Μια κουβέντα με τον Παναγιώτη και Γιώργο Κωστέα για την τοπική «γαστρονομία»
Η εταιρεία που δεν φοβάται να πειραματιστεί με όπλο τη ποιότητα σε νέα προϊόντα
Είναι πολλά τα πράγματα που μας προκαλούν αρνητικά, σ’ αυτόν τον “ευλογημένο” τόπο. Ένα από αυτά είναι και το γεγονός ότι δεν προωθούμε την τοπική μας γαστρονομία. Πόσο κόστος έχει το σερβίρισμα ενός τσίπουρου με δύο ξερά σύκα παραγωγής μας ή με παστέλι, αντί για τα…ηλίθια πατατάκια, αγνώστου προελεύσεως και διάρκειας κατανάλωσης; Γιατί στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και στα ξενοδοχεία δεν σερβίρονται μόνο τοπικά προϊόντα;
Γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να πάρω απάντηση πειστική. Αυτές, όμως, οι πολυκαιρισμένες αναμονές για κάτι καλύτερο, δεν λογχίζουν τον… ουρανό, αλλά την ψυχή και τα όνειρά μας. Καθώς μάλιστα τον τελευταίο καιρό η χώρα παραπαίει και οδηγείται από ταπείνωση σε ταπείνωση, οι αναμονές ταυτίζονται με το ίδιο της το μέλλον.
Υπάρχει, βέβαια, και η παράλληλη Μεσσηνία, η οποία εκπροσωπείται επάξια, έχει εκπροσώπους, σπάνια όμως αποκτά εξουσία. Διαθέτει ήθος, που ωστόσο είναι δύσκολο να αποτυπωθεί σε κανόνες. Βρίσκεται σε μια συνεχή εγρήγορση για το καλό του τόπου.
Θα έλεγα ότι την παράλληλη Μεσσηνία συνιστούν άνθρωποι ή αιχμές ανθρώπων, που σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας εξακολουθούν να πράττουν το σωστό και το δύσκολο, να πορεύονται με ευθύνη και πείσμα. Η παρουσία τους είναι ορατή, και συχνά εκθαμβωτική. Εταιρείες μικρές ή μεσαίες που μάχονται με διάθεση και μεράκι για κάτι το διαφορετικό.
Μία από αυτές είναι και η εταιρεία “Κωστέας”, η οποία δεν σταματά ποτέ να…κάθεται ήσυχη. Πειραματίζεται, βγάζει νέα προϊόντα, με βασικό τους υλικό την ποιότητα. Περνώντας, χθες, μια βόλτα από το μαγαζί, διαπιστώσαμε ότι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος, οι στυλοβάτες της επιχείρησης έχουν προχωρήσει σε νέα εγχειρήματα.
Το πρώτο είναι το κρασί ποικιλίας “Merlot”, ένα κόκκινο διαμάντι που κλείνει μέσα στο μπουκάλι όλη την αγάπη για τον τόπο τους. Η φιλοσοφία του; “Αυτό το κρασί είναι η τρέλα μας, το μεράκι μας, η αγάπη για τους φίλους μας. Δεν προχωρήσαμε στην παραγωγή του για να βγάλουμε χρήματα. Το κάναμε γιατί μας άρεσε η ιδέα. Αν είναι να έρθουν και τα υπόλοιπα, καλοδεχούμενα”, μου είπαν.
Έπειτα για να γιορτάσουν τρόπον τινά τα 60 χρόνια της επιχείρησης προχώρησαν στην έκδοση ούζου και τσίπουρου 500 γραμμαρίων. Μπουκάλια λιθογραφημένα με μεταξοτυπία, όλα στο χέρι. Κι αυτά διαθέτουν τη μοναδική ποιότητα των προϊόντων της εταιρείας. Μάλιστα, η συσκευασία δεν είναι μόνο για την ευεξία της καρδιάς μας, αλλά μπορούν και να χρησιμοποιηθούν και ως αντικείμενα αισθητικής.
Προσωπικά, όμως, ήθελα να πάω την κουβέντα στην τοπική γαστρονομία και στην προστιθέμενη αξία που μπορεί να μας δώσει, αν γνωρίζαμε την αξία της,. Διότι αν καταναλώναμε τοπικό κρασί, ούζο, τσίπουρο, λάδι ποιότητας, προϊόντα της τοπικής μας κουζίνας, εκτός από τα όποια κέρδη των επιχειρήσεων, θα δημιουργούσαμε και ζήτηση για νέα εργατικά χέρια.
Κατάλαβα ότι έξυσα την πληγή που τους ταλαιπωρεί και μερικές φορές τους κόβει την όρεξη. Επί του θέματος έχουν ήδη γραφτεί πολλά, ειπωθεί άλλα τόσα. Εγώ κρατώ από την κουβέντα που κάναμε επί του θέματος με τους δύο επιχειρηματίες, την κουβέντα του Γιώργου: “Είναι απαράδεκτο η παραλία της Καλαμάτας να μην πίνει και να μην τρώει τοπικά ποιοτικά προϊόντα. Τελεία και παύλα”…
του Αντώνη Πετρόγιαννη
