ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΤΥΧΗΣ 20ΧΡ0ΝΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ, ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από το συγκλονιστικό έγκλημα της Πάρου με δράστη ένα νεαρό Πακιστανό που κατέστρεψε με πρωτοφανή βιαιότητα τη ζωή και τα όνειρα μιας έφηβης κοπέλας, καταδικάζοντάς τη στα δεσμά της παραπληγίας.
Έκτοτε η 20χρονη σήμερα Μυρτώ, με αγόγγυστο στυλοβάτη τη μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, δίνουν έναν καθημερινό τιτάνιο αγώνα για αξιοπρεπή διαβίωση, ποιότητα ζωής και αξιοποίηση των καλύτερων δυνατών προοπτικών. Σε αυτή την προσπάθεια έχουν βρει συμπαραστάτες πρόσωπα και ιδιωτικούς κυρίως φορείς, αλλά ένα αδιάφορο ή, σε πολλές περιπτώσεις, εχθρικό κράτος, που λειτουργεί κόντρα στο ρόλο του: αυτόν της προάσπισης των δικαιωμάτων και της καλής διαβίωσης των πολιτών του, ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων…
Η Καλαμάτα είχε ανοίξει την περασμένη άνοιξη την αγκαλιά της για τη Μυρτώ, μέσα από τη διοργάνωση αγώνων σκυταλοδρομίας δρόμου (street relays), με πρωτοβουλία του τμήματος στίβου του Ακρίτα, με αφορμή τους οποίους εξασφαλίστηκαν χρήματα για την αγορά μιας φορητής συσκευής οξυγόνου, η οποία παραδόθηκε στην ίδια μέσα σε κλίμα συγκίνησης.
Αυτές τις μέρες η νεαρή κοπέλα, με άγρυπνο φρουρό τη μαμά της, φιλοξενείται στο πρότυπο Κέντρο Αποκατάστασης Διάπλαση και στο θερινό καμπ δραστηριοτήτων του Ακρίτα, που υλοποιείται με επίκεντρο το ξενοδοχείο Εlite. Για περίπου δύο εβδομάδες οι δυο τους έχουν την ευκαιρία να ξεφύγουν λίγο από τη σκληρή καθημερινότητά τους στην Αθήνα και συνάμα να προστεθούν «πόντοι» στη δύσκολη «μάχη» επανασύνδεσης της Μυρτούς με το εξωτερικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Το «Θ» συνάντησε την κα Μαρία Κοτρώτσου στη Διάπλαση, με την πρώτη εντύπωση να έρχεται από το ειδικά διαμορφωμένο βαν που ήταν παρκαρισμένο απέξω και «μαρτυρά» το όνομα του ιδιοκτήτη του. Πρόκειται για ένα από τα πολύτιμα δώρα-προσφορά (γνωστής εταιρείας) που αντισταθμίζουν το κοινωνικό έλλειμμα του ελληνικού κράτους και επιτρέπουν στην κα Μαρία να συνεχίζει να αγωνίζεται για το παιδί της, που ακολουθεί εντατικό πρόγραμμα θεραπειών με φυσιοθεραπείες, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, πισίνα, κέντρο ημερήσιας νοσηλείας, επισκέψεις σε καινοτόμο φυσιοθεραπευτήριο, αλλά και κατ’ οίκον επισκέψεις ειδικού θεραπευτή -σε συνέχεια των 5,5 ωρών που επί 3,5 χρόνια ακολουθούσε στο κέντρο αποκατάστασης Άνιμους στη Λάρισα, που φιλοξένησε αφιλοκερδώς την άτυχη κοπέλα.
Κι όλα αυτά μαζί με τις υπόλοιπες βασικές ανάγκες της Μυρτούς –όπως αναλώσιμα, ειδική διατροφή και συμπληρώματα, νοσηλευτή, φάρμακα κτλ.- καλύπτονται χάρις στην ευαισθησία συγκεκριμένων ανθρώπων, ενώ «το κράτος δε μεριμνά για απολύτως τίποτα, πέρα από ένα εξωιδρυματικό επίδομα, γύρω στα 700 ευρώ» λέει με πικρία η μαμά της Μυρτούς.
«Για τα φάρμακα που υποτίθεται ότι είναι δωρεάν για άτομα με 100% αναπηρία, εγώ πληρώνω περίπου 110 ευρώ το μήνα. Πώς γίνεται, όταν δεν υπάρχει γενόσημο να πληρώνεις συμμετοχή στο πρωτότυπο; Και δε μιλώ μόνο για τη Μυρτώ. Υπάρχουν πολλά παιδιά, κυρίως με τροχαία, που είναι σε παρόμοια κατάσταση». Είναι μια μόνο από τις «αστοχίες» του συστήματος υγείας- πρόνοιας και των περικοπών, ενώ ένα άλλο είναι η διαχείριση του ερανικού λογαριασμού που έχει δημιουργηθεί στο όνομα της Μυρτούς και που δεν έχει χρησιμοποιηθεί καθόλου, αφού η αξιοποίηση των χρημάτων μπορεί να γίνει μόνο για ιατρικά έξοδα, που θα πρέπει να εγκρίνει ειδική επιτροπή και όχι, π.χ., για απολύτως απαραίτητες παρεμβάσεις στο ιδιόκτητο σπίτι της οικογένειας (π.χ. κατασκευή ασανσέρ), που θα το έκαναν λειτουργικό για τις ανάγκες της άτυχης κοπέλας.
