Για όσους ασχολούνται με το χορό, η Ιωάννα Παρασκευοπούλου θεωρείται από τις πιο αναγνωρίσιμες και καλές χορεύτριες της Ελλάδας και όχι μόνο.
Η ιστορία της θυμίζει σενάριο παλιάς ελληνικής ταινίας… Αφού ξεκίνησε ως ταξιθέτρια στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, στη συνέχεια χόρεψε σε αυτό τρεις φορές και ειδικότερα με το Era poVera/Oμάδα Αερίτες/Πατρίσια Απέργη, 18ο, με το Mothers /Ίρις Καραγιάν/ 19ο, ενώ φέτος με το Me on Top /Άρτεμις Λαμπίρη.
Μιλήσαμε μαζί της και μας είπε για την καριέρα της μέχρι σήμερα, αλλά και πώς βλέπει το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της πόλης, μέσα στο οποίο ουσιαστικά μεγάλωσε:
– Ξεκίνησες από τη Σχολή της ΔΕΠΑΚ. Πότε έγινε το μεγάλο βήμα;
Ξεκίνησα όταν ήμουν έξι χρόνων στη σχολή της ΔΕΠΑΚ στην Καλαμάτα. Συνδέθηκα πολύ με τους ανθρώπους που δίδασκαν τότε στη σχολή και μέσα απ’ αυτούς αγάπησα το χορό. Ήμουν τυχερή, γιατί εκείνα τα χρόνια υπήρχε μεγάλη κινητικότητα στα καλλιτεχνικά τμήματα του Δήμου. Δεν πήρα κάποια απόφαση. Έγινε κάπως φυσικά, καθώς τον συνέχιζα. Μόλις έφυγα για Αθήνα και πέρασα στην Κρατική Σχολή Χορού, έγινε πια συνειδητό ότι αυτό θα έκανα.
-Αποφάσισες να αφήσεις τη Νομική για να ασχοληθείς με το χορό. Μίλησέ μας για αυτή σου την αγάπη, τι είναι για σένα;
Η Νομική δε με απασχόλησε ποτέ. Δεν υπήρξε καν δίλημμα. Ο χορός είναι το επάγγελμά μου, ευτυχώς. Ως μορφή τέχνης είναι πολύ ιδιαίτερη, καθώς επικοινωνεί μέσω του σώματος. Λόγω της αφαιρετικής της υφής αποκτά ευρύτητα ως προς τα νοήματα και ελευθερία στο να προσκληθεί ο θεατής να διαβάσει ένα έργο όπως εκείνος θελήσει. Ο ενδιάμεσος αυτός χώρος ανάμεσα στο δημιουργό και στο θεατή έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
-Η ζωή σου εδώ και 22 χρόνια κάθε καλοκαίρι περιέχει το Φεστιβάλ Χορού. Μίλησέ μας για αυτό γενικά.
Το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας είναι ένα πολύ σημαντικό φεστιβάλ. Το ότι πριν από 22 χρόνια δημιουργήθηκε ένα διεθνές φεστιβάλ αποκλειστικά χορού σε μια επαρχιακή πόλη μοιάζει για τα ελληνικά δεδομένα με ουτοπικό σενάριο, αλλά συνέβη και κατάφερε να εδραιωθεί. Το σημαντικό είναι ότι έφερε τον κόσμο σε επαφή με το χορευτικό κόσμο. Απέκτησε κοινό που το ακολουθεί χρόνια και έρχεται στην πόλη της Καλαμάτας. Μύησε ντόπιο κοινό στην τέχνη του χορού. Έδωσε την ευκαιρία σε καλλιτέχνες να δείξουν τη δουλειά τους και στο κοινό να δει παραστάσεις από το εξωτερικό. Εύχομαι να υπερβαίνει κάθε χρόνο τις δυσκολίες, όχι μόνο για να επιβιώνει, αλλά και για να μπορεί να αντιστέκεται στη στασιμότητα, να γίνει ακόμα πιο ευρύ, να διαμορφώνει συνθήκες για να συμπεριλάβει ακόμα περισσότερους καλλιτέχνες και θεατές.
-Είχες δουλέψει σε αυτό ως εθελόντρια. Πώς ήταν, όταν από τα καθίσματα του Κάστρου βρέθηκες πάνω στη σκηνή;
Για την ακρίβεια είχα δουλέψει ως ταξιθέτρια και ως βοηθός στην παραγωγή, υποδοχή των ομάδων κ.λπ. Από μικρή παρακολουθώ το φεστιβάλ και πάντα χαιρόμουν και απολάμβανα το διάστημα που διεξαγόταν στην πόλη. Για όποιον ντόπιο το έχει παρακολουθήσει και το ακολουθεί τις μέρες που αυτό τρέχει, η πόλη αλλάζει ευχάριστα. Απόλαυσα με την ίδια ευχαρίστηση και εκείνα τα φεστιβάλ που δούλευα ως ταξιθέτρια και βοηθός, γιατί είχα τη δυνατότητα να παρακολουθώ τις παραστάσεις και να γνωρίζω κόσμο, και εκείνα στα οποία συμμετείχα στη σκηνή, γιατί χόρεψα στον τόπο που μεγάλωσα.
