Εν τέλει, τα όρη… θαυμάζονται, δεν προσφέρονται για εφήμερη κατάκτηση… θέλουν σχέση σοβαρή
Ωρίμασε ο πόθος ο παλιός, ανάμνηση χαμένη στα νεανικά χρόνια η επιθυμία. Να δω από κοντά τον Ταλετό, θρονιασμένο γερά στο δωρικό Ταΰγετο, άρρενα παρά την ονοματοδότρια Πλειάδα κόρη.
Σαν από ένστικτο, αγνόησα ή απέφυγα πολλές φορές να προσεγγίσω την ορθή αυτή άκρη της Πελοποννήσου, μια διαχρονική διάθεση να έχω το χρόνο όλο δικό μου να αποφασίσω, μία πλανεύτρα ψευδαίσθηση.
Ταίριαξε ο πόθος με την απόφαση και το κάλεσμα του χιονισμένου όρους, εν μέσω μηνός Ελευσινίου.
Τύχη και τελικώς αναγκαιότητα να διαπιστώσω τη φιλοξενία του μεσσηνιακού Ορειβατικού Συλλόγου, παρότι σύνηθες να θάλπουν τον ημέτερο ξένο οι δίκαιοι, ενώ προσήλθα αυτοδικαίως στην τράπεζά των.
Εν τέλει, τα όρη αποφασίζουν, δε συμβαίνει λογικά, αλλά περιέργως εκδηλώνουν ψυχή και αντίληψη αδικαιολόγητη στον ανθρώπινο νου. Τα όρη θαυμάζονται, δεν προσφέρονται για εφήμερη κατάκτηση, δε συμπαθούν τη γρήγορη κι αδιάφορη γνωριμία. Θέλουν σχέση σοβαρή! Να χαρείς το βράχο, τη σπαργή της ανοιξιάτικης χλόης, τ’ ανθισμένο μελισσοπόθο, την αντηλιά του θέρους.
Ω Ταΰγετε!
Έχεις κι εσύ την ίδια θεϊκή πνοή!
Για τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας: Κωνσταντίνος Τσιακμάκης
Ωδή Ταϋγέτου: Έχεις κι εσύ την ίδια θεϊκή πνοή…
