ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ
Για την κατάσταση στο Πάρκο του ΟΣΕ έχουμε γράψει δεκάδες φορές, με τα προβλήματα να εστιάζονται, κυρίως, στις φθορές στα τρένα, που αποτελούν αξιοζήλευτο μουσειακό υλικό.
Σημαντικό πρόβλημα θεωρείται, όμως, και η αίσθηση φόβου που επικρατεί, ειδικά τα βράδια.
Το βράδυ της Τετάρτης, λίγο μετά τις 9.00, δηλαδή σχετικά νωρίς, διασχίσαμε το πάρκο.
Οι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν ελάχιστοι και σε συγκεκριμένα σημεία, όπως στα γήπεδα και στο αναψυκτήριο.
Υπό άλλες συνθήκες ο συγκεκριμένος χώρος θα έσφυζε από ζωή όλη την ημέρα, κάτι τέτοιο βέβαια δε συμβαίνει και ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει κάνοντας μια βόλτα.
Ξεκινώντας από το θέμα των φθορών, όπως είχαμε γράψει και στο παρελθόν, δεν είναι ντροπή ένα πάρκο να κλείνει το βράδυ.
Άλλωστε, αυτό συμβαίνει στα περισσότερα μεγάλα πάρκα ανά τον κόσμο. Για να γίνει, βέβαια, αυτό απαιτείται περίφραξη, που όμως το πάρκο δεν έχει, αν και στο Δήμο μπορεί να θεωρούν περίφραξη κάποια κάγκελα που δεν ξεπερνούν σε ύψος το 1,30 του μέτρου και μπορεί εύκολα ο καθένας να υπερπηδήσει.
Επιπρόσθετα, τα συγκεκριμένα κάγκελα έχουν παντού μεγάλα κενά, ενώ δεν περιβάλλουν όλο το πάρκο, ουσιαστικά δηλαδή είναι μια περίφραξη «τρύπα στο νερό».
Όσο για το ζήτημα του φωτισμού, από τα πρώτα μέτρα που κάποιος θα επιχειρήσει να μπει στο πάρκο θα καταλάβει ότι σε αυτό υπάρχουν πάρα πολλά σκοτεινά σημεία. Μάλιστα, πρόσφατα μια κυρία μάς ρώτησε, ενώ ήταν στην αρχή του πάρκου, αν υπάρχει θέμα ασφαλείας σε αυτό ή μπορεί να το διασχίσει.
Σίγουρα έχουν γίνει προσπάθειες ώστε το πάρκο να αποκτήσει ζωή, όπως με τη στέγαση ομάδων και συλλόγων σε βαγόνια, αλλά δε φαίνεται κάποια μεγάλη αλλαγή.
Ειρήσθω εν παρόδω, εδώ θα θέσουμε ένα ερώτημα σχετικά με το σχεδιασμό του ποδηλατόδρομου.
Στο αναπλασθέν τμήμα της Αριστομένους ο ποδηλατόδρομος μεταφέρθηκε, ορθά για εμάς, δυτικά και ουσιαστικά παράλληλα με τις γραμμές του ΟΣΕ.
Γιατί δε συνεχιζόταν, όμως, μέσα από το πάρκο;
Σίγουρα θα ήταν μια μοναδική διαδρομή για τους ποδηλάτες, ενώ θα έδινε ζωή στο πάρκο. Δικαιολογίες του στυλ «το πάρκο ανήκει στον ΟΣΕ» δεν πείθουν, φυσικά, γιατί αν ήθελε ο Δήμος μπορούσε να το
κάνει, αφού μάλιστα όλο καμάρι το αποκαλεί «Δημοτικό».
Τέλος, θα αναφέρουμε ένα άλλο ζήτημα σημαντικό, που έχει παρατηρηθεί εδώ και πολλές μέρες: σε ένα πάρκο σαν αυτό καθημερινά συχνάζουν παιδιά, είτε στις παιδικές χαρές είτε στα γήπεδα.
Αυτά, καθώς και οι συνοδοί τους, κάποια στιγμή μπορεί να θελήσουν να πιουν νερό.
Άραγε, στο Δήμο γνωρίζουν ότι από όλες τις βρύσες με πόσιμο νερό λειτουργεί μόνο μία (!); Που μάλιστα για να την εντοπίσουμε μπήκαμε σε περιφραγμένη παιδική χαρά.
