Συγχαρητήρια στον πρώην υπουργό κ. Νίκο Φίλη
Όπως είναι γνωστό, ο διάλογος για την παιδεία συνεχίζεται και βαίνει προς ολοκλήρωση. Προ ημερών, ο πρώην υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, μεταξύ άλλων, τόνισε τα εξής: «Πρέπει να ξεφύγουμε από την πεπατημένη, ζητήματα τα οποία δεν είναι αμιγώς συνδικαλιστικά, ούτε κυρίως συνδικαλιστικά, να τα συζητούμε με εκπροσώπους των διοικήσεων των συνδικαλιστικών φορέων». Ο κ. Φίλης διευκρίνισε: εδώ δεν κάνουμε μια συνδικαλιστική συζήτηση, κάνουμε μια συζήτηση που έχει και ένα βάθος. Θα περίμενα, λοιπόν, αντί να καλούμε τις διοικήσεις των συνδικαλιστικών φορέων, που δεν ξέρω τι έχουν να προσφέρουν στην κουβέντα αυτή, να ζητήσουμε να έρθουν οι εκπρόσωποι των Ινστιτούτων που έχουν οι φορείς. Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι αυτή. Να ζητήσουμε, όχι να έρθουν οι ΕΛΜΕ που ακούστηκε να μιλήσουν εδώ. Εντάξει, αυτό είναι μια συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Να έρθουν οι εκπρόσωποι των Ινστιτούτων των διαφόρων φορέων.
Δηλαδή, ο κ. Φίλης είπε το αυτονόητο. Γι’ αυτό και αξίζουν συγχαρητήρια στον πρώην υπουργό. Κι όμως, το αυτονόητο προκάλεσε την αντίδραση βουλευτών και του ΣΥΡΙΖΑ. Όλης της βουλευτικής/συνδικαλιστικής οπισθοδρομικής κομπανίας, πλην της γλυκύτατης κυρίας Άννας Βαγενά και, ίσως, κάποιων άλλων. Όλη αυτή η κομπανία, με απύθμενο θράσος και ζώντας ξεκομμένη από την κοινωνία, βαφτίζει το δικό της συμφέρον ως αίτημα της κοινωνίας.
Μοίρασμα πλεονάσματος
Πρώτος ο κ. Αντώνης Σαμαράς μίλησε για «πλεόνασμα» και την ανάγκη διανομής του στους ένστολους, για λόγους ψηφοθηρικούς. Τώρα, ήρθε η σειρά του κ. Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτός δεν άντεξε στον πειρασμό του λαϊκισμού και μοίρασε το «πλεόνασμα» σε αυτούς που έχουν μικρό εισόδημα, για τα ψηφαλάκια. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: όταν περιμένουν 2-3 χρόνια χιλιάδες συνταξιούχοι να πάρουν τη σύνταξή τους και το εφάπαξ τους, όταν το Δημόσιο χρωστάει σε προμηθευτές του, δηλαδή κυρίως σε μικροεπιχειρήσεις 6-7 δισεκατομμύρια, κ.τ.λ. κ.τ.λ., μπορεί η κυβέρνηση να μοιράζει «πλεόνασμα»; Μήπως χρειάζεται να φορέσουμε ζουρλομανδύα και να κατευθυνθούμε προς το φρενοκομείο «Η Ελλάς»;
Αυξήσεις στις αμαρτωλές ΔΕΚΟ
Ένα μέρος της χρεοκοπίας μας οφείλεται και στις αμαρτωλές ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί), όπως η Ολυμπιακή, η ΔΕΗ, οι Αστικές Συγκοινωνίες της Αθήνας κ.τ.λ. Αμαρτωλές για λόγους διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Κι όμως, μυαλό δε βάλαμε, αφού εν μέσω χρεοκοπίας η κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει το μισθό στους εργαζόμενους στις Αστικές Συγκοινωνίες της Αθήνας, δεδομένου ότι είναι ελλειμματικές και χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή και από το φτωχό εργάτη και αγρότη της Ελλάδας. Είναι δυνατόν να αυξάνονται οι μισθοί στις Αστικές Συγκοινωνίες της Αθήνας, όταν μειώνονται όλες οι συντάξεις; Όταν το κράτος καθυστερεί δύο-τρία χρόνια για να δώσει συντάξεις και εφάπαξ, όταν κάποιοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν 300-400 ευρώ το μήνα, όταν αυξάνονται οι φόροι, όταν η ανεργία βρίσκεται στα ύψη; Είναι δυνατόν; Και όμως, στο Ελλαντιστάν του λαϊκισμού όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να βρίζουμε τους ξένους, γιατί δεν μπορούμε να δούμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη ή γιατί νομίζουμε ότι είμαστε Μεγαλέξανδροι, ενώ είμαστε καραγκιόζηδες.
Τα άκρα ποντάρουν στη δραχμή
Τα άκρα της δεξιάς και της αριστεράς συνεχίζουν να ποντάρουν-λες και είναι ζάρια- στην επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Βέβαια, ο καημός τους είναι τα ψηφαλάκια από τους αφελείς, που συνεχίζουν να τους ακολουθούν, διότι: όταν η χώρα μας εισάγει ακόμα και σκόρδα, λεμόνια, ντομάτες και άλλα ζαρζαβατικά (εκτός από φάρμακα, αυτοκίνητα, πετρέλαιο κ.τ.λ.), δεν μπορεί να γυρίσει στη δραχμή. Αν γυρίσει, θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 1950 και τότε, μάλλον, θα φαγωθούμε μεταξύ μας. Και μετά, μήπως οι δραχμολάγνοι, ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, θα πρέπει να… εγκαταλείψουν τη χώρα για να σωθούν;
Αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο
Σχεδόν κάθε μέρα μάς απειλεί ο σουλτάνος Ερντογάν και εμείς τρωγόμαστε μεταξύ μας. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στην εφαρμογή των μνημονίων. Αλήθεια, τι θα κάνουμε ως Έλληνες, αν ο σουλτάνος ξαφνικά μάς πάρει 2-3-5 νησιά; Βέβαια, δεν είναι εύκολο, αλλά εμείς τι θα κάνουμε; Μήπως η χώρα μας χρειάζεται να εφαρμόσει το γνωστό «αν θες ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο»; Αλλά αυτό σημαίνει αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Είμαστε έτοιμοι να μειώσουμε λίγο το βιοτικό μας επίπεδο, χάριν της εθνικής μας ασφάλειας;
Παύλος Μάραντος
Μικρά μικρά, αλλά, ίσως, σημαντικά
