Συνεπής στην αποστολή του ο ξεναγός μας φωτογραφικός φακός συνεχίζει και σήμερα, ενημερώνοντας τους φίλους αναγνώστες για την παλιά Καλαμάτα. Έχει σταθεί σ’ ένα μεγάλο και ιστορικό κομμάτι, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πόλη, την οικονομία του τόπου και την πολιτιστική μας εξέλιξη, μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για την παραλία μας. Το μεγάλο αυτό κομμάτι της Καλαμάτας, χάρις στο οποίο και τους άξιους ανθρώπους της έγινε ξακουστή και όχι μόνο.
Η οδός Ναυαρίνου
Είναι γνωστό ότι, ανέκαθεν, ο μοναδικός αυτός παραλιακός δρόμος φιλοξένησε τους ανθρώπους που ζωντάνεψαν το λιμάνι, έδωσαν ζωή με την παρουσία τους και τα ωραία κτήρια που έφτιαξαν, τα οποία ακόμη και σήμερα θυμίζουν μια εποχή οικονομικής ευφορίας.
Παραλιώτης θυμάται…
Εκεί που είναι τώρα οι αποθήκες του Λιμενικού Ταμείου, στη γωνία, ήταν το σπίτι της οικογένειας Σαραντάκη. Στον πόλεμο έπεσε βόμβα και το γκρέμισε. Πλάι ήταν του Βασίλη Παπαδέα, που είχε παιδιά τον Γιάννη, τη Μαίρη (Γ. Πολάλη), την Άλκηστη (Γ. Σούντρη) και την Αργυρώ (Γ. Φραγκούλη). Ήταν σπίτι διώροφο.
Κάτω ήταν το κουρείο του Γιάννη Αμπαρτζόγλου, το ναυτικό πρακτορείο του Γιάννη Βοστετζάνου και τα γραφεία των εκτελωνιστών λιμένος. Πίσω ήταν η κορδέλα του Αντώνη Πατρινού. Αυτά απαλλοτριώθηκαν και έγιναν οι αποθήκες.
Γυρίζουμε πίσω στην οδό Ναυαρίνου, που στη γωνιά ήταν το σπίτι του γυμνασιάρχη Στ. Καντή, που είχε τρεις γιους, τους Σόλωνα, Δημήτρη, Κλεάνθη και τέσσερις κόρες, την Ελένη, την Αλέκα, την Τζένη και την Αθηνά (Ι. Παπαχρήστου).
Θυμάται τις οικογένειες των… Τάκη Μαυροειδή και Μιχάλη Χειλά, που είχαν πρακτορείο στο Λιμάνι. Στην ίδια σειρά τον πράκτορα Ανδρέα Ζερβάκη και τον εξάδερφό του Γιώργο Ζερβάκη, ο οποίος με υπομονή έφτιαξε δικό του πρακτορείο και παντρεύτηκε τη Μιμίκα Μανιάτη. Στη γωνιά Ναυαρίνου και Κανάρη ήταν το ζαχαροπλαστείο του Λάσκαρη και το πρακτορείο του Γιάννη Τζανετάκη, που είχε βοηθό τον Σπύρο Μανιάτη και που αργότερα κράτησε το πρακτορείο μαζί με τη Ναδίνα, κόρη του Τζανετάκη.
Τον Σωτήρη Κουρή, τον Γιάννη Μπελιτσάκο να δραστηριοποιούνται στο λιμάνι και στα κοινά της Καλαμάτας.
Θυμάται ακόμα τον Ντίνο Αργυρέα, που είχε κατάστημα Ναυτιλιακών, μαζί με τον πατέρα του Γιώργη.
Κοντά εκεί, η ταβέρνα του Λουγκάνη και λίγο πιο εκεί η ταβέρνα του Αρναούτη.
Στη συνέχεια βρισκόταν το ξενοδοχείο του Πουλάκου και στο ισόγειο το γραφείο των λιμενεργατών. Ανατολικότερα, ήταν το σπίτι του αείμνηστου Πέτρου Λιναρδάκη.
Θυμάται ότι στη γωνία Φαρών και Ναυαρίνου ήταν η ταβέρνα του Χειλά και πλάι το στιλβωτήριο του Τσέτουρα. Και ακόμα τους φορτωτές πλοίων: μπάρμπα Θανάση – Βρυώνη, τον Μηνά Αραπάκη, τον Στέλιο Ζωάκο, τον Γιάννη Λεμονιά, τον Γ. Τσάμπα, τον Γ. Τσούλο, τον Βασ. Αχριάνη και τον πρόεδρό τους Γιάννη Πετρόγκωνα.
Θυμάται το φαροφύλακα Γιώργη Ντέρκα, που είχε φτιάξει στολή… και καμάρωνε σαν ναύαρχος!
Το καφενείο του Κίσκηλα, όπου μόνιμοι πρεφαδόροι ήταν οι Πέτρος Λιναρδάκης, Ντίνος Αποστολάκης και Χρήστος Παπαδημητρίου. Σε άλλο καρέ έπαιζαν οι: Γ. Πουλάκος – Ράκης Πασχαλίδης και Φρέντυ Σαμαριτζής.
Ο Παραλιώτης μας αφηγητής θα κλείσει την παρούσα αναφορά, μνημονεύοντας για ιστορικούς λόγους τους εκάστοτε διατελέσαντες προέδρους του Σωματείου Λιμενεργατών, καθώς και τους ναυτικούς πράκτορες: Σωκράτη Σιδερέα – Ντίνο Δραγώνα – Παν. Αμπεδάκη – Αδάμη – Γιάννη Παπαδέα – Καραγιώργη – Παν. Κοκκινογούλη – Γιάννη Δραγώνα – Πιερρακέα – Τάκη Καλογεράκο και ακόμα τους Στράτη Κελλαράκο – Μιχ. Λαχανά – Κοτταρόπουλο – Διον. Φεραδούρο – Οδ. Λαλά – Αλέκο Κουμαρά – Άκη Βρυώνη – Μήτσο Χανδρινό – Παν. Αδάμη – Βασσάλο Νίκο – Ηλία Ζουμίδη – Μοσχόπουλο – Γ. Βραχάτη – Ηλ. Κοντέα – Μιχ. Πάφιλα – Β. Παρασκευά, Ι. Δρίτσα κ.α.
-Συνεχίζεται
Για την ιστορία της πόλης: Βασίλης Ι. Μανιάτης