Κρίμα είναι ένας τέτοιος χώρος να παραμένει εδώ και χρόνια σε τέτοια κατάσταση….
Σημαντικό πρόβλημα θεωρείται, όμως, και η αίσθηση φόβου που επικρατεί, ειδικά τα βράδια.
Το βράδυ της Τετάρτης, λίγο μετά τις 9.00, δηλαδή σχετικά νωρίς, διασχίσαμε το πάρκο.
Οι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν ελάχιστοι και σε συγκεκριμένα σημεία, όπως στα γήπεδα και στο αναψυκτήριο.
Υπό άλλες συνθήκες ο συγκεκριμένος χώρος θα έσφυζε από ζωή όλη την ημέρα, κάτι τέτοιο βέβαια δε συμβαίνει και ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει κάνοντας μια βόλτα.
Ξεκινώντας από το θέμα των φθορών, όπως είχαμε γράψει και στο παρελθόν, δεν είναι ντροπή ένα πάρκο να κλείνει το βράδυ.
Άλλωστε, αυτό συμβαίνει στα περισσότερα μεγάλα πάρκα ανά τον κόσμο. Για να γίνει, βέβαια, αυτό απαιτείται περίφραξη, που όμως το πάρκο δεν έχει, αν και στο Δήμο μπορεί να θεωρούν περίφραξη κάποια κάγκελα που δεν ξεπερνούν σε ύψος το 1,30 του μέτρου και μπορεί εύκολα ο καθένας να υπερπηδήσει.
Επιπρόσθετα, τα συγκεκριμένα κάγκελα έχουν παντού μεγάλα κενά, ενώ δεν περιβάλλουν όλο το πάρκο, ουσιαστικά δηλαδή είναι μια περίφραξη «τρύπα στο νερό».
Όσο για το ζήτημα του φωτισμού, από τα πρώτα μέτρα που κάποιος θα επιχειρήσει να μπει στο πάρκο θα καταλάβει ότι σε αυτό υπάρχουν πάρα πολλά σκοτεινά σημεία. Μάλιστα, πρόσφατα μια κυρία μάς ρώτησε, ενώ ήταν στην αρχή του πάρκου, αν υπάρχει θέμα ασφαλείας σε αυτό ή μπορεί να το διασχίσει.
Σίγουρα έχουν γίνει προσπάθειες ώστε το πάρκο να αποκτήσει ζωή, όπως με τη στέγαση ομάδων και συλλόγων σε βαγόνια, αλλά δε φαίνεται κάποια μεγάλη αλλαγή.
Ειρήσθω εν παρόδω, εδώ θα θέσουμε ένα ερώτημα σχετικά με το σχεδιασμό του ποδηλατόδρομου.
Στο αναπλασθέν τμήμα της Αριστομένους ο ποδηλατόδρομος μεταφέρθηκε, ορθά για εμάς, δυτικά και ουσιαστικά παράλληλα με τις γραμμές του ΟΣΕ.
Γιατί δε συνεχιζόταν, όμως, μέσα από το πάρκο;
Σίγουρα θα ήταν μια μοναδική διαδρομή για τους ποδηλάτες, ενώ θα έδινε ζωή στο πάρκο. Δικαιολογίες του στυλ «το πάρκο ανήκει στον ΟΣΕ» δεν πείθουν, φυσικά, γιατί αν ήθελε ο Δήμος μπορούσε να το
κάνει, αφού μάλιστα όλο καμάρι το αποκαλεί «Δημοτικό».
Τέλος, θα αναφέρουμε ένα άλλο ζήτημα σημαντικό, που έχει παρατηρηθεί εδώ και πολλές μέρες: σε ένα πάρκο σαν αυτό καθημερινά συχνάζουν παιδιά, είτε στις παιδικές χαρές είτε στα γήπεδα.
Αυτά, καθώς και οι συνοδοί τους, κάποια στιγμή μπορεί να θελήσουν να πιουν νερό.
Άραγε, στο Δήμο γνωρίζουν ότι από όλες τις βρύσες με πόσιμο νερό λειτουργεί μόνο μία (!); Που μάλιστα για να την εντοπίσουμε μπήκαμε σε περιφραγμένη παιδική χαρά.
Κρίμα είναι ένας τέτοιος χώρος να παραμένει εδώ και χρόνια σε τέτοια κατάσταση….
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
