Η Καλαμάτα και οι… νόμοι για την ανάπτυξη
Εξηγώντας τα χρόνια της κρίσης – Επίσκεψη από τη χώρα των καγουρώ
Ένα ευχάριστο γεγονός έφερε ένα φίλο, από τον καιρό που έμενα στην Αυστραλία, στην Καλαμάτα. Μαζί του ήταν κι ένας γνωστός των καιρών εκείνων, δημοσιογράφος στο Αυστραλιανό Πρακτορείο Ειδήσεων. Γνώριζε πολλά για την χώρα μας, είχε έρθει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Ένα χρόνο, όμως, μετά την επιβολή της τραπεζικής αργίας και των capital controls που είναι ακόμη σε ισχύ με ελαστικότερους όμως όρους, επέστρεψε, για να καταγράψει εικόνες από την ελληνική επαρχία.
«Είμαι ξανά στην Ελλάδα! Στο ρεπορτάζ μου θέλω να καταγράψω τα θέματα με τα οποία ασχολείται η νεολαία, ένα χρόνο μετά τον Ιούνιο του 2015, όπου η χώρα σας βρέθηκε στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας, καθώς φτάσατε κοντά στην έξοδο από το ευρώ» μου ανέφερε, μόλις τον συνάντησα.
«Η Ελλάδα δεν βρίσκεται πλέον στην κορυφή των ειδήσεων (headlines) και αυτό είναι μια καλή εξέλιξη, διότι σημαίνει ότι τα πράγματα ομαλοποιούνται. Τα μέσα ‘διψούν’ για δραματικά γεγονότα που ταρακουνούν τον κόσμο. To Brexit, οι ισπανικές εκλογές, οι εκλογές στις ΗΠΑ, κυριαρχούν τώρα στη διεθνή σκηνή. Το ρεπορτάζ που πρέπει να στείλω αυτή τη φορά είναι περισσότερο κοινωνιολογικό και θέλω βοήθεια, να “ακούσω” τη νεολαία της άλλης Ελλάδας, εκτός Αθηνών”, μου λέει ο συνάδελφος.
“Μου βάζεις δύσκολα. Είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί κανείς να το ‘ανακαλύψει’ μέσα σε μία- δύο μέρες, αλλά θα κάνουμε μια προσπάθεια να καταγράψεις τουλάχιστον εικόνες και να τις μεταφέρεις”, απαντώ.
Το θέμα συζήτησης σε μια παρέα νέων που βρεθήκαμε δίπλα τους, Δευτέρα μεσημέρι στην κεντρική πλατεία ή Βασιλέως Γεωργίου Β’, όπως την αναφέρει η ιστορία, όπου χτυπάει η καρδιά της πόλης, είναι το ξανασμίξιμό τους, δέκα χρόνια μετά το αποχαιρετισμό των σχολικών θρανίων. To Facebook, το Twitter, το Instagram, το Linkedin είναι τα κοινωνικά δίκτυα, που όπως λένε, χρησιμοποίησαν για να αναζητήσουν τα ίχνη όλων των παλαιών συμμαθητών. Μόνον 6 από τους 40 δεν έχουν καμία παρουσία πουθενά.
Εκεί η συζήτηση της παρέας περιστρέφεται γύρω από την ανεργία, που καλπάζει στη νέα γενιά.
Στο βόρειο μέρος της πλατείας, στο χώρο όπου κρύβεται ο κόσμος από τον ήλιο, στο μοναδικό μεγάλο δέντρο, η κουβέντα μεταξύ τριών συμφοιτητών για το ποιο είναι το καλύτερο δίκτυο για γνωριμίες, εκτός από το Facebook. «Για δες τη φωτογραφία, θα της κάνω like, εάν μου κάνει και αυτή θα πάω σήμερα για καφέ!».
Στο μεταξύ δίπλα τους κάθονται δύο όμορφα κορίτσια που τους ρίχνουν κλεφτές ματιές, αλλά αυτοί είναι «καρφωμένοι» στα κινητά τους και στο κοινωνικό δίκτυο που έχουν ανακαλύψει! Η νέα τεχνολογία περιορίζει ολοένα και περισσότερο την απευθείας επικοινωνία.
Λίγο πιο πάνω στον πεζόδρομο της Αριστομένους, δύο 35ρηδες συζητούν για το ΕΣΠΑ. Προσπαθούν να βρουν χρηματοδότηση για μια μικρή τουριστική επένδυση που έχουν πραγματοποιήσει και με ανακούφιση διαβάζουν την ανακοίνωση για παράταση κάποιων τουριστικών προγραμμάτων που τους αφορούν και που μόλις είχε ανακοινώσει το αρμόδιο υπουργείο. Στο ΕΣΠΑ στηρίζουν τις ελπίδες τους πολλοί νέοι, δεν είναι τυχαίο ότι οι τηλεφωνικές γραμμές που μπορεί κανείς να βρει στην κεντρική ιστοσελίδα του ΕΣΠΑ κατακλύζονται από τηλεφωνήματα για ενημέρωση.
Την επόμενη ημέρα, βρισκόμαστε στην παραλία της πόλης, σ΄ ένα από τα μαγαζιά της Ναυαρίνου. Αφού περίμενε να παραγγείλουμε, μάς προσεγγίζει ένα νεαρό, ταλαιπωρημένο αλλά ευγενικό παιδί να μας πουλήσει στυλό. «Κάνω αυτή την εργασία ένα μήνα. Βγάζω καθαρά περίπου 150 ευρώ το μήνα. Τα αγοράζω φθηνότερα από το σούπερ μάρκετ και τα πουλάω. Δεν έχει σημασία πόσα βγάζεις αλλά πόσα ξοδεύεις, μου είχε πει ο παππούς μου», μας λέει με περηφάνια. «Είμαι 26 χρονών, ελπίζω κάποια μέρα τα όνειρά μου να γίνουν πραγματικότητα, όπως φαίνεται ότι έχουν γίνει τα δικά σας» μας λέει, έχοντας φανερή τη διάθεση για επικοινωνία.
«Τέσσερις εντελώς διαφορετικές εικόνες, αλλά πουθενά καμία συζήτηση για την πολιτική, για τα capital controls! Ο καθένας κοιτά τη ζωή του και πώς θα τα καταφέρει, μου κάνει εντύπωση» μου αναφέρει ο φίλος Αυστραλός.
Στη βόλτα στην πόλη, οι καφετέριες γεμάτες, ξεφυτρώνουν άλλωστε σαν «μανιτάρια» σε κάθε γειτονιά της, μαζί με κάθε είδους μαγαζιά εστίασης και κέντρα αισθητικής για τις γυναίκες, κομμωτήρια κ.λπ., ενώ την ίδια στιγμή τα μικρά εμπορικά καταστήματα βάζουν λουκέτα.
«Αυτή την ανάπτυξη επιδιώκετε;» με ρωτάει. «Αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα» απαντάω και προσθέτω: «Μόλις κατατέθηκε ο αναπτυξιακός νόμος αλλά δεν έχω προλάβει να τον κοιτάξω». «Με νόμους γίνεται η ανάπτυξη;» ρωτάει ο συνάδελφος. Χαμογελώ αμήχανα και για να ξεφύγω του είπα ότι κάπου εδώ τελειώνει η περιήγησή του. Τα όποια συμπεράσματα δικά του. Του υπενθύμισα, όμως, ότι επιφυλάσσομαι για την απάντηση στην τελευταία του ερώτηση.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
