Σε …κανονικές διακοπές βρίσκονται οι νεαροί φίλοι Δημήτρης Κατάκος, Αναστάσης Κινινής, Παναγιώτης Καρμίρης και Σπύρος Τακίδης, έχοντας όμως μια δικαιολογημένη εσωτερική χαρά και υπερηφάνεια για τον (δεύτερο για τους τρεις πρώτους μετά τον περυσινό Καλαμάτα-Θεσσαλονίκη) ποδηλατικό άθλο της διάσχισης εκατοντάδων χιλιομέτρων (περίπου 900 χλμ.) της ελληνικής επικράτειας. Η 4αδα είχε ξεκινήσει στις 11 Ιουλίου από την Λάρισα και με ενδιάμεσο πέρασμα ή σταθμούς Μετέωρα, Τρίκαλα, Γιάννενα, Άρτα, Γύρος Λευκάδας, Μεσολόγγι, Πάτρα είχε σχεδιάσει να τερματίσει 15 μέρες μετά στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Δυστυχώς την ολοκλήρωση της διαδρομής έως την Καλαμάτα στις 24/7 κατόρθωσε να πετύχει μόνο ο Αναστάσης Κινινής, τυγχάνοντας όμως εδώ την θερμή υποδοχή των άλλων φίλων του που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψει το εγχείρημα λίγο νωρίτερα: ο Δημήτρης Κατάκος τρεις μέρες πριν στη Βόνιτσα, λόγω μιας πτώσης στη Λευκάδα που είχε ως συνέπεια αρκετά σοβαρό τραυματισμό στο χέρι και την ωμοπλάτη και ο Παναγιώτης Καρμίρης λίγο μετά, περίπου 30 χλμ. πριν τη Ναύπακτο, μετά από αλλεπάλληλες σοβαρές βλάβες του ποδηλάτου του. Μαζί του αποχώρησε και ο νεοφερμένος στην παρέα και συμπατριώτης του από τον τόπο καταγωγής του, τη Λήμνο, Σπύρος Τακίδης που κι αυτός είχε κάποιον τραυματισμό.
Μη νομίσει όμως κανείς ότι αυτές οι …αναποδιές χάλασαν στο ελάχιστο το θετικό κλίμα, τα επιτεύγματα των παιδιών ή την διάθεσή τους να το επαναλάβουν του χρόνου και να το συνεχίσουν σαν ετήσιο «προσκύνημα». Ίσα ίσα τουλάχιστον για την Καλαματιανή 3άδα το ραντεβού έχει κλειστεί με απόλυτη βεβαιότητα για του χρόνου, με νέο «μάθημα» την ακόμα καλύτερη οργάνωση/προετοιμασία και κυρίως καταλληλότερα και πιο ανθεκτικά ποδήλατα (δρόμου και όχι ορεινών διαδρομών).
Ο …νέος της παρέας, Σπύρος Τακίδης, λέει για την πρωτόγνωρη γι’ αυτόν εμπειρία: «Ήταν ανεκτίμητη. Είχε πολλές δυσκολίες και από ψυχολογικής και από σωματικής πλευράς, αλλά χαίρομαι πολύ για όσα έζησα και είδα. Άξιζε πραγματικά για όλα αυτά τα όμορφα μέρη. Ήταν σημαντικό βέβαια ότι είχα την υποστήριξη των πιο έμπειρων παιδιών. Το έχω στο μυαλό μου και για του χρόνου, αλλά θα αποφασίσω τότε.
Σε κάθε περίπτωση το συνιστώ να το επιχειρήσει σε όποιον αισθάνεται ότι είναι σωματικά και ψυχολογικά έτοιμος να ανταποκριθεί».
Ο Δημήτρης Κατάκος παρά το ατύχημα αισθάνεται και φέτος «γεμάτος». «Μέχρι εκεί που έφτασα μου άρεσε πολύ. Τα τοπία που παράσαμε ήταν πιο ωραία από πέρυσι, ιδιαίτερα τα Μετέωρα και η Λευκάδα που έχει εκπληκτικές παραλίες. Σταμάτησα υποχρεωτικά εξαιτίας του τραυματισμού που είχα, αλλά αυτή η ατυχία δεν αλλάζει τη μεγάλη θέληση που έχουμε όλοι για το επόμενο ταξίδι, θα δούμε που ακριβώς, του χρόνου» σχολιάζει ο 19χρονος Καλαματιανός φοιτητής που είναι παράλληλα και πρωταθλητής στην τοξοβολία.
