Ξέπλυμα και αντικομμουνισμός

Δε λέει να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης» στην Αμαλιάδα δύο εβδομάδες μετά.
Συνεχίστηκαν και τις προηγούμενες μέρες τα αφιερώματα από όλων των «αποχρώσεων» τις γραφίδες για τον Νίκο Μπελογιάννη, επιβεβαιώνοντας ότι μόνο τυχαία δεν είναι η πολιτική αντιπαράθεση που ξεσηκώθηκε με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης» 65 χρόνια μετά την εκτέλεσή του. Ωμός αντικομμουνισμός, ιδεολογικές και ιστορικές αναλύσεις, προσπάθεια να φορεθεί στον εκτελεσμένο το στενό κουστούμι της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και άλλα πολλά περιλαμβάνει το μενού των τοποθετήσεων βουλευτών, υπουργών και δημοσιογράφων. Αν κάτι διαπερνά όλες αυτές τις παρεμβάσεις είναι η απέχθεια για όσα πραγματικά συμβολίζουν ο Νίκος Μπελογιάννης και η θυσία του.
Τα «δημοκρατικά αντανακλαστικά» στο άκουσμα του ονόματος του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ ενεργοποιήθηκαν μαζί με το χυδαίο αντικομμουνισμό βουλευτών και στελεχών της Ν.Δ. και της Χρυσής Αυγής, επιβεβαιώνοντας τον εφιάλτη που έζησε η τάξη τους τη δεκαετία του 1940, που ακόμα τη στοιχειώνει, μαζί με το πολιτικό της προσωπικό.
Βεβαίως, αυτές οι υστερικές αντιδράσεις ήρθαν «κουτί» για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, στην επιχείρηση να ντυθεί την «αντιδεξιά» φορεσιά της, λίγες μέρες πριν φέρει τη νέα «λυπητερή» στο λαό με την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» του μνημονίου. Η καπηλεία που επιχείρησε και επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως αποκρουστική, σε συνέχεια προηγούμενων αντίστοιχων πράξεων. Δεν τον ξεπλένουν όμως ούτε οι 200 της Καισαριανής, ούτε ο Κάστρο, ούτε ο Μπελογιάννης από τη βρώμικη δουλειά που κάνει σαν κυβέρνηση.
Προφανώς, ενοχλεί αυτό που συμβολίζει σήμερα η θυσία του. Ενοχλεί το γεγονός ότι η δολοφονία του – από μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση και, μάλιστα, του λεγόμενου Κέντρου – αποτελεί άλλο ένα αποκαλυπτήριο της ταξικής φύσης του αστικού κράτους. Ότι η μελέτη της υπόθεσης Μπελογιάννη αποδεικνύει ότι για τον καπιταλισμό και το κράτος του, είτε με αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε με φασιστική δικτατορία, δεν υπάρχει έγκλημα που θα διστάσει να κάνει. Ενοχλεί το παράδειγμα όχι απλά του «αγωνιστή», αλλά του συνειδητά ενταγμένου στο πολιτικό Κόμμα της εργατικής τάξης. Που δεν τα δίπλωσε, δε συμβιβάστηκε, δεν υποτάχθηκε, δε λύγισε, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της τάξης του και του ΚΚΕ, ακόμα και μπροστά στο θάνατο.
Και γι’ αυτό, σήμερα, 65 χρόνια μετά, εξακολουθεί να εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου, να αποτελεί σύμβολο σύγκρουσης με την αστική τάξη και την εξουσία της. Οι δήθεν ενοχλημένοι από την ενασχόληση με το χτες δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι «από κάτω» έχουν μια αμύθητη περιουσία από τέτοια πρόσωπα – σύμβολα, που εξακολουθούν να τους συγκινούν ακόμα κι αν δεν τους έζησαν και να τους οπλίζουν με κουράγιο και περηφάνια για να αντεπεξέλθουν στην πάλη. Πρόσωπα που, με τη στάση τους, ενέπνευσαν ένα πρωτοφανές διεθνές κίνημα συμπαράστασης, που όμοιό του δεν έχει πετύχει ούτε και ο πιο «δημοκράτης», «τίμιος» αστός πολιτικός.
Όσον αφορά στον Νίκο Μπελογιάννη, δε θα θέλαμε να αναφερθούμε αναλυτικά σε αυτό το άρθρο παρά μόνο να παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του γ.γ. Δημήτρη Κουτσούμπα στα εγκαίνια του μουσείου:
«Ο Μπελογιάννης, άξιο τέκνο, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ήρθε με κομματική αποστολή στην Ελλάδα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για την ανασυγκρότηση των παράνομων Οργανώσεων του ΚΚΕ. Ακολούθησε η σύλληψή του, τα βασανιστήρια, η παλικαρίσια στάση του, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο, παρά το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο. Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σ’ αυτό το κίνημα, σ’ αυτό το Κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι οι “Μπελογιάννηδες” να παλεύουν “χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”.
Ο Μπελογιάννης έκανε το καθήκον του. Τίμησε τους νεκρούς των εργατικών αγώνων του μεσοπολέμου, του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, των αγώνων για τα κοινωνικά δικαιώματα, ήταν άξιος συνεχιστής τους, υπηρέτησε την κοινωνική πρόοδο για το λαό συνολικά. Γι’ αυτό δε θεωρούμε ότι είναι ήρωας μόνο για το ΚΚΕ. Ο ηρωισμός του, το παράδειγμά του, σε περίοδο ήττας του εργατικού – λαϊκού κινήματος, δείχνει πώς ανοίγει ο δρόμος, κρατιέται η φλόγα αναμμένη και στις πιο σκοταδιστικές περιόδους».
 
Υ.Γ. Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στην αντιΚΚΕ εκστρατεία ήταν και πρώην αντιδήμαρχοι με τη σημερινή Δημοτική Αρχή, που αποκάλεσαν τον Μπελογιάννη σφαγέα την ώρα που διαφημίζονται ως κεντροδεξιοί, αλλά παράλληλα φλερτάρουν ανοιχτά με τη γλώσσα της Χρυσής Αυγής
 
Υ.Γ. 1 Για άλλη μια φορά αρθρογράφησε ο κ. Σωτήρης Θεοδωρόπουλος ενάντια στο ΚΚΕ, που είναι το προσφιλές του θέμα (με αυτό μάλλον ξυπνάει και κοιμάται) ή θα βρίζει δευτερευόντως τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δε θα θέλαμε να μπούμε, βεβαίως, στην ουσία του πρωτόγονου αντικομμουνισμού, αλλά να θέσουμε έναν προβληματισμό: πώς γίνεται κάποιος που στις αρχές του 2000 αυτοχαρακτηρίζεται αναρχικός, πρωταγωνιστεί στην Πρωτοβουλία Γένοβα, σε αντιπολεμικές εκδηλώσεις, που διοργανώνει εκδηλώσεις για το σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, μετά να «χάνεται» για μεγάλο διάστημα, να γυρίζει ως μέλος των Οικολόγων Πρασίνων και τα τελευταία 3 χρόνια να ανήκει ουσιαστικά στο φασιστικό χώρο; 
 
Υ.Γ. 2 Βεβαίως ο Μπελογιάννης δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης από δήθεν προοδευτικούς, που όχι μόνο απέχουν μιλιά μακριά από τη στάση του, την ιδεολογία του και την παλικαριά του, αλλά έχουν πολεμήσει τις ιδέες του με διάφορούς υπόγειους τρόπους.
Tου Δημήτρη Οικονομάκου
Μέλους της Τομεακής Επιτροπής Μεσσηνίας του ΚΚΕ