Οι άστεγοι στην Ελλάδα είναι , πλέον, χιλιάδες. Στην Καλαμάτα , ευτυχώς , ελάχιστοι. Ωστόσο, χθες, συναντήσαμε έναν από αυτούς και μιλήσαμε. Ήταν λίγο μετά τις 10.00 το βράδυ, όταν ένας άνδρας ηλικίας γύρω στα 50 κινούνταν ανήσυχα στη στοά Λόντου. Είχε μαζί του πλαστικές σακούλες, ενώ από την εμφάνισή του δύσκολα καταλάβαινες ότι είναι άστεγος. Ρωτώντας γι’ αυτόν σε κατάστημα που υπάρχει στην περιοχή , μας είπαν ότι τις τελευταίες ημέρες έχει βρει στέγη εκεί, δεν ενοχλεί και, κυρίως, δε δέχεται χρήματα από τον κόσμο, αφού, όπως τους ανέφερε από την πρώτη στιγμή, έχει αξιοπρέπεια.
Τον πλησιάσαμε δειλά , θέλοντας να μάθουμε αν χρειάζεται βοήθεια. Στην αρχή ήταν επιφυλακτικός, αλλά στη συνέχεια «ανοίχτηκε» και μας μίλησε για την κατάσταση που βιώνει τις τελευταίες ημέρες.
Όπως μας είπε, κοιμάται στους δρόμους της πόλης εδώ και δύο εβδομάδες, για λόγους καθαρά οικογενειακούς. Όλες αυτές τις μέρες ο ίδιος ζήτησε βοήθεια από την Πρόνοια, αλλά και από την Εκκλησία, αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε, όπως μας είπε.
Ο ίδιος καταφέρνει να επιβιώσει λαμβάνοντας το Επίδομα Αλληλεγγύης, ποσό που δε φθάνει για να ζήσει και, φυσικά, δεν αρκεί για να νοικιάσει σπίτι.
Σχετικά με τις δουλειές που έχει κάνει στο παρελθόν, ανέφερε ότι είχε δουλέψει με συμβάσεις στο Δήμο, ενώ αυτή τη στιγμή περιμένει να βγει ένα νέο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, ώστε να μπορέσει να υποβάλει τα χαρτιά του και να πιάσει ξανά δουλειά.
Για τη ζωή ενός αστέγου στους δρόμους της Καλαμάτας και ειδικά τις ημέρες του καύσωνα, μας είπε ότι οι συνθήκες είναι τραγικές, αλλά τουλάχιστον ο ίδιος δεν έχει νιώσει φόβο. Μάλιστα, για να αντέξει τις ημέρες του καύσωνα πήγαινε σε ένα ιντερνέτ καφέ και δίνοντας 2-3 ευρώ περνούσε όλο το βράδυ του εκεί, αφού υπήρχε δροσιά.
Η ζέστη, σε συνδυασμό με ένα πρόβλημα που έχει προκύψει στα πόδια του, είναι αυτά που έχουν δυσκολέψει την καθημερινότητά του. Πήγα στο νοσοκομείο, σημείωσε, καθώς κάποιο είδος μυκητίασης έχει προσβάλει τα πόδια μου και αυτά πρήζονται.
Στο ερώτημά μας αν ζήτησε από κάπου βοήθεια, μας είπε ότι απευθύνθηκε στην τοπική Εκκλησία, αλλά του απάντησαν ότι δεν μπορούν να του προσφέρουν κάτι. Η δε Πρόνοια ήταν επίσης αρνητική, κι ενώ υπήρχε πρόγραμμα για αστέγους, δεν τον συμπεριέλαβαν, αν και ήξεραν ότι είναι άστεγος, όπως σχολίασε.
Όταν τον ρωτήσαμε αν φανταζόταν ποτέ ότι μπορεί να βρεθεί στο δρόμο, μας είπε ότι ήταν κάτι που δεν είχε περάσει από το μυαλό του. Ήταν κάτι που έβλεπε στις ειδήσεις, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι θα συμβεί στον ίδιο. Ξαφνικά, όπως είπε, για διάφορους λόγους, που διαφέρουν ανά περίπτωση, βρέθηκε στο δρόμο.
Όσο για το πώς τον αντιμετωπίζει ο κόσμος και αν υπάρχει βοήθεια, μας απάντησε αρνητικά, λέγοντάς μας πως υπάρχει ενδιαφέρον από μεμονωμένα άτομα που τον έχουν ρωτήσει αν χρειάζεται κάτι.
Στο αν ο ίδιος είναι ανοιχτός σε βοήθεια, απάντησε: «Μέχρι ένα σημείο ναι, όμως υπάρχει και η αξιοπρέπεια, που σε κάθε άνθρωπο διαφέρει».
Τέλος, όταν τον ρωτήσαμε αν η κατάσταση στη χώρα τον έχει επηρεάσει και αν βλέπει γενικότερα τα πράγματα να αλλάζουν, μας είπε ότι έχει να δει ειδήσεις 3 μήνες. Τα τελευταία νέα που είδε ήταν απαισιόδοξα και αυτό τον απώθησε να ενημερώνεται, αφού ό,τι έβλεπε δεν του έδινε ελπίδα.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
