Πριν από μερικά χρόνια, κι ενώ ανακατασκευαζόταν το παλιό νοσοκομείο, πριν γίνει Δημαρχείο, ένας φίλος μού είχε πει ότι το κτήριο προκαλεί θλίψη και είναι γεμάτο αναμνήσεις. Αυτό τότε το κράτησα στην άκρη του μυαλού μου.
Τώρα, λοιπόν, ξαναβρέθηκα στο Νέο Δημαρχείο και συνομίλησα με υπαλλήλους και κόσμο για το ιστορικό αυτό κτήριο. Μια υπάλληλος, δε, στην είσοδο μου αφηγήθηκε δύο περιστατικά που της συνέβησαν από τις πρώτες ημέρες λειτουργίας του νέου Δημαρχείου: Μια ηλικιωμένη μπήκε στο ανακαινισμένο κτήριο και ρώτησε πού είναι ο οφθαλμίατρος, ενώ μιαν άλλη γυναίκα, ζητώντας πληροφορίες για μια υπηρεσία, της απάντησαν ότι πρέπει να πάει αριστερά στο διάδρομο του πρώτου ορόφου (θεωρητικά είναι υπερυψωμένο ισόγειο). Τότε αυτή απάντησε ότι δε θέλει να πάει, αφού εκεί ήταν το δωμάτιο που είχε πεθάνει η μητέρα της.
Τέλος, όταν κάποιος ζήτησε πληροφορίες για τη Δημοτική Αστυνομία και του απάντησαν ότι είναι στο υπόγειο (ισόγειο σύμφωνα με το Δήμο), τότε αναρωτήθηκε δυνατά: «Στο νεκροτομείο δηλαδή;».
Είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι έχουμε αναμνήσεις, καλές ή άσχημες, από αυτό το κτήριο. Ποιος δε θυμάται ότι τα Επείγοντα ήταν δεξιά, για παράδειγμα, ή ότι εκεί που είναι το γραφείο του δημάρχου σήμερα ήταν χειρουργεία;
Μήπως έπρεπε, όταν αποφασίστηκε η ανακατασκευή του κτηρίου-που σημειωτέον θα ήταν κρίμα να παραμείνει έτσι, ανεκμετάλλευτο- να γίνουν κάποιες τροποποιήσεις που δε θα θύμιζαν, έστω στα βασικά, την παλιά του χρήση;
Πλέον, όμως, δε γίνεται να αλλάξουν και πολλά, οπότε οι άνθρωποι του Δήμου ας δουν σε τι βελτιώσεις μπορούν να προβούν, ώστε να γίνει ένας χώρος πιο ευχάριστος και διαφορετικός στο κοινό και, κυρίως, στους εργαζομένους, αφού δεν είναι ό,τι καλύτερο κάθε μέρα να βρίσκεσαι σε ένα κτήριο που σε γυρνά στο παρελθόν.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Υ.Γ.: Σε καμία περίπτωση δε θέλω να μειώσω την αξία του εγχειρήματος, αφού θα βοηθήσει και στην αναβάθμιση της περιοχής, ενώ θα εξοικονομήσουν χρήματα και ο Δήμος και το Δημόσιο από τα ενοίκια…
