας απλά προσδίσουν στο ανθρώπινο είδος την ύψιστη αξία του.
 
Μαθαίνουμε να ανεχόμαστε το διαφορετικό- Αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλο σφικτά, με αγάπη!! Για ένα καλύτερο μέλλον… 
 
*Το άρθρο της Μαριλένας Τουρκογιάννη

Του Ηλία Γιαννόπουλου