Εντυπωσιακή ήταν η ανταπόκριση του κόσμου και στην τελευταία παράσταση «Το κλουβί με τις τρελές» από τη Θεατρική Διαδρομή, στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, η οποία δόθηκε μετά την παράταση που ζήτησε και πήρε το θεατρικό σχήμα. Συνολικά δόθηκαν 17 παραστάσεις και το «Θάρρος» βρέθηκε πριν από την τελευταία πάνω στη σκηνή και μίλησε με την πρόεδρο Μαρία Τούμπουρου, καθώς και με το σκηνοθέτη Κώστα Χαλκιά, για την επιτυχία της, αλλά και για το διαγωνισμό που θα συμμετάσχει στην Κρήτη.
Κάνοντας ένα γρήγορο απολογισμό, η Μαρία Τούμπουρου μάς ενημέρωσε ότι γίνονται προσπάθειες ώστε να υπάρξει ένας ακόμα κύκλος παραστάσεων το καλοκαίρι στο αμφιθέατρο του Κάστρου.
Από εκεί και πέρα, για την ανταπόκριση του κόσμου μάς είπε ότι αυτή προήλθε από την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κοινού, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία των ανθρώπων της Θεατρικής Διαδρομής, κάτι που απέδειξε ότι άρεσε. Πέρα από το γέλιο, σχολίασε, όλοι οι ήρωες είναι συμπαθητικοί και συνδυάζεται το έργο με μια παιδική αθωότητα, ενώ δεν υπάρχει προστυχιά, ρατσισμός.
Στην ερώτηση, μήπως τελικά ο κόσμος θέλει κάτι πιο απλό, δηλαδή να γελάσει και όχι να δει κάτι βαρύ, όπως μας είπε η κα Τούμπουρου, δεν είναι αυτής της λογικής, αφού θεωρεί ότι το θέατρο είναι και μια καταγγελία ταυτόχρονα, αφού δεν μπορεί να γίνεται ένας σπαραγμός στην κοινωνία και η θεατρική ομάδα να γυρίζει την πλάτη και να θέλει να βγάλει γέλιο.
Σχετικά με το διαγωνισμό που θα πραγματοποιηθεί στο Ηράκλειο Κρήτης, ενημέρωσε ότι ουσιαστικά είναι ένα φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου, όπου η Θεατρική Διαδρομή θα παίξει στις 18 Μαΐου, ενώ για τους ενδιαφερόμενους να το παρακολουθήσουν, τόνισε ότι όλες οι παραστάσεις θα μεταδίδονται ζωντανά μέσω ίντερνετ από την ιστοσελίδα της ΕΡΤ, αφού είναι και χορηγός.
Στόχος της ομάδας στο Ηράκλειο είναι να αποσπάσει όσα περισσότερα βραβεία μπορεί, ενώ θα συμμετάσχουν ακόμη 7 παραγωγές από όλη την Ελλάδα, καθώς και η ομάδα Απόδημου Ελληνισμού Βρυξελλών.
Στη συνέχεια μιλήσαμε με το σκηνοθέτη της παράστασης, Κώστα Χαλκιά. Όπως μας είπε, το συγκεκριμένο έργο είναι διαχρονικό, αφού γράφτηκε 44 χρόνια πριν, οπότε για να αντέχει ακόμα, σημαίνει ότι κάτι έχει να πει.
Κυρίαρχο στοιχείο είναι η συμπαθητικότητα του κοινού προς τους ρόλους των ηθοποιών και ότι προς το κοινό δεν υπάρχει τίποτα κάτω από το χαλί, αφού όλα είναι «φάτσα φόρα».
Από την άλλη πλευρά, συμπλήρωσε, η γκάμα του ρεπερτορίου της Θεατρικής Διαδρομής τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι είναι μια ομάδα που τολμά τα πάντα. Βλέποντας την παράσταση, κατέληξε ότι ήταν λες και υπήρχε μια ανάγκη να γίνονται τέτοιες παραστάσεις σε μια πόλη σαν την Καλαμάτα, που έχει ένα θεατρόφιλο κοινό, κι όπου η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Επαναλαμβάνοντας την ερώτηση που κάναμε και στην κα Τούμπουρου, απάντησε ότι σαφέστατα ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει, ωστόσο στο έργο που υπήρχαν 2-3 πολιτικές αιχμές αμέσως αγκάλιασε το θέμα, «σαν να χτυπά στους συντελεστές ένα καμπανάκι και να λέει ότι περιμένει το ρεπερτόριο να έχει μια τέτοια γκάμα, όπως έχει τα τελευταία χρόνια η Θεατρική Διαδρομή».
