Δύο μεσσηνιακά «χρυσά» ελαιόλαδα στη Νέα Υόρκη

Δύο μεσσηνιακά «χρυσά» ελαιόλαδα στη Νέα Υόρκη

Δύο μεσσηνιακές εταιρείες τυποποίησης- MANI BLAUEL και MAKARIA TERRA από τη Στέρνα- θριάμβευσαν στο διεθνή διαγωνισμό ελαιόλαδου της Νέας Υόρκης για το 2017, ο οποίος ολοκληρώθηκε προχθές, κερδίζοντας χρυσό μετάλλιο διάκρισης. Ο αριθμός των συμμετασχουσών εταιρειών απ’ όλο τον κόσμο ήταν πολύ μεγάλος και εκτός από τις τοπικές εταιρείες, βραβεύθηκαν κι αρκετές άλλες από την Ελλάδα, συνολικά 47.
Ο κύκλος της Μεσσηνίας στο διαγωνισμό συμπληρώθηκε με τη συμμετοχή στο πάνελ των κριτών του γεωπόνου και γευσιγνώστη ελαιολάδου, Κώστα Λύρη.
Πρόκειται για έναν από τους πιο σημαντικούς διαγωνισμούς για το ελαιόλαδο παγκοσμίως και διεξάγεται για 5η συνεχόμενη χρονιά.
Αθόρυβα, λοιπόν, και εν μέσω κρίσης, στην Ελλάδα ξεκίνησε και συνεχίζεται με θεαματικά αποτελέσματα μια εντυπωσιακή αλλαγή στην πρωτογενή παραγωγή και τη μεταποίηση. Είναι πλέον φανερό ότι για την Ελλάδα των μικρών εκτάσεων η λύση είναι μόνο τα ποιοτικά, ξεχωριστά, επώνυμα προϊόντα, τόσο για την εσωτερική αγορά όσο και για τις εξαγωγές. Αυτά πετυχαίνουν τις υψηλότερες τιμές.
Επίσης, όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι διακεκριμένη παραγωγή από το καφενείο και από ανειδίκευτους εργάτες δε γίνεται. Για να σαρώνεις τα βραβεία στους μεγαλύτερους διαγωνισμούς του κόσμου, με το λάδι, το κρασί ή το τυρί σου, πρέπει να συνεργάζεσαι στενά με επιστήμονες ειδικούς του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου.
Και μερικά στοιχεία για τους δύσπιστους: Για το 2016, έπειτα από δεκαετίες, οι εξαγωγές ελληνικών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων υπερτερούν των εισαγωγών! Επί έξι συνεχόμενα χρόνια καταγράφεται άνοδος εξαγωγών της τάξης του 7,6% ετησίως. Κατά 193% αυξήθηκαν οι εξαγωγές του σκληρού σταριού το 2016 σε σχέση με το 2015, ενώ ακόμη και τα πορτοκάλια που κάποτε θάβαμε, είχαν για το ίδιο διάστημα αύξηση 59,3%.
Σε όλους τους τομείς της οικονομίας, χωρίς αγκυλώσεις, με λιγότερο κράτος, στέρεο σχέδιο και πίστη στις δημιουργικές μας δυνατότητες, μπορούμε να αλλάξουμε το μοντέλο. Να γυρίσουμε το παιχνίδι.

Του Αντώνη Πετρόγιαννη