«Τι είναι πιο τρελό, η πένα του συγγραφέα ή η ίδια η νεοελληνική πραγματικότητα; Τι συμβαίνει όταν τα καναπεδάκια μας τρώνε αντί να τα τρώμε; Σ’ ένα ιδιότυπο ταμπλό μαγικής αφήγησης και στεγνού ρεαλισμού, ο Δημήτρης Μαγριπλής καταγράφει σπαρταριστές, σουρεαλιστικές εικόνες και ιστορίες από την αστική και αγροτική Ελλάδα της υπερκατανάλωσης και της συνακόλουθης κρίσης. Οι ανίκητοι μηχανισμοί της ελληνικής γραφειοκρατίας, οι εκπρόσωποι της εκκλησίας και των λεγόμενων “κοινωνικών φορέων”, ο επιχειρηματίας, ο αγρότης, ο συμβασιούχος, όλα τους συνθέτουν ένα γκροτέσκο ψηφιδωτό της χώρας, που σε μια δεύτερη ματιά δε φαίνεται και τόσο αποτραβηγμένο από την πραγματικότητα».
«Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας» είναι το νέο βιβλίο του συγγραφέα Δημήτρη Μαγριπλή, μια συλλογή διηγημάτων – η τέταρτη του ιδίου – που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Κριτική», σε όλα τα βιβλιοπωλεία, διαδικτυακά και μη και, φυσικά, σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Μεσσηνίας! Ήδη, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού και αυτό καθώς ο συγγραφέας με τα μικροδιηγήματά του φωτίζει την πορεία στο χρόνο, στην εποχή των Μνημονίων!
ΕΡ: «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας»! Πώς και γιατί;
Απ: Δεν πρόκειται για κάτι ξαφνικό. Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων μου και θα την ενέτασσα ως πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας, με τον γενικό τίτλο: «Ημερολόγια μνημονίου» . Το παραπάνω μαρτυρεί άλλωστε και το γιατί. Η ανάγκη της προσωπικής λύτρωσης συναισθημάτων και εμπειριών που προσδιορίζονται από την μεγάλη ανατροπή που όλοι ζήσαμε και ζούμε.
ΕΡ: Ποιος ο στόχος και ποια τα μηνύματα στο αναγνωστικό κοινό;
Απ: Νομίζω, ως δημιουργός, ότι είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Προσωπικά κάνω τέχνη που κινείται ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία. Αυτά τα δυο περιπλέκονται και συνθέτουν ένα κόσμο, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους είναι περιττός. Δεν υπάρχουν στόχοι και σκοποί παρά μια διάθεση να μοιραστώ αγωνίες, όνειρα και πτώσεις, με την ελπίδα πως αυτό που μαρτυρώ είναι ελευθερία και πτήση για περισσότερους από έναν.
ΕΡ: Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει «βάλσαμο» στην ψυχή του άνεργου;
Απ: Κάθε βιβλίο είναι βάλσαμο και γιατρειά. Είναι η αίσθηση ότι δεν είσαι μόνος και όταν κάτι συμβαίνει σε πολλούς τότε δεν είναι απόρροια της αστοχίας σου, αλλά σημάδι των καιρών. Αυτοί οι χρόνοι που ζούμε είναι ιστορικοί, επομένως εμπεριέχουν το τραγικό και προπαντός την έλλειψη οποιασδήποτε βεβαιότητας. Ποιος είναι σίγουρος πια για το μέλλον του; Δεν ξέρω κανέναν που να κάνει μεγάλα σχέδια και να επιμένει στο λήθαργο της εποχής της αφθονίας. Επομένως απευθύνεται σε όλες τις επαγγελματικές ιδιότητες . Ως γιατρικό, δεν έχει πληθυσμό – στόχο, ούτε ξεχωρίζει με βάση το χρόνο, το φύλο, τη φυλή, την τάξη ή τους βαρύγδουπους τίτλους. Το βιβλίο πάντοτε αντιμετωπίζει με πλήρη ισότητα και δικαιοσύνη τους αναγνώστες του.