Όσο για το πόσο εύκολο είναι «να παντρέψεις» τόσους ανθρώπους μαζί και, μάλιστα, ανθρώπους που το πρωί κάνουν άλλη δουλειά και το βράδυ πρέπει να ανέβουν στη σκηνή έχοντας μάθει τα λόγια τους, ο κ. Χαλκιάς σημείωσε ότι στο θέατρο η εκμάθηση του κειμένου δε θεωρείται δουλειά, αφού η πραγματική δουλειά ξεκινά μετά, διότι είναι και θέμα τεχνικής αυτό το κομμάτι.
Όσο για την ομαδοποίηση που έπρεπε να κάνει, μας είπε ότι στο θέατρο αυτή είναι η βάση, «πρέπει για αρχή να τους αναγκάσεις να σε πιστέψουν, ώστε να πιστέψεις και εσύ σε αυτούς».
Αναφορικά με τη διάκριση ερασιτεχνών και επαγγελματιών, ο ίδιος δεν κάνει κανέναν διαχωρισμό, αφού οι διαφορές είναι τεχνικές, ενώ το θέατρο είναι ένα. Ο δε στόχος, όπως και η αποστολή του ερασιτέχνη, είναι πιο ιερός από αυτόν του επαγγελματία, αφού το δηλώνει και η ίδια η λέξη, δηλαδή είναι ο εραστής της τέχνης.
Όσον αφορά στη συγκεκριμένη παράσταση, ο κ. Χαλκιάς είχε να συντονίσει επί σκηνής 15 άτομα, με τη δυναμική όμως της ομάδας να πλησιάζει τα 40 μέλη, ενώ υπάρχει και μια στρατιά πίσω από τη σκηνή, που αποτελούν την τεχνική υποδομή. Τεχνική υποδομή που είναι κάτι σαν εργοτάξιο, αφού από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο υπάρχει βοήθεια από το ποιος θα βάλει ένα καρφί, ποιος θα βάψει κ.ο.κ.
Πρέπει εδώ να σημειωθεί, όπως μας είπε, ότι στόχος αυτών των ομάδων είναι να βγουν τα έξοδα της παράστασης και, όπως μπορεί ο καθένας να καταλάβει, δεν υπάρχει κανένα κέρδος. Το αντίθετο. Για να ξεκινήσει μια παράσταση κάποιοι έχουν βάλει από την τσέπη τους χρήματα και ελπίζουν ότι με τα εισιτήρια θα τα πάρουν πίσω.
Αν δε η παράσταση μετριούνταν σε εργατοώρες και πραγματικό κόστος, ο κ. Χαλκιάς θεωρεί ότι θα άγγιζε τα όρια μιας μεγάλης παραγωγής ενός εθνικού θεάτρου. Μάλιστα, οι 4 τελευταίες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε, όπως είπε, θα ήταν παραγωγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ αν γίνονταν σε επαγγελματικό επίπεδο, αφού θα έπρεπε να υπάρχουν μισθοί για τους συντελεστές, ενώ στα ερασιτεχνικά σχήματα όλοι είναι άμισθοι.
Σχετικά με τον καιρό που δουλευόταν η παράσταση, μας είπε ότι ξεκίνησε πριν από μισό χρόνο, εν αντιθέσει με κάποιους επαγγελματικούς θιάσους, μιας και το 80% των ηθοποιών στην Αθήνα τρώνε κονσέρβες, όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Χαλκιάς, έτσι βλέπουμε μια παράσταση να έρχεται στην Καλαμάτα. Γι’ αυτόν αυτές είναι οι λεγόμενες αρπαχτές.
Κλείνοντας ο κ. Κατσάς που παρακολουθούσε τη συνομιλία μας είπε ότι η τελευταία παράσταση ήταν αυτή που ουσιαστικά έβγαλε τα έξοδα των 17 αυτών παραστάσεων και έτσι τα χρήματα επεστράφησαν σε όσους έβαλαν αυτό το κεφάλαιο, ενώ μέσω του «Θάρρους» απηύθυνε έκκληση να δίνονται περισσότερες μέρες στα θεατρικά σχήματα. Αν, για παράδειγμα, δίνονταν 5 ακόμα μέρες για παραστάσεις, το σχήμα θα έβαζε κάποια χρήματα στην άκρη για τα έξοδα της επόμενης παράστασης, ενώ συμπλήρωσε πως είναι κρίμα που μια παράσταση που έχει ακόμα κόσμο που θέλει να τη δει να μην μπορεί, επειδή δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
