Αυστηροποίηση των όρων προστασίας της ευρύτερης περιοχής του Κυπαρισσιακού Κόλπου και όχι χαλάρωση, όπως λανθασμένα εκτίμησαν αρκετοί Δήμοι, ζητεί από το υπουργείο Περιβάλλοντος το Συμβούλιο της Επικρατείας, σύμφωνα και με ρεπορτάζ της «Καθημερινής».
Το ακριβές σκεπτικό του ΣτΕ προκύπτει από τη δημοσίευση, προ ημερών, του κειμένου του πρακτικού με το οποίο το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο τοποθετήθηκε επί των προτάσεων του υπουργείου για την προστασία της περιοχής. Ωστόσο, στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Τριφυλίας, ο δήμαρχος Παναγιώτης Κατσίβελας, με δική του «ανάγνωση» και «ερμηνεία» της απόφασης του ΣτΕ, επανέλαβε αυτό που μονότονα αναφέρει, ότι το σχέδιο του ΠΔ επεστράφη στο υπουργείο Περιβάλλοντος «με τη ρητή εντολή να προχωρήσει σε έκδοση ΣΜΠΕ, την οποίαν δεν την είχε το ΠΔ και κρίθηκε έτσι ως ελλιπής. Η απόφαση λέει και αναφέρει για τη νομολογία που υπάρχει για προηγούμενη υπόθεση του Δήμου Χρωπίας (σ.σ. Κρωπίας, είναι το ορθό), όπου εκρίθη ότι γι’ αυτής της φύσεως οι αποφάσεις είναι απαραίτητο να υπάρχει ΣΜΠΕ όπως ακριβώς λέει και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο».
Ο ίδιος είπε ότι θα κυνηγούσαν την υπόθεση μέχρι και την τελευταία στιγμή και στον τελευταίο φορέα, που είναι η Δικαιοσύνη, «γιατί το Δημοτικό μας Συμβούλιο σαν μέγιστο στόχο είχε βάλει την προστασία της ΖΑΤ και τους όρους τους οποίους έβαλε, για ν’ αναπτυχθούνε ανθρώπινες δραστηριότητες. Κι εκεί έγκειται η ικανοποίηση…». Και πρόσθεσε ότι «ο λαλίστατος Αρχέλωνας μέχρι τώρα δεν έχει βγάλει καμία ανακοίνωση, καμία αναφορά για την απόφαση του ΣτΕ κι αυτό ίσως λέει πολλά».
Στο ρεπορτάζ της «Καθημερινής» αναφέρεται:
Με τη γνωμοδότησή του (αρ. 175/2017) για το σχέδιο προεδρικού διατάγματος που χαρακτηρίζει την περιοχή του Κυπαρισσιακού Κόλπου «Περιοχή προστασίας της Φύσης», το ΣτΕ δίνει κατ’ αρχήν το «πράσινο φως» στο υπουργείο Περιβάλλοντος για τη δημιουργία ενός συνεκτικού πλαισίου προστασίας της περιοχής (αντίθετα με το «χαλαρό» πλαίσιο που είχε προταθεί το 2014 και δεν έπεισε το Ευρωδικαστήριο –που μας καταδίκασε το 2016– για την πρόθεση της Ελλάδας να περιορίσει την αυθαιρεσία στον Κόλπο). Μάλιστα, παρότι το ΣτΕ στην προηγούμενη τοποθέτησή του είχε ζητήσει το χαρακτηρισμό της περιοχής ως «εθνικό πάρκο», δέχεται την πρόταση για κατάταξη της ζώνης ως «Περιοχή προστασίας της Φύσης», σημειώνοντας ότι αντιστοιχεί «σε αυστηρό κατά την ιεραρχία του νόμου καθεστώς προστασίας». Εκεί που το ΣτΕ διαφοροποιείται είναι η «ζώνη αγροτικού τοπίου» (σ.σ. ΖΑΤ), μια περιφερειακή στον πυρήνα του πάρκου ζώνη, στην οποία προτείνεται να επιτραπεί πλήθος χρήσεων (κατοικία, εστίαση, τουριστικά καταλύματα, μεταποιητικές μονάδες κ.ά.).
«Η θέσπιση περιφερειακής ζώνης προστασίας δεν πρέπει να έρχεται σε αντίθεση προς το σκοπό προστασίας που επιδιώκει η κυρίως προστατευόμενη περιοχή», αναφέρεται, υπενθυμίζοντας ότι η Επιτροπή «Φύση» (γνωμοδοτικό όργανο του ΥΠΕΝ) διαπίστωσε πως οι επιτρεπόμενες δραστηριότητες «μπορεί να προκαλέσουν μεγάλης πυκνότητας περιβαλλοντικές πιέσεις και απειλές για τα γειτονικά προστατευόμενα οικοσυστήματα», δε διαφοροποιούνται δε ανάλογα με τα ειδικά χαρακτηριστικά των προστατευόμενων περιοχών με τις οποίες γειτνιάζει, ιδίως τις παράκτιες. Περαιτέρω το ΣτΕ ζητεί από το ΥΠΕΝ να επιταχύνει, καθώς υπάρχει ήδη η πρώτη ευρωκαταδίκη της χώρας, «επειδή ανέχθηκε σειρά επεμβάσεων, όπως η κατασκευή κατοικιών, η δημιουργία υποδομών πρόσβασης στην παραλία, η λειτουργία μπαρ» κ.ά.
Συνεπώς, η δημοσιοποίηση της απόφασης δείχνει ότι κακώς πανηγύρισαν Δήμοι της περιοχής, εκτιμώντας ότι το ΣτΕ αντιτάχθηκε στους αυστηρούς όρους προστασίας, καθώς το ΣτΕ, όπως και το Ευρωδικαστήριο, υποδεικνύει με σαφήνεια το αντίθετο (χαρακτηριστικά ο Δήμος Τριφυλίας υποστήριξε σε ανακοίνωσή του ότι το σχέδιο επεστράφη στο ΥΠΕΝ ως «ατελές, πρόχειρο και ατεκμηρίωτο»).
Ακολουθώντας το πρότυπο πρόσφατης απόφασης για τον Υμηττό, το ΣτΕ επισημαίνει ότι το πλαίσιο περιλαμβάνει ευρύτερες πολεοδομικές ρυθμίσεις, άρα πρέπει να επανυποβληθεί μετά την εκπόνηση στρατηγικής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων, εκτός αν το ΥΠΕΝ αποδείξει ότι οι ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες που έχει εγκρίνει επαρκούν.
Του Ηλία Γιαννόπουλου