ΕΡ: Η ανεργία αποτελεί μάστιγα για την κοινωνία και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις και προεκτάσεις. Τελικά, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα τα καναπεδάκια μας τρώνε αντί να τα τρώμε;
Απ: Η εργασία στις μέρες μας απαιτεί φαντασία και δύναμη. Ακόμη και στην περίπτωση των μισθωτών. Το ερώτημα είναι αν παράγει πλούτο. Εδώ είναι που σηκώνει τα χέρια ψηλά και ο πιο αισιόδοξος. Μια χώρα ολόκληρη χωρίς αυτάρκεια αγαθών, χωρίς πληρότητα φαρμάκων, χωρίς διάθεση επ – ανάστασης. Ένας κόσμος ταπεινωμένος και κουρασμένος. Μια κρατική μηχανή περιορισμένη με όρους και επιταγές από ξένα κέντρα. Ένας λαός που ξεπροβάλλει μετά από μια βίαιη αφύπνιση από τον λήθαργο της δήθεν ευδαιμονίας. Αγουροξυπνημένοι λοιπόν έχουμε ανάγκη τροφής για δύναμη. «Τα Καναπεδάκια της Ανεργίας» και γενικά η θεωρία είναι προϋπόθεση αυτογνωσίας και ως τέτοια, απαρχή της πράξης. Εδώ όμως θέλει προσοχή. Τα μικροδιηγήματα αυτής της συλλογής ξεκινούν από το λήθαργο της ευδαιμονίας και αργά, όπως αργά λιώνει το κουφέτο, γλυκαίνουν την ένδοξη μνήμη μας, τόσο ώστε να μπερδεύει κανείς το αμύγδαλο με το βότσαλο που κρύβει η πραγματικότητα. Αυτός που επιμένει στη λήθη παίζει με τα δόντια του. Και δεν είναι οι εποχές μας εποχές για έξοδα. Αντιθέτως, είναι στιγμές για μεταλλάξεις, όπως αυτή που περιγράφω στη «Μετάλλαξη της γυναίκας μου» και συλλογικές συνειδητοποιήσεις, όπως στην «Αποικία». Πάει η «Χλίδα» και τα «Ταπ ταπ στο γιαλό», πρέπει να δούμε τη «Δική μας ευθύνη» ώστε να αποφύγουμε τον «Κάδο», «Παραμονές του πολέμου». Από τη «Χώρα της αφθονίας» μέχρι το «Antistathite» μεσολαβούν παραπάνω από δύο χρόνια, τα πρώτα και ίσως τα πιο επώδυνα της μνημονιακής ιστορίας μας. Πρόκειται για μια εκρίζωση που μεταμορφώνει τα πάντα και οδηγεί σε ένα τοπίο ξένο και πρωτόγνωρο για αισθήσεις και αισθήματα. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, επομένως, φωτογραφίζουν την πορεία στον χρόνο, άλλοτε βασισμένα στη φαντασία και άλλοτε σε βιωματικές καταγραφές. Συνήθως όμως φαντασία και βίωμα περιπλέκονται και τότε συμβαίνουν παράξενα πράγματα… Τα καναπεδάκια δεν είναι πλέον βρώσιμα, αλλά, κι αν είναι, μας τρώνε αντί να τα τρώμε.
Σύντομο βιογραφικό συγγραφέα:
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, στην ιστορική γειτονιά του Κουκακίου και από το 2000 αποφάσισε να επιστρέψω στη φύση. Επέλεξε την όμορφη Κυπαρισσία του νότου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 2007 με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης. Έκτοτε, και με παραίνεση του αείμνηστου φίλου του ποιητή Αργύρη Χιόνη, χρησιμοποιεί το όνομά του. Τα Καναπεδάκια της ανεργίας είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων του. Προηγήθηκαν τα Μαθήματα κηπουρικής και άλλα διηγήματα (εκδ. Σοκόλη, 2007), οι Κρυφές ενοχές (εκδ. Αν. Σταμούλη, 2011), οι Δέκα μικρές εικονογραφημένες ιστορίες (εκδ. Ευθύνη, 2012) και η ποιητική συλλογή Στα τέταρτα του χρόνου (στο Α. Κοκονάκη – ∆. Μαγριπλής, Χρώµα και λόγος, εκδ. Αν. Σταµούλη, 2010). Με την ιδιότητά του ως διδάκτορας κοινωνιολογίας έχει εκδώσει έξι (6) επιστημονικές μελέτες (όλες σχεδόν στον εκδοτικό οίκο του Αντ. Σταμούλη, στη Θεσσαλονίκη), όπως επίσης και πολλά άρθρα και δοκίμια, σε επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Εργάστηκε 15 χρόνια ως επιστημονικός συνεργάτης σε τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης , με τελευταίο σταθμό το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου όπου ακόμη διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ηθικής Φιλοσοφίας, αν και τα κύρια εισοδήματά του πια προέρχονται από την ενασχόλησή του με τη γη (ελαιοπαραγωγός).
Του Ηλία Γιαννόπουλου
