Σαράντα χρόνια ΜΕΘ, χιλιάδες παραστάσεις, αμέτρητες ώρες δουλειάς, φιλότιμες προσπάθειες, πόνος αλλά και χαρά.
Τέτοιες ώρες μάς συντροφεύεις, φεγγάρι μας, πάνω στο πανέμορφο Κάστρο της πόλης μας, της Καλαμάτας μας…
Σύντροφος και σύμμαχος, φεγγάρι μας, στις πλατείες, στα γήπεδα, στα προαύλια των σχολείων, στα χωριά και στις πόλεις που στήναμε τη σκηνή μας και κουβαλούσαμε εκεί την αγάπη μας για το θέατρο.
Εκατοντάδες Καλαματιανοί έχουν σμίξει τις αγωνίες τους, την ενέργειά τους, την αγάπη τους, με ευθύνη πάνω στις σκηνές του ΜΕΘ.
Έτσι κι απόψε (Παρασκευή) στο Κάστρο μας το κοινό που γέμισε το χώρο για δεύτερη βραδιά απολαμβάνει τον κόπο, το μόχθο, τον ιδρώτα των ηθοποιών μας, των παιδιών του ΜΕΘ.
Το άρωμα της δροσιάς που εκπέμπουν αυτά τα παιδιά που είναι εθελοντές, που δεν πληρώνονται για ό,τι κάνουν. Στόχος τους είναι να γεμίσουν τις καρδιές τους και τις καρδιές των θεατών.
Τα παιδιά μας που για μήνες δούλεψαν στο χώρο μας, στο Πάρκο της πόλης μας, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας, του Περικλή Αλμπάνη, και το αγκάλιασμα της διοίκησης και του προέδρου μας. Ο Περικλής και αυτή τη φορά, μετά την «Κόμισα της Φάμπρικας».
Και πόσα άλλα φεγγάρια μέσα στα 40 χρόνια μας κάνανε παρέα και μας δείχνανε το δρόμο της απεραντοσύνης, το δρόμο του πολιτισμού, το σωστό δρόμο του θεάτρου.
Τέτοιες φεγγαρόλουστες βραδιές με άλλους δασκάλους, που ήταν εκλεκτοί του ελληνικού θεάτρου, όπως ο Νότης Περγιάλης, που πλημμύριζε από χαρά μαζί μας και με πολλή αγάπη έδινε τις γνώσεις του και μας αγκάλιαζε όλους.
Επίσης, ο Κώστας ο Μπάκας με τη σοφία του και την αγάπη του για μας, πάντα μας έλεγε: «Πρώτα η αγάπη για το θέατρο».
Ο Λυκούργος Καλλέργης, μεγάλος καθηγητής του θεάτρου, έλαμπε με το πνεύμα και την αγάπη του για τους ερασιτέχνες.
Και εσύ, φεγγάρι μου, χαιρόσουν που τέτοιοι άνθρωποι μας φροντίζανε, όπως ο Κωστόπουλος, ο Παπανικολάου, ο Παπαϊωάννου, ο Καλατζόπουλος και άλλοι πολλοί.
Τώρα ο Περικλής Αλμπάνης, που τη συσσωρευμένη γνώση του και πείρα θέλει να καταθέσει στην πατρίδα του.
Και μας φώτιζες, φεγγάρι μας, όλους μας φώτιζες, όπως κι αυτούς που λείπουν, τον Γιάννη, τη Σοφία, τον Χάρη, τη Βούλα, τη Νίτσα.
Εμείς που μένουμε, φεγγάρι μου, τους θυμόμαστε πολύ και αυτό δεν είναι λίγο.
Αμ, εκείνο το ρολόι της Υπαπαντής μας; Σαράντα χρόνια τώρα κάθε φορά νταν…, νταν…, νταν…, κάνει τη δουλειά του και μας θυμίζει το χρόνο, το χρόνο που τρέχει, το χρόνο που δε χάνεται, το χρόνο που πρέπει να νογάμε πως ό,τι καλό κάνουμε εκείνο μένει, ό,τι ακουμπάμε στις καρδιές μας, στις καρδιές των θεατών μας, των συνεργατών μας, των ανθρώπων που μας βοηθάνε. Αυτό μένει και αυτό ευτυχώς δε μετριέται με… ευρώ.
Κι απόψε γέμισε, φεγγάρι μου, το Κάστρο και ‘συ από ψηλά χαμογελάς και λες ΜΠΡΑΒΟ, δεν πάει τσάμπα το φως που σας στέλνω. Και το κοινό χειροκροτεί συνεχώς. Έτσι πρέπει να γίνεται, έτσι μέχρι τώρα γίνεται και έτσι θα γίνεται και στο μέλλον. Εμείς σου λέμε καληνύχτα, φεγγάρι της «Λωξάντρας»…
Θεόδωρος Σινάνης
Ένας ακούραστος εργάτης του ΜΕΘ
