«Έχω πολύ καιρό να παίξω στην Καλαμάτα. Αυτό το θέατρο μου έχει δώσει μεγάλες χαρές, Δον Ζουάν με τον Ανδρέα Βουτσινά, το 1988, πιτσιρικάς ακόμα. Και δύο ακόμα φορές με τη Σπείρα, καλεσμένος της κυρίας Καρέλια… Σας αγαπώ, λατρεύω την πόλη σας. Έχω αγαπημένους φίλους εκεί. Από χρόνια»…
Τάδε έφη ο Σταμάτης Κραουνάκης στο περιθώριο της συνέντευξης που παραχώρησε στο «Θάρρος», με την ευκαιρία της εδώ παρουσίας του και της συναυλίας που θα δώσει στο Κάστρο Καλαμάτας, τη Δευτέρα 11 Ιουλίου, στις 9.15 το βράδυ, υπό τον τίτλο: «Όλοι ένα» Φίλα με.
Για το τι θα ακούσουν όσοι ανηφορίσουν στο Κάστρο, μας προϊδεάζει στη συνέντευξη που ακολουθεί:
-Πώς προέκυψε η ιδέα του «Όλοι ένα» Φίλα με;
Κάτι μου φώναζε… «πάμε πάλι στα τραγούδια που μας ενώσανε», μου το ζητούσαν οι φίλοι, μου το ζητούσε κι ο Σταμάτης. Πέρσι τον Αύγουστο, μετά την τεράστια κούραση με το ανέβασμα του Ντάριο Φο στο Ηρώδειο, απάνω στην ξεκούραση, μιλώντας με συνεργάτες και βλέποντας το τοπίο, ένιωσα ότι είχε κλείσει ο κύκλος της «πολιτικής σατιρικής μου δραματικής δράσης».
Από το 2010 Αχαρνής, Αριστοφάνης, Σωκράτης, Βάρναλης, Νταριο Φο, υπέροχα πανεπιστήμια που άνοιξαν το μυαλό και την ψυχή, ήταν καιρός να φανεί πού ακούμπησαν και τι γέννησαν όλα αυτά μέσα στο δημιουργό Κραουνάκη.
Έγραψα το «Μοναδική μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια», ακούμπησα μερικούς στίχους του Γιώργου Χειμωνά πάνω σ’ ένα χορωδιακό του Άρβω Παρτ και ήδη είχε ανοίξει το καινούργιο ταξίδι.
Ο Ερωτικός Κραουνάκης ξαναγεννιόταν, λιτός, απλός, ενήλικας, με τρεις μουσικούς και πέντε αγγέλους φύλακες.
Το φτιάξαμε με πολλή αγάπη. Ήξερα ότι γυρίζω στα μέρη μου, με πληγές από το μέτωπο που ήταν έτοιμες να ανθίσουν και να υποσχεθούν τη νέα ζωή. Αυτό.
-Περίμενες την επιτυχία που προέκυψε στη συνέχεια;
Ποτέ δε με απασχολεί αυτό. Δε τη θέλω αυτή την αγωνία. Απολαμβάνω την καταξίωση στην καθημερινότητά μου. Ένας παππούς με ένα καρότσι λαϊκής μού κάνει με το χέρι το σημάδι της αποδοχής, ένα σοφεράκι με ένα τεράστιο χαμόγελο, μου φωνάζει απ’ το παράθυρο «γεια σου, Στααααααμ», ένα κορίτσι μού σκάει ένα φιλί στην καφετέρια… Ήξερα ότι θα ευχαριστηθούν οι καλεσμένοι σε αυτό το πάρτυ αισθήματος. Έγινε κάτι παραπάνω. Έφευγαν ευτυχισμένοι και το έλεγαν και στους άλλους. Αυτό μ’ έκανε να αποφασίσω και τη μικρή αυτή περιοδεία στην πατρίδα μας.
-Στο σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρεται ότι πρόκειται για μια μουσική παράσταση με κύριο συστατικό της το “Τρεις γενιές τραγούδια. Κοινή πορεία με τα αισθήματα και τα όνειρα των ζευγαριών, των μοναχικών, των ερωτευμένων». Μπορείς να μας περιγράψεις το «κουκούτσι» της ιστορίας που αντηχούν οι λέξεις αυτές;
Ο Έρωτας… για την Τέχνη μου, για τη Ζωή μας, για τα κοινά μας όνειρα. Η αρχόντισσα Μουσική και εμείς τα παιδιά της. Τι άλλο;
-Πόση ουσία Ελλάδας έχει αυτός ο κύκλος τραγουδιών;
Στην Ελλάδα ζω, εδώ δημιουργώ, κάτω απ’ αυτό το φως συλλογίζομαι, δεν το ανταλλάσω αυτό με τίποτα στον κόσμο. Τον αγαπάω τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Ιδιαίτερα τους μαχητές της καθημερινότητας, τον κόσμο του μόχθου και τους ερωτευμένους κάθε ηλικίας.
-Στην καλλιτεχνική πορεία σου δεν έχεις φοβηθεί να συνεργαστείς με νέους ανθρώπους. Πώς τους επιλέγεις;
Έρχονται, ως εκ θεού. Εγώ καταλαβαίνω απλώς με την πρώτη αν θα τους φανώ χρήσιμος. Είναι θέμα ψυχικής επικοινωνίας με τη μία. Εμπιστεύομαι αυτή τη «φωνή», τη μέσα μου, τι μου λέει.
Σημειώστε ότι πέρασαν από τη Σπείρα όλα αυτά τα χρόνια πάνω από εξήντα καλλιτέχνες. Οι περισσότεροι εκτινάχτηκαν ουσιαστικά, απέδωσαν, που λέμε.
-Την επιτυχία πώς την έχεις διαχειριστεί;
Δεν την έχω διαχειριστεί. Με ενδιαφέρει πάντα το επόμενο βήμα μου, να με γεμίσει, να με πλουτίσει, να ’χω χαρά που κάνω αυτή τη δουλειά, να ’χω ανοιχτή την ψυχή στην επικοινωνία. Όλα τ’ άλλα ήρθαν μόνα τους. Με περιμένανε. Είμαι εργάτης. Θα σκάψω το χωράφι ό,τι και να γίνει. Αυτό με κινητοποιεί. Νομίζω αυτό ήταν αρκετό. Δε χρειάστηκε να κάνω κάτι άλλο.
-Υπάρχει κάτι στο τραγούδι που δεν έχεις κάνει;
Μάλλον. Άλλα δε με απασχολεί τι είναι αυτό. Θα έρθει. Θα μου ζητηθεί. Θα φωνάξει. Και θα τ’ ακούσω.
Σταμάτης Κραουνάκης: «Πάμε πάλι στα τραγούδια που μας ενώσανε»
