Συνεχίζει ο απόμαχος Παραλιώτης μας και σήμερα τις παλιές θύμησες. Τους ανθρώπους, τα μαγαζιά και τις κατοικίες τους, σκεπτόμενος ότι το σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το τότε.
Γυρίζει πίσω, πριν από 70 χρόνια, τότε που και αυτός παιδί 20 χρόνων αλώνιζε τους δρόμους και τα σοκάκια, παίζοντας μαζί με τα άλλα παραλιώτικα παιδιά.
Θυμάται ότι εκεί στη Ναυαρίνου, κοντά στα ναυτικά πρακτορεία, ήταν η Ένωση Εργολάβων Λιμένος και την αποτελούσαν οι: Γ. Παπαδέας, Μήτσος Πιερρακέας, Γ. Καλογεράκος, ο Αντώνακας και ο Ηλίας Πιερρακέας.
Δεν ξεχνάει ακόμα τους λιμενεργάτες εκεί, αυτούς που σήκωσαν στα χέρια τους ολόκληρο το λιμάνι και έστελναν τα εμπορεύματα σ’ όλο τον κόσμο. Ήταν περίπου 250 εργάτες και πρόεδροι που διετέλεσαν κατά καιρούς, ήταν οι: Αποστόλης Διαμαντόπουλος – ο Κρρεμύδας – ο Πετρώγκονας – ο Αραπάκης – ο Ζωάκος – ο Νταούλης και ο Αρβανίτης.
Στην ίδια σειρά, πιο εκεί, ήταν το πρακτορείο του Ανδρέα Ζερβάκη. Σαν να τον βλέπει τώρα μπροστά του με ανάρριχτο το παλτό και το τσιγάρο μόνιμα καρφωμένο στο στόμα.
Λίγο πιο πέρα ήταν το ζαχαροπλαστείο του Λάσκαρη.
Και το κουβάρι των αναμνήσεών του, ξετυλίγεται λίγο λίγο, φέρνοντας στο μυαλό του όλα τα πρόσωπα που άφησαν τη σφραγίδα τους στη ξακουστή «Ντουάνα».
Στην παραλιακή ζώνη της οδού Ναυαρίνου βρίσκονταν τα γραφεία των Σωτήρη Κουρή – Γιάννη Μπελιτσάκου – Αγ. Κουλουμβάκη και του Αλ. Θεοδωρακάκου.
Ανατολικά ήταν το σπίτι του Γιώργου Ζερβάκη, που αργότερα παντρεύτηκε τη Μιμίκα Μανιάτη, και δυτικά ήταν το σπίτι του Πέτρου Λιναρδάκη, που είχε παντρευτεί τη Λίτσα Παπουτσάνη, κόρη του μεγαλοβιομήχανου Σαπωνοποιίας Στρατή Παπουτσάνη.
Οι αναμνήσεις τρέχουν ασταμάτητες. Λίγο πιο εκεί, το μαγαζί του Νίκου Μουνδρέα με τα ναυτιλιακά είδη και στη γωνία της Φαρών η ταβέρνα των Αφών Χειλά.
Θυμάται το φαροφύλακα Γιώργο Ντέρκα, που όταν φορούσε τη στολή του, καμάρωνε σαν… ναύαρχος και οι παρέες τον πείραζαν: ε… τι βλέπεις, Γιώργο… κουνιούνται οι βάρκες;
Εκεί στη γωνία Φαρών και Ναυαρίνου στο «ποδάρι» μαζεύονταν οι λεμβούχοι: Το Αλεκάκη, ο Κουμαράς, ο Μήτσος Χανδρινός (κουλός), ο Αδάμης, ο Καλογεράκος, ο Νίκος Βασάλος κ.ά.
Θυμάται ακόμα ότι τότε υπήρχε ένα και μοναδικό ταξί. Ήταν του Μιχάλη Ζερβάκου, που το είχε πάντα και λαμποκόπαγε από την καθαριότητα.
Στην απέναντι γωνία, Φαρών και Ναυαρίνου, ήταν το καφενείο του Τάκη Μαυροειδή. Εκεί γίνονταν ιστορικές χαρτοπαιχτικές μάχες με: Πέτρο Λιναρδάκη, Ντίνο Αποστολάκη, Χρήστο Παπαδημητρίου κ.ά.
Η αίθουσα του καφενείου ήταν μεγάλη, έφτανε μέχρι πέρα, γιατί τότε δεν είχε γίνει εκεί το φαρμακείο.
Πλάι ήταν η ταβέρνα του Τάκη Μαγουλιανίτη, που εκεί έπαιζε και Καραγκιόζη ο μπάρμπα Θόδωρος. Δίπλα ήταν η ταβέρνα του Αντώνη Μανωλάκου- κρεμόταν η λευκή ποδιά του κάτω από την… κοιλιά του! Δίπλα ήταν το καφενείο του Παν. Κουράκου, του αξέχαστου τύπου της παραλίας και λίγο πιο εκεί ήταν το στιλβωτήριο των Γιώργου και Γιάννη Τσίτουρα. Τα βράδια με φουρτούνα και κρύο, έβλεπες τους ψαράδες να «χουζουρεύουν» στις ταβερνούλες: ο Μήτσος Ρεσβάνης – ο Ν. Μωρακέας – ο Γ. Χανδρινός (Μπλαμ) – ο Περιβολάρης – ο Λεμονιάς κ.ά.
Στη γωνία Ναυαρίνου και Μαιζώνος ήταν το μπακάλικο του Μήτσου Πολυχρονόπουλου, μόνιμο «στέκι» του παπα – Λεμπέση και του παπα – Χρυσούλη.
Οι θύμησες του Παραλιώτη μας δεν έχουν τελειωμό.
Στην άλλη γωνία ήταν το μεγαθήριο της εποχής. Το ξενοδοχείο «ΑΜΕΡΙΚΑ» του Γιάννη Σαμαριτζή, που είχε πέντε γιους. Τον Σωκράτη, τον Θόδωρο, τον Πάνο, τον Γιώργο και το μικρό Φρέντυ. Η ψυχή, όμως, της επιχείρησης ήταν η πανέμορφη μητέρα τους, Μαρία, η οποία κράτησε το τιμόνι δυνατά και μετά το θάνατο του συζύγου της.
-Στην επόμενη συνέχεια η μεγάλη ιστορία του «Πανελλήνιον».
Για την ιστορία της πόλης: Βασίλης Ι. Μανιάτης