Και πάλι η λύση έχει έρθει από ιδιώτη που παραχώρησε το σπίτι στο οποίο μένουν τώρα, «αλλά δεν μπορεί να είναι εσαεί» επισημαίνει η κα Κοτρώτσου, προσδοκώντας ότι θα «ξεμπλοκάρει» και αυτό το ζήτημα.
Τόσο οι «σταθερές» αυτές βοήθειες όσο και πρωτοβουλίες από συλλόγους ή άτομα είναι αυθόρμητες, με την κα Κοτρώτσου να τονίζει ότι αισθάνεται άσχημα και στα 5 αυτά χρόνια δεν έχει ζητήσει τίποτα, «γνωρίζοντας ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φτάσει σε πολύ άσχημες συνθήκες», αλλά και ότι «δεν μπορώ να βασίζομαι στον κόσμο για μια ζωή. Η Μυρτώ είναι 20 χρονών και προσδοκώ θα είναι για μακρύ χρονικό διάστημα στη ζωή. Και ευχαριστώ το Θεό που είναι έτσι, γιατί δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζω με συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια, όπως υπάρχουν σε κάποιες αρρώστιες» εκμυστηρεύεται η ίδια.
«Για ψυχολογικούς λόγους και δικούς μου και δικούς της, θέλω να είμαι μαζί της. Φυσικά υπάρχουν και στιγμές με κούραση, απογοήτευση, πικρία, που σε ρίχνουν, αλλά περνάνε», μοιράζεται μερικά ακόμα προσωπικά βιώματα η κα Μαρία Κοτρώτσου, που αντλεί μεγάλο μέρος της δύναμής της από την πίστη της στο Θεό:
«Έχω πάρα πολλή πίστη από την αρχή. Αρχικά κάποιοι γιατροί έδιναν λιγότερο από 10% επιβίωση και καθόλου πιθανότητες για επικοινωνία. Κι όμως και έζησε, παρά τις λοιμώξεις και τα σοβαρά προβλήματα που πέρασε κι όπως είπε ένας γιατρός “εμείς θεραπεύουμε ανθρώπους, όχι εξετάσεις”, γιατί οι εξετάσεις οι μαγνητικές εγκεφάλου έβγαιναν μαύρες, δηλαδή καταστροφή στον εγκέφαλο. Παρ’ όλα αυτά η Μυρτώ δε θα είναι σε φυτική κατάσταση, “άγρυπνο κώμα”, και έχω δει κάποια γεγονότα που κρατάω για τον εαυτό μου, που με κάνουν να πιστεύω πολύ περισσότερο» λέει η μαμά της Μυρτούς, που εκτός από το χριστιανικό Θεό και τις εντατικές θεραπείες ποντάρει πολλά και στα αποτελέσματα της ψυχολογικής ανάτασης που έφερε η απόφαση να αφήσουν το ιατρικό κέντρο της Λάρισας για ένα κανονικό σπίτι: «Στην ψυχολογία της Μυρτούς υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά, αλλά βλέπω ότι και στις θεραπείες της προσπαθεί περισσότερο. Κάτι ελάχιστο δεν μπορώ να το περιγράψω, αλλά στα δικά μου μάτια είναι πολύ σημαντικά και όταν μαζευτούν αυτά τα υποτυπώδη, θα κάνουν κάτι μεγάλο. Δεν πιστεύει κανείς βέβαια ότι ξυπνώντας μια μέρα το παιδί του θα σηκωθεί, θα μιλάει, θα τρέχει. Όταν υπάρχουν κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, είναι ουτοπία να πιστεύεις ότι θα επανέλθει έτσι.
Να μπορεί, όμως, κάποια λίγα πράγματα που θα ήταν πολύ σημαντικό για την καθημερινότητα. Με τα μάτια την καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω τις απώτερες σκέψεις της. Θα ήθελα πολύ να τις ξέρω για να μπορέσω να τη βοηθήσω» μοιράζεται ανοικτά τις προσδοκίες της η μητέρα της άτυχης κοπέλας.
Στην Καλαμάτα
Όσο για την Καλαμάτα, τις καλύτερες εντυπώσεις διατηρεί η κα Κοτρώτσου, λέγοντας, μεταξύ άλλων: «Ήταν συγκινητική η υποδοχή στους αγώνες. Δεν το περίμενα τόσος κόσμος που ενδιαφέρθηκε για τη Μυρτώ. Να τρέξουν, να έρθουν να μου μιλήσουν, τα παιδιά να την πλησιάσουν. Όλα αυτά μου δημιούργησαν την επιθυμία να ξαναέρθω. Είστε τυχεροί που έχετε εδώ ένα κέντρο, όπως η Διάπλαση, που μας φιλοξενεί κι εμάς με τον καλύτερο τρόπο».