-Έχεις χορέψει και στο εξωτερικό. Πόσο διαδεδομένο είναι το φεστιβάλ της Καλαμάτας εκεί;
Είναι ένα αρκετά διαδεδομένο και αναγνωρισμένο φεστιβάλ. Πολλοί χορογράφοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό έχουν παρουσιάσει τη δουλειά τους. Στα συν, πέραν του ότι βρίσκεται σε μια όμορφη πόλη και αποτέλεσε με τον καιρό σημείο συνάντησης χορευτών και χορογράφων από παντού, ήταν η χρησιμοποίηση του Κάστρου. Αυτού του υπέροχου χώρου, όπου έχεις την πολυτέλεια να βλέπεις παράσταση και από πίσω πανοραμική θέα της πόλης, πράγμα που άφηνε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όσους έρχονταν και πράγμα που, δυστυχώς, δε συμβαίνει, μιας και το Κάστρο δεν χρησιμοποιείται πια.
-Τι πρέπει να διαθέτει ένας χορευτής για να φτάσει στο δικό σου επίπεδο; Μπορεί ο χορός να προσφέρει τα χρήματα σε κάποιον για να ζήσει;
Δεν είναι ένα επάγγελμα με το οποίο κάποιος που θα ασχοληθεί θα έχει οικονομικές ευκολίες. Είναι δύσκολο, γιατί η σωματική κόπωση είναι μεγάλη και οι χρηματικές απολαβές αναντίστοιχες στις περισσότερες περιπτώσεις. Χρειάζεται πολύ τρέξιμο από διδασκαλία σε διδασκαλία και από πρόβα σε πρόβα για να ζήσει ένας χορευτής. Χρειάζεται θέληση, κόπο, δουλειά και με κάποιον τρόπο εμμονή.
-Είσαι στη σκηνή αρκετά χρόνια. Αρχικά βλέπεις το χρόνο να μετρά αντίστροφα για εσένα ως χορεύτρια; Και μετά; Έχεις σκεφτεί να διδάξεις χορό; Μπορεί να σε δούμε κάποια στιγμή και στη σχολή από την οποία ξεκίνησες;
Δίδαξα στη σχολή της ΔΕΠΑΚ περίπου έξι χρόνια, αμέσως μόλις τέλειωσα την Κρατική. Στην Αθήνα διδάσκω χορό, αλλά όσο μπορώ να στέκομαι όρθια, να αντέχω και να προκύπτουν πράγματα, προτιμώ να χορεύω. Αυτό μου αρέσει να κάνω. Έπειτα θα δείξει.
-Πώς βλέπεις το πρόγραμμα του 22ου Φεστιβάλ με μια πρώτη ανάγνωση; Όταν παρουσιάστηκε το φετινό πρόγραμμα, δημοσιογράφοι του χώρου το θεώρησαν αρκετά υποβιβασμένο και όχι τόσο διεθνές. Η γνώμη σου;
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ φέτος, μιας και άλλαξε η καλλιτεχνική διεύθυνση. Στη θέση της Βίκυς Μαραγκοπούλου ήρθε η Κατερίνα Κασσιούμη. Είναι δύσκολη υπόθεση να παίρνεις στα χέρια σου το έργο κάποιου και να το εξελίσσεις. Απ’ την άλλη, είναι εύκολο να κρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε. Το τι μορφή θα πάρει το φεστιβάλ από εδώ και εμπρός, θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Δε γνωρίζω τι χρόνοι υπήρξαν για τον προγραμματισμό, ούτε τις διαθεσιμότητες των ομάδων. Το ότι παρουσιάζονται, κυρίως, ελληνικές ομάδες είναι μια φετινή πρόταση, η οποία έγινε για κάποιον λόγο. Όπως και να ’χει, δίνεται η ευκαιρία σε ελληνικές ομάδες και νέους δημιουργούς να δείξουν τη δουλειά τους και να τους γνωρίσει το κοινό.
-Βίκυ Μαραγκοπούλου, ένα σχόλιο για τη ίδια και τη σχέση της με το Φεστιβάλ.
Οραματίστηκε και κατάφερε να εδραιώσει ένα σημαντικό θεσμό στην πόλη της Καλαμάτας, υπερβαίνοντας κάθε χρόνο πολλές δυσκολίες. Το κυριότερο, πέραν του ότι υπάρχει το φεστιβάλ αυτό, είναι ότι το στήριξε σε βάθος χρόνου, το εξέλιξε και μπόρεσε με την υποστήριξη ανθρώπων που δούλεψαν γι’ αυτό, να το μεγαλώσει σαν παιδί.
-Τι έχεις να ευχηθείς στην Κατερίνα Κασιούμη;
Της εύχομαι καλή αρχή και καλή επιτυχία στη συνέχεια.
-Πες μας για την παράσταση που είδαμε στην Καλαμάτα
Πρόκειται για την παράσταση Me on Top/ Άρτεμις Λαμπίρη. Παρουσιάστηκε την περασμένη χρονιά στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Θέμα της οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ πέντε προσώπων και των παράλληλων και αλληλοσυνδεόμενων ιστοριών τους.
-Τα σχέδιά σου για του χρόνου;
Έρχονται ωραία πράγματα, για τα οποία χαίρομαι πολύ.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