Ο Παναγιώτης Καρμίρης είχε φέτος … όλη την ατυχία στραμμένη πάνω του. Πριν το Μέτσοβο έσπασε το πεντάλ και μετά από μια αποτυχημένη πρόχειρη επιδιόρθωση αναγκάστηκε να οδηγήσει το ποδήλατό του χωρίς πεντάλ –κυλώντας στις ευτυχώς πολλές κατηφόρες και με τα πόδια σε ισώματα και ανηφοριές- κάνοντας συνολικά εννέα ώρες έως τα Γιάννενα. Δύο μέρες πριν τον προγραμματισμένο τερματισμό έσπασε ο άξονας της ρόδας και κάπου εκεί ο ίδιος αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να …πειθαρχήσει στα σημάδια της μοίρας.
Με αρκετή πικρία στην αρχή, που όμως διαλύθηκε με την πεποίθηση ότι έζησε τα …χάι λάιτ της διαδρομής, το Μέτσοβο και τη Λευκάδα, και φυσικά ότι ο στόχος είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός, καθώς και τα «μαθήματα» από τα λάθη. Ο Παναγιώτης είναι ο εμπνευστής αυτών των εγχειρημάτων και πέρα από το πόσο απολαμβάνει όλη αυτή την περιπέτεια, είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από το γεγονός ότι οι ποδηλατικοί άθλοι λειτουργούν ως έμπνευση για τους άλλους, με πολλούς γνωστούς και φίλους να μοιράζονται μαζί του την επιθυμία τους να επιχειρήσουν κάτι ανάλογο –εννοείται παίρνοντας όλη την ενθάρρυνση που χρειάζονται…
Ο Αναστάσης Κινινής ήταν ο πιο αποφασισμένος, αλλά και ο πιο προετοιμασμένος της παρέας και γι’ αυτό έφτασε ως τον τελικό προορισμό, αισθανόμενος πως δεν θα τον …έχανε ό,τι κι αν γινόταν.
Ωστόσο, την ικανοποίησή του μετρίασε το «σπάσιμο» της παρέας.
«Πραγματικά τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Και οι δύο τελευταίες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες, αφού είχαμε συνηθίσει να ταξιδεύουμε όλοι μαζί. Αισθάνθηκα πολύ μοναξιά και ήθελα να τερματίσουμε όπως ξεκινήσαμε, μια παρέα.
Ήμουν περισσότερο τυχερός από τα παιδιά, αλλά και πιο προετοιμασμένος, αφού είχα πάρει καινούργιο ποδήλατο και ειχα προπονηθεί πολύ περισσότερο από πέρυσι γι’ αυτό το ταξίδι» εξηγεί ο Αναστάσης και συνεχίζει λέγοντας: «Μου λείπουν εκείνες οι μέρες που είχαν πολλές δοκιμασίες, αλλά και ήταν πολύ διαφορετικές από την καθημερινότητα. Ζήσαμε και πάλι πολλές ξεχωριστές εμπειρίες και μάθαμε πολλά για τη ζωή, το να είμαστε ανεξάρτητοι και να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που προκύπτουν.
Είδαμε διάφορα μέρη που δεν είχαμε ξαναπάει -τα Μετέωρα και η Λευκάδα πραγματικά άξιζαν ιδιαίτερα- και μάλιστα με το ποδήλατο μπορείς να πηγαίνεις αργά και να σταματάς, απολαμβάνοντάς τα στο έπακρο» τονίζει ο Αναστάσης Κινινής, ενώ «διαλέγοντας» από το μοναδικό αυτό ταξίδι «μια ξεχωριστή στιγμή» επιλέγει την διανυκτέρευση στην Πίνδο, στο υψηλότερο υψόμετρο που έφτασαν, στα 1.800 μ., κοντά στο Μέτσοβο, μέσα σε σκηνή, με αρκετό κρύο και τον φόβο των αρκούδων…
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