«Και αυτή τη φορά ήρθαμε με τη βοήθεια του κ. Πέτρου Παπαδόπουλου (σ.σ. ο έφορος στίβου του Ακρίτα) και κάποιας φίλης, για να ξεφύγει λίγες μέρες η Μυρτώ. Είναι πολύ ωραία πόλη μέσα στη θάλασσα και βοηθάει έναν άνθρωπο που είναι κλεισμένος. Έχετε κάποιο προνόμιο παραπάνω εδώ, καθώς η θάλασσα είναι και η δική μου λατρεία, ενώ μου έκανε εντύπωση που έχετε 2 sea track για να μπορούν να κάνουν μπάνιο και τα άτομα με ειδικές ανάγκες», καταλήγει η κα Κοτρώτσου, έστω κι αν (αυτή τη φορά τουλάχιστον) η Μυρτώ δεν είχε την ευκαιρία να κολυμπήσει, όμως «της αρέσει πάρα πολύ εδώ αλλά σύντομα πρέπει να συνεχίσουμε τις θεραπείες και τον αγώνα μας» σχολιάζει η μαμά της.
Για όσους παλεύουν με ανάλογο πρόβλημα προσθέτει: «Δεν μπορώ να πω «θα περάσει» γιατί θα τους ακούγεται, όπως πολλές φορές ακούγεται και σε μένα. Σαν μια ευχή που ξέρουν πως είναι ανεκπλήρωτη. Δύναμη και κουράγιο να παλεύουν τους εύχομαι. Τα υπόλοιπα μου φαίνονται ψεύτικα»…
«Στην Ελλάδα υποστηρίζουμε τους θύτες, όχι τα θύματα»
Κατόπιν σχετικής ερώτησης η κα Κοτρώτσου δεν απέφυγε να αναφερθεί σε ένα θέμα που δε θα πάψει να «πονάει», στο δράστη που στέρησε μια κανονική ζωή από το παιδί της: «Η λέξη μίσος δε με εκφράζει, γιατί το χειρότερο να σκεφτώ και να φανταστώ δεν αλλάζει την πραγματικότητα και δεν αλλάζει το πώς και πού είναι αυτός».
Με βάση τα παραπάνω η ίδια θα ήταν ικανοποιημένη, εάν ο υπαίτιος περνούσε την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή, όμως στην Ελλάδα η απόφαση για ισόβια σημαίνει 20 χρόνια κάθειρξης ή 16 με καλή διαγωγή ή όπως το διατυπώνει η κα Κοτρώτσου: «Η Ελλάδα υποστηρίζει τους θύτες όχι τα θύματα».
Και συνεχίζει: «Το ότι δίνουμε στους φυλακισμένους δεύτερη ευκαιρία, “επειδή είναι άνθρωποι” το βρίσκω, δεν μπορώ να σας πω πόσο άσχημο –πέρα από το γεγονός ότι από επιστημονικής απόψεως αυτοί οι άνθρωποι δε μετανιώνουν και εθίζονται στο έγκλημα, το οποίο θα επαναλάβουν με την πρώτη ευκαιρία. Γιατί δε δίνουμε ευκαιρία στους ανθρώπους που απέμειναν, που μπορεί να είναι παιδιά, επειδή κάποιος σκότωσε τον πατέρα ή τη μάνα;
Για κάποια εγκλήματα ειδεχθή και αποτρόπαια, θα πρέπει να αλλάξουν οι νόμοι και τα ισόβια πρέπει να είναι ισόβια.
Από την άλλη, όταν ανοίγεις τα σύνορά σου για να μπουν άνθρωποι από άλλες χώρες, με άλλες συνήθειες, άλλες θρησκείες, θα μπουν και καλοί και κακοί και αφού παίρνεις χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση γι’ αυτούς, θα έπρεπε να έχεις υπογράψει μέσα σε όλα πως για οτιδήποτε συμβαίνει στους πολίτες αυτού του κράτους από αυτούς τους ανθρώπους, αν μη τι άλλο, θα τους δίνεται μια βοήθεια για να συνεχίσουν τη ζωή τους» υποστηρίζει η Μαρία Κοτρώτσου.
Κι αν το παραπάνω είναι μια γενικόλογη πρόταση, είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει με ενεργητικό τρόπο από το ελληνικό κράτος, αντί του καταρρακωμένου για τη Μυρτώ συνταγματικού δικαιώματος για προστασία της ζωής και αξιοπρέπειας του ατόμου, «την απαίτηση της φροντίδας από το κράτος, γιατί η Μυρτώ πρέπει να ζήσει και με τρόπο αξιοπρεπή, ακόμα κι όταν εγώ φύγω» και, μάλιστα, όχι με γνώμονα το δικό της, αλλά με τη σκέψη ότι «κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή και μόνο έπειτα από αγώνα μπορείς να κερδίσεις κάτι, δε σου προσφέρεται στο χέρι».
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
