Marvin’s Room: Από τα Όσκαρ στο σανίδι του ΔΗΠΕΘΕΚ

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΤΖΙΑΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ  
To Marvin’s Room δεν είναι τυχαίο έργο. Ξεκίνησε ως θεατρική επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποθεώθηκε ως κινηματογραφική με πρωταγωνιστές τον Robert De Νiro, τη Meryl Streep και τον Leonardo Di Caprio, και βραβεύθηκε με Όσκαρ. Η υπόθεσή του είναι λίγο-πολύ γνωστή, δυο αδερφές συναντιούνται έπειτα από 20 χρόνια κάτω από επίπονες συνθήκες και πολλά θα αλλάξουν.
O σκηνοθέτης και ηθοποιός, Δημήτρης Καρατζιάς, διαλέγοντας δύο δυνατές πρωταγωνίστριες, την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και την Αθήνα Τσιλύρα, πλαισιωμένες από ένα επίσης ταλαντούχο καστ, ανέβασε πέρσι το έργο για πρώτη φορά στο ελληνικό θεατρικό σανίδι, σε μια απολαυστική παράσταση που σε βάζει σε σκέψεις, όπως απαιτείται από ένα καλό έργο.
 
 
-Είσαι από τους ελάχιστους που δεν ονειρεύτηκες από μικρός να γίνεις ηθοποιός και όμως έγινες. Τελικά, τι συνέβη;
Καθόλου όμως. Δάσκαλος ήθελα να γίνω στο Δημοτικό, αρχαιολόγος στο Γυμνάσιο, δημοσιογράφος στο Λύκειο (και μες στη σταθερότητα δε με λες). Παράλληλα, όμως, με τις πρώτες μου σπουδές (Δημοσιογραφία – Δημόσιες Σχέσεις, κάπου γύρω στα είκοσι), παρακολούθησα μαθήματα υποκριτικής και βρήκα απίστευτα γοητευτική τη διαδικασία, την έρευνα, τη μελέτη, το χτίσιμο ενός ρόλου. Και φυσικά, όλο αυτό πολλαπλασιάστηκε, όταν μπήκε και το κοινό στην αίθουσα. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια άκρως εθιστική διεργασία. Δυστυχώς. Σε επικίνδυνο βαθμό. Μπορεί να σου δημιουργήσει τεράστια απωθημένα αυτή η δουλειά. Να σε γεμίσει χαρές αλλά και απογοητεύσεις. Μπορεί να μεταλλάξει το χαρακτήρα σου, να σε τρελάνει. Είδα φιλίες χρόνων να χαλάνε για ένα ρόλο, για μια παραστασούλα, μεγάλες κακίες για το τίποτα. Έχω δει ανθρώπους να είναι βαθιά δυστυχισμένοι, επειδή δεν μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά και άλλους που είναι ακόμη πιο δυστυχισμένοι, επειδή την κάνουν, σε λάθος θέατρα, με λάθος συνεργάτες, με λάθος σκηνοθέτες, σε λάθος παραστάσεις. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν και προσπαθούν απεγνωσμένα να το βρουν μέσα από λάθος ανθρώπους, στη λάθος δουλειά, με λάθος τρόπο. Τεράστια “εγώ” να γεννιούνται από το τίποτα, για το τίποτα, με το τίποτα. Πράγματα κωμικά, αστεία. Ασχήμιες πολλές, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο και από ανόητες αιτίες.
 
