Τα παραδείγματα του λαϊκισμού και των λαϊκιστών είναι αμέτρητα, από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.).
Αρκούν μερικά:
α) Ο λαϊκισμός δεν άφησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 να πάρει κάποια αναγκαία μέτρα για το ασφαλιστικό/ συνταξιοδοτικό. Κάποιοι που τότε αντιδρούσαν στη λήψη μέτρων, σήμερα κλαψουρίζουν για τις μειωμένες συντάξεις. Αυτοί οφείλουν να γνωρίζουν ότι, αν ο Μητσοτάκης δεν έπαιρνε κάποια μέτρα, σήμερα δε θα έπαιρναν ένα ευρώ σύνταξη. Παρενθετικά, έχει αποδειχθεί η ορθότητα και το μέγεθος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (αποκρατικοποιήσεις, μέτρα για το ασφαλιστικό/ συνταξιοδοτικό, προτάσεις για το Σκοπιανό κτλ.), παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις.
β) Ο λαϊκισμός δεν άφησε τον υπουργό Τάσο Γιαννίτση να κάνει την αναγκαία μεταρρύθμιση που είχε ανάγκη για να επιβιώσει το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό σύστημα. Κάποιος από αυτούς τους παλΙκαράδες, που ξήλωνε τότε τα πεζοδρόμια, μήπως θα πρέπει να κάνει χαρακίρι στην πλατεία Συντάγματος;
γ) Ο λαϊκισμός του Γιωργάκη μάς έφερε τα μνημόνια και ο λαϊκισμός όλων των κομμάτων και πολλών πολιτικών είναι η αιτία που εφτά χρόνια βράζουμε στο ζουμί μας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την καταστροφική πορεία.
Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις ευθύνεται ο λαϊκισμός και οι λαϊκιστές. Ευθύνονται οι ψευτοσοσιαλιστές, οι ψευτοαριστεροί, οι ψευτοδεξιοί, οι ψευτοσυνδικαλιστές, γενικά οι «ψευτο-», διότι όλοι αυτοί αποτελούσαν την οπισθοδρομική κομπανία, που αντιδρούσε και συνεχίζει να αντιδρά σε κάθε εκσυγχρονιστικό μέτρο.
Βέβαια, ο λαϊκισμός δεν αποτελεί προνόμιο της Ελλάδας. Υπάρχει σε όλες τις χώρες.
Αρκούν δύο παραδείγματα λαϊκισμού από ηγέτες χωρών της Ε.Ε.:
α) Το 2005 ο πρόεδρος της Γαλλίας Σιράκ προκήρυξε δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα, γιατί ήθελε να έχει νωπή εντολή από το λαό, ενώ ο ένας εκ των δύο υποψηφίων του Σοσιαλιστικού κόμματος για την προεδρία της Γαλλίας τάχθηκε υπέρ του «Όχι». Το αποτέλεσμα ήταν οι Γάλλοι να μην ψηφίσουν το Ευρωσύνταγμα, με αποτέλεσμα τις αρνητικές συνέπειες για την ενοποιητική πορεία της Ε.Ε.
β) Το 2015 ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Ντέιβιντ Κάμερον για να μην του φύγουν ψηφαλάκια προς τον εθνικιστή Φάρατζ, δηλαδή για να κερδίσει τις εκλογές, έταξε στους Άγγλους δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα έγινε τον Ιούνιο 2016 με τα γνωστά αποτελέσματα του Brexit. Και τώρα ο ίδιος θεωρείται υπεύθυνος για την πιθανολογούμενη διάλυση της Αγγλίας.
Όσον αφορά στα δικά μας, μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις λαϊκισμού, η οποία είχε και συνεχίζει να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία της χώρας, είναι το κίνημα «Δεν πληρώνω». Ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια με πρωτεργάτες την Αριστερά και κάποιους αριστερίζοντες, όταν ήταν στη αντιπολίτευση. Ξεκίνησαν από το «Δεν πληρώνω» στα διόδια και επεκτάθηκε στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, στο φόρο του ΕΝΦΙΑ, στα δάνεια των τραπεζών κτλ. κτλ.
Βέβαια, τώρα η Αριστερά του «Δεν πληρώνω» έγινε κυβέρνηση και έχει αλλάξει τακτική. Όμως, το κακό έχει γίνει. Η Αριστερά εκμαύλισε τον λαό. Πολλοί, αν και έχουν χρήματα, δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Τους έμαθαν να μην πληρώνουν. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Στη ΔΕΗ χρωστάνε δισεκατομμύρια και, ως εκ τούτου, κινδυνεύει να χρεοκοπήσει. Οι φόροι δε μαζεύονται. Μάλιστα, κάποιοι παλικαράδες χρεοφειλέτες απειλούν και κυνηγούν τους φορολογικούς υπαλλήλους.
Και για να μην ξεχνάμε: κάποιες παρόμοιες συμπεριφορές «Δεν πληρώνω» είχαν και κάποια στελέχη και οπαδοί του περήφανου ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980. Για να μην κάνουμε τους παρθένους/παρθένες.
Αλήθεια, αυτή είναι η πρακτική της δημοκρατικής αριστεράς και των σοσιαλιστών; Κάποιοι άλλα ξέρουμε, γιατί άλλα διαβάζαμε. Αλλά, όπως αποδεικνύει και η διεθνής εμπειρία, άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Ή μήπως όλα αυτά αποτελούν «τακτικισμούς» για να καταρρεύσει το σύστημα και να καταληφθεί το κράτος; Ερώτημα: υπάρχουν σοβαροί αριστεροί που πιστεύουν κάτι τέτοιο;
Ο λαϊκισμός και τα λαϊκιστικά κινήματα τύπου «Δεν πληρώνω» ξέρουν μόνο από σύγκρουση και όχι από συναίνεση. Κι όμως, η κοινωνία έχει ανάγκη περισσότερο τη συναίνεση και όχι τη σύγκρουση. Η ξύλινη γλώσσα της σύγκρουσης και των ατελέσφορων ακτιβιστικών πράξεων χρειάζεται να αντικατασταθεί από τη γλώσσα της συναίνεσης και της συνεργασίας, τουλάχιστον στα αυτονόητα. Αν κάποιοι έχουν στο μυαλό τους μόνο τη σύγκρουση με όλους και για όλα (πιθανόν για να καταστρέψουν το σύστημα), τότε είναι ηλίθιοι ή ψυχοπαθείς. Κι αυτό, διότι δεν καταστρέφουν το σύστημα, αλλά την κοινωνία και τα άτομα. Καταστρέφουν τη συνοχή και την πρόοδο της κοινωνίας. Καταστρέφουν την εργασία, την ελευθερία, την ασφάλεια και τις ζωές πολλών ανθρώπων.
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης.
marantosp@gmail.com
Ο λαϊκισμός και οι λαϊκιστές
