Στις ομάδες που ασχολούνται με το θέατρο στην Καλαμάτα θα προστεθεί και επίσημα από τις 10 Μαΐου η ομάδα ReAct. Όπως μας εξήγησε η Καλλιρρόη Βελέντζα, που είναι «η ψυχή της», πρόκειται για επαγγελματική ομάδα.
Λίγο πριν από την επίσημη παρουσίασή τους, λοιπόν, το «Θάρρος» μίλησε με την Καλλιρρόη Βελέντζα για όλο αυτό το εγχείρημα, ενώ το επόμενό μας ραντεβού δόθηκε στην πρεμιέρα του έργου Fred Lupo στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής.
-Μια νέα θεατρική ομάδα στην Καλαμάτα… μιλήστε μας για αυτό το εγχείρημα.
Μια θεατρική ομάδα στην Καλαμάτα είναι ένα μάλλον εύκολο εγχείρημα. Η Καλαμάτα είναι μια πόλη που αγαπά και στηρίζει το θέατρο, όπως και το χορό.
Η δική μας ομάδα ξεκίνησε από το θεατρικό εργαστήρι του Κέντρου Νέων Καλαμάτας, όπου κάποια παιδιά που είχαν περισσότερο χρόνο και διάθεση ζήτησαν «παραπάνω» και συμπληρώθηκε από επαγγελματίες του θεάτρου και του χορού που δραστηριοποιούνται στο Κέντρο.
-Υπάρχει διαφορά από τις υπάρχουσες ομάδες;
Η βασική διαφορά είναι ότι πρόκειται να λειτουργήσουμε σε σταθερή και επαγγελματική βάση, δηλαδή θα δουλεύουμε διαρκώς πάνω σε κάτι και οι καλλιτέχνες θα πληρώνονται για το έργο τους.
Επίσης, φιλοδοξούμε να στήσουμε τη δική μας θεατρική σκηνή στην πόλη.
-Πιστεύετε ότι στην Ελλάδα του 2016 και ειδικότερα στην Καλαμάτα, μπορεί κάποιος να επιβιώσει από το θέατρο;
Ναι, πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να επιβιώσει από το θέατρο. Το έχω δει να συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Τόσο στην Ελλάδα γενικά όσο και στην Καλαμάτα ειδικά, όπου το κοινό είναι ιδιαίτερα καλλιεργημένο, το θέατρο γίνεται ανάγκη και γίνεται να επιβιώσει.
Ωστόσο, ως προς το οικονομικό κομμάτι, το ότι ένας ηθοποιός πληρώνεται σημαίνει πολλά πράγματα, όπως ότι έχει το περιθώριο να ασχοληθεί σε βάθος με το αντικείμενό του και ότι έχει την ηθική ικανοποίηση πως η δουλειά του αναγνωρίζεται ως αυτό που είναι, μια διαδικασία δύσκολη και επίπονη, τόσο για το σώμα όσο και για το πνεύμα.
Η οικονομική αμοιβή του ηθοποιού δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια, γιατί αυτό μειώνει ένα εξαιρετικό επάγγελμα σε επίπεδο χόμπι, αλλά ως κάτι το δεδομένο, όπως σε όλα τα επαγγέλματα.
-Πολλοί καλλιτέχνες θεωρούν ότι οι πιθανότητες να βρει κάποιος δουλειά ή να αναδειχθεί είναι περισσότερες στην Αθήνα. Είναι ένας μύθος αυτός;
Όχι, δεν είναι μύθος. Η Αθήνα δίνει σαφώς περισσότερες ευκαιρίες, αν κάποιος είναι αποκλειστικά ηθοποιός.
Η Καλαμάτα, όμως, όπως και άλλες μικρότερες πόλεις της Ελλάδας, αφήνει περισσότερο χώρο στην ανεξάρτητη δημιουργία.
-Διαβάζοντας τους στόχους της ομάδας είδαμε ότι δεν προτιμάτε τα κλασικά θέατρα της πόλης. Αρχικά ποια η άποψή σας για αυτά και έπειτα θεωρείτε ότι το θέατρο μπορεί να παιχτεί παντού;
Τα θέατρα της πόλης είναι υπερσύγχρονα, πλήρως εξοπλισμένα, αλλά δεν είναι αμιγώς θεατρικοί χώροι. Έχουν όπως είναι φυσικό -γιατί αυτή είναι η πρωταρχική τους λειτουργία – τον αέρα του συνεδριακού χώρου, με εξαίρεση αυτό της Φιλαρμονικής, που είναι φτιαγμένο για μουσικές παραστάσεις και του ΔΗΠΕΘΕΚ, το οποίο όμως δεν είναι ανοιχτό σε ανεξάρτητες ομάδες.