-Έχεις στραφεί στη σκηνοθεσία πολύ ήδη πριν από το Marvin’s Room, στο οποίο παίζεις ταυτόχρονα. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι σε κερδίζει η σκηνοθεσία, ποιες είναι όμως οι ποιότητες που σε έλκουν σε αυτή;
Το Marvin’s Room είναι η έκτη μου σκηνοθεσία. Κι έτυχε από μια σειρά συμπτώσεις να παίξω κιόλας. Αν η δουλειά που πρέπει να κάνεις ως ηθοποιός είναι “μία” φορά συναρπαστική, ως σκηνοθέτης είναι “δέκα”. Η κάθε παράσταση που ανεβάζεις είναι σαν γέννα. Και χρειάζεται αγάπη, έρωτας και πολλή δουλειά για να βγει καλό το αποτέλεσμα. Από όλους όσους συμμετέχουν σε αυτή. Δε φτάνει μόνο από εσένα. Εξάλλου, τα παιδιά που γεννιούνται από έρωτα, λένε, ότι είναι πάντα τα ομορφότερα.
 
-Το τηλεοπτικό σε ενδιαφέρει;
Η τηλεόραση είναι ένα ιδιαίτερα δυνατό μέσο που μπορεί, όταν γίνεται σωστά, να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα. Για αυτές τις περιπτώσεις αξίζει να κάνεις τηλεόραση. Για κάποιες όμορφες συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμάς ή, ας μην κοροϊδευόμαστε, για τα χρήματα που θα πάρεις.
 
-Προσωπικά αισθάνθηκα μια μετατόπιση με το έργο, σαν να με πήρε δηλαδή από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση εκεί έξω δείχνοντάς μου τον Άνθρωπο και το προσωπικό του δράμα. Ποιες προεκτάσεις εντοπίζεις στο Marvins Room;
Μα αυτό ακριβώς έχει σκοπό αυτή η παράσταση. Να σου δείξει ότι εκεί που πρέπει να επικεντρωθείς και να δώσεις σημασία είναι ο άνθρωπος και συγκεκριμένα η οικογένειά σου. Να τους δώσεις την πρέπουσα σημασία, την πρέπουσα προσοχή. Την αγάπη, τη φροντίδα, τη στοργή που τους αξίζει. Η ζωή είναι μια σύντομη διαδρομή, είναι κρίμα να μην την κάνεις με τους ανθρώπους που αγαπάς. Είναι τόσο εύκολο να τους χάσεις, τόσο εύκολο να περάσουν χρόνια μακριά τους, χρόνια που δεν ξαναγυρνάνε, ό,τι κι αν κάνεις.
 
-Πριν από 4 χρόνια συνδημιούργησες το θέατρο Vault στο κέντρο της Αθήνας, που εξελίσσεται σε έναν από τους πιο αγαπημένους χώρους. Τι είναι αυτό που φέρνει τόσο κοινό στην πόρτα του;
Το Vault είναι οι άνθρωποί του, ο Μάνος Αντωνιάδης, εγώ και οι συνεργάτες μας, οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι δημιουργοί που εργαζόμαστε εκεί. Ο τρόπος που βλέπουμε το θέατρο, ο τρόπος που κάνουμε θέατρο. Σήμερα. Το 2016. Το κτήριο της Μελενίκου είναι η στέγη για όλες αυτές τις παραστάσεις. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Για αυτούς τους ανθρώπους και τις παραστάσεις που κάνουν εκεί έρχεται όλος αυτός ο κόσμος, και για τους ίδιους λόγους θα τους ακολουθήσει, όπου κι αν πάνε, όσο θα συνεχίζουν να κάνουν καλές παραστάσεις. Κι αυτό είναι το κέρδος όλων μας. Η αγάπη και η εκτίμηση αυτού του κόσμου.
 
-Τι σχεδιάζει ο Δημήτρης Καρατζιάς στο κοντινό μέλλον;
Τις διακοπές του!
 
Της Καλλιστώς Γούναρη
*Η Καλλιστώ Γούναρη είναι συντάκτρια της εφημερίδας Athens Voice και συνεργάζεται με το «Θάρρος» για το Θεατρικό Φεστιβάλ Καλαμάτας.
Η παράταση «Marvin’sRoom» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά παίζεται στο πλαίσιο του θεατρικού φεστιβάλ «Θεατρικοί Βηματισμοί» Καλαμάτας απόψε 28 και αύριο Κυριακή 29 Μαΐου.