Βεβαίως το θέατρο μπορεί να παιχτεί παντού, απλά θεωρώ ότι κάποια είδη αναδεικνύονται καλύτερα σε συγκεκριμένους χώρους. Για παράδειγμα, η αρχαία τραγωδία αναδεικνύεται καλύτερα σε ένα ανοιχτό αρχαίο θέατρο, το ψυχολογικό δράμα αναδεικνύεται καλύτερα σε ένα μικρό θεατράκι, ένα musical αναδεικνύεται καλύτερα σε μια υπερσύγχρονη ιταλική σκηνή.
-Στόχος σας ήταν να κάνετε ένα παλιό νηπιαγωγείο θεατρική σκηνή. Είστε κοντά σε αυτό το στόχο;
Στόχος μας είναι να φτιάξουμε ένα μικρό όμορφο θέατρο που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των παραγωγών μας. Η ομάδα μας ασχολείται με το ψυχολογικό θέατρο, άρα χρειαζόμαστε ένα χώρο που θα ενισχύει τη σχέση ηθοποιού και θεατή.
Βρήκαμε, λοιπόν, ένα παλιό νηπιαγωγείο, που είναι ιδανικό για κάτι τέτοιο, και αν όλα πάνε καλά, από το Σεπτέμβριο η ομάδα θα έχει νέα στέγη και η Καλαμάτα ένα νέο θέατρο.
-Διαβάζοντας πληροφορίες για το ReAct είδαμε ότι ζητάτε οικονομική ενίσχυση από τον κόσμο για να ξεκινήσει όλο αυτό. Υπάρχει ανταπόκριση μέχρι σήμερα;
Πράγματι ξεκίνησε μια διαδικτυακή καμπάνια crowdfunding στο indiegogo.com, από την οποία καλύφθηκαν τα έξοδα της πρώτης παραγωγής μας με τίτλο Fred Lupo, η οποία θα ανέβει στο θέατρο της Φιλαρμονικής 10-14 Μαΐου, από την οποία αποφασίσαμε από κοινού να μην πληρωθούμε και τα έσοδα θα διατεθούν εξ ολοκλήρου για τη μετατροπή του νηπιαγωγείου σε θέατρο, ώστε να στεγαστούμε!
-Μιλάμε για μια ομάδα κλειστή που έχει ήδη τους ηθοποιούς της ή είναι ανοιχτή σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο;
Δεν είναι ούτε ανοιχτή ούτε κλειστή. Θέλω να πω ότι δεν είναι ομάδα όπου μπορεί να έρθει ο καθένας με μια συνδρομή να μάθει θέατρο, αυτό το κάνω αφιλοκερδώς στο Κέντρο Νέων, αν όμως κάποιος νιώθει ότι η φιλοσοφία της ομάδας μας του ταιριάζει πάρα πολύ και θέλει να συμμετέχει, φυσικά είμαστε ανοιχτοί στο να το συζητήσουμε.
-Τι να περιμένουμε από εσάς;
Να περιμένετε παραστάσεις που δημιουργήθηκαν με πολύ μεράκι και αγάπη.
-Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε τις συγκεκριμένες παραστάσεις;
Πρόκειται να ανεβάσουμε δύο παραστάσεις άμεσα. Η μία είναι σε δικό μου κείμενο, λέγεται Fred Lupo και είναι βασισμένη στο αίσθημα του φόβου και το πώς μπορεί να καθορίσει τη ζωή μας. Είναι ένα κείμενο που έχω ανεβάσει και στο παρελθόν, και μου αρέσει να επανέρχομαι για ερευνητικούς λόγους. Θα ανέβει 10-14 Μάη στο θέατρο της Φιλαρμονικής και θα αποτελέσει τη γνωριμία της ομάδας μας με το καλαματιανό κοινό.
Η δεύτερη παράσταση που θα ανέβει είναι η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, την οποία δουλεύουμε χοροθεατρικά με την Κατερίνα Κίτσου. Είναι ένα πολύ αγαπημένο κείμενο, που πάντα ήθελα να μελετήσω. Ελπίζουμε να ανέβει στο καινούργιο θέατρο.
-Μιλήστε λίγο περισσότερο για αυτές…
Ο Fred Lupo είναι μια παράσταση κίνησης και λόγου για το αίσθημα του φόβου. Τρεις παραμυθικές ηρωίδες, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη και η Γοργόνα, μετασχηματίζονται σε τραγικές φιγούρες με διογκωμένα πάθη και κύριο παρονομαστή το φόβο.
Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» είναι ένας αριστουργηματικός ποιητικός μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου, τον οποίο έχουμε μελετήσει μέσω των κωδίκων του σύγχρονου χορού.
-Ποιοι είστε; Η σχέση σας με την Καλαμάτα;
Εγώ είμαι η Καλλιρρόη Βελέντζα, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου σπούδασα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισα με μεταπτυχιακό στην Πολιτισμική Διαχείριση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μετά έζησα για ένα χρόνο στο Λονδίνο, όπου έκανα άλλο ένα μεταπτυχιακό στο Goldsmiths College με αντικείμενο το Performance Making και γύρισα πάλι στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης.
Εδώ και ένα χρόνο για προσωπικούς λόγους μετακόμισα στην Καλαμάτα, από όπου κατάγομαι, και στην ομάδα σκηνοθετώ, παίζω και γράφω.
Η Κατερίνα Κίτσου έχει αναλάβει τις χορογραφίες και παίζουν οι Χρήστος Θεοδώρου, Σοφία Κωνσταντινέα και Ζωή Γεωργιλέα.
-Εσείς, ως Καλλιρρόη, πώς αποφασίσατε να κάνετε κάτι τέτοιο στην Καλαμάτα;
Μου προέκυψε ως ανάγκη. Αρχικά δεν μπορούσα να διανοηθώ πώς μια τόσο δραστήρια θεατρικά πόλη δεν έχει ελεύθερη σκηνή.
Νομίζω ότι αξίζει στην Καλαμάτα κάτι τέτοιο, γιατί ως χώρος θα δίνει και τη δυνατότητα σε ομάδες με χαμηλό budget να έρθουν να δείξουν τις δουλειές τους, όχι μόνο οι παραστάσεις με τεράστιες παραγωγές.
Έτσι θα δούμε και λίγο πιο χειροποίητο θέατρο, πράγμα που εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ.
-Τι είναι για εσάς το θέατρο;
Το θέατρο για εμένα είναι το επάγγελμά μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, το οποίο σέβομαι και αγαπώ και θέλω να το δικαιώνω με κάθε μου δουλειά.
-Οι παραστάσεις πρέπει να είναι επίκαιρες και να περνούν μηνύματα;
Πιστεύω πως αν μια παράσταση ξεκινήσει με στόχο να περάσει μηνύματα και να είναι επίκαιρη, υπάρχει κίνδυνος να υποπέσει στο καλλιτεχνικό αμάρτημα του διδακτισμού και να γίνει ένα διανοουμενίστικο κατασκεύασμα, που τελικά ενδιαφέρει 2-3 ειδικούς επί του θέματος, ή να πάρει το ρόλο ντοκιμαντέρ.
Οι παραστάσεις πρέπει να είναι καλές. Να έχουν δημιουργηθεί με ψυχική κατάθεση, να είναι βιωματικές.
Αν έχουν αυτά τα στοιχεία, σίγουρα θα είναι επίκαιρες και θα περνούν μηνύματα, γιατί κάποιος θα ταυτιστεί, αφού η ανθρώπινη εμπειρία είναι κοινή, κάποιου η ζωή θα αλλάξει, έστω και λίγο, κι αυτό αλλάζει τον κόσμο καθολικά.
Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την αξία της αναψυχής. Η ψυχική ανάταση που σου δημιουργεί ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα σπανίως σχετίζεται με τα μηνύματα που πήρες από αυτό, συνήθως προκύπτει επειδή ο καλλιτέχνης κάτι μοιράστηκε μαζί σου και σε έκανε να νιώθεις λιγότερο μόνος. Τουλάχιστον αυτή είναι η εμπειρία μου από την τέχνη ως θεατής, και τέτοια τέχνη επιθυμώ να κάνω.
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Fred Lupo
10-14 Μαΐου, 9.30 μ.μ.
Θέατρο της Φιλαρμονικής (Υπαπαντής 25)
Διάρκεια: 1 ώρα
Εισιτήριο: 10 ευρώ, φοιτητές –άνεργοι: 8
Κείμενο-σκηνοθεσία: Καλλιρρόη Βελέντζα
Παίζουν: Χρήστος Θεοδώρου, Καλλιρρόη Βελέντζα, Σοφία Κωνσταντινέα, Ζωή Γεωργιλέα
Χορογραφίες: Κατερίνα Κίτσου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
