Ένα σχόλιο στον “Μικροπολιτικό” στα προχθεσινά “ΝΕΑ” με τίτλο “Και οι Οικολόγοι στην Κεντροαριστερά;” ήταν ικανό να ανάψει φωτιές. Σύμφωνα με το δημοσίευμα η επικεφαλής της περιφερειακής παράταξης “Πελοπόννησος Οικολογική”, Δήμητρα Λυμπεροπούλου και υποψήφια βουλευτής Κορινθίας με το ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές το Σεπτέμβριο του 2015, δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στο χώρο της Κεντροαριστεράς και αποφασισμένη- γιατί όχι;- να προχωρήσει στο επόμενο βήμα υπό προϋποθέσεις.
Το “Θάρρος” επικοινώνησε με την Δήμητρα Λυμπεροπούλου, η οποία αφού ξεκαθαρίζει ότι εκφράζει προσωπικές απόψεις, πρεσβεύει τα παρακάτω: “Η κεντροαριστερά οφείλει να αποδείξει με έργα και όχι με λόγια ότι υπάρχει άλλος δρόμος εξόδου της χώρας από την κρίση. Ο νέος χώρος, με ανοιχτές διαδικασίες και όχι με αποφάσεις μέσα από κλειστές πόρτες, πρέπει να έρθει σε επαφή με την κοινωνία, να μη διστάσει να συγκρουστεί με συμφέροντα, να αγωνιστεί για την ευημερία των πολιτών και όχι των αριθμών, έχοντας ένα όραμα βιώσιμης ανάπτυξης.
Σε αυτή τη νέα προσπάθεια δεν είναι δυνατόν πρωταγωνιστικό ρόλο να έχουν άνθρωποι που έχτισαν τις πολιτικές τους καριέρες στα ερείπια της κοινωνίας. Να κρατήσει αποστάσεις από στελέχη υπεύθυνα για την καταστροφή της χώρας. Όσοι δημιούργησαν το πρόβλημα ασφαλώς και δεν μπορούν να το λύσουν. Να μην επιτρέψει φαινόμενα όπως ‘μονιμότητα’ θέσεων και οικογενειοκρατία.
Αν θέλει να αποτελέσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα που φιλοδοξεί να αναλάβει τις τύχες της χώρας οφείλει να μην είναι φοβική. Σε μια προσπάθεια που το ζητούμενο είναι η ένωση και η σύνθεση, ασφαλώς και δεν χωρούν αποκλεισμοί για κανέναν προοδευτικό χώρο.
Οι θέσεις μάλιστα της πολιτικής οικολογίας πρέπει να είναι ψηλά στην ατζέντα της κεντροαριστεράς. Να βγει μπροστά για την κλιματική αλλαγή, την μετά-λιγνιτική περίοδο, την απλή αναλογική, να υπερασπιστεί τα δημόσια αγαθά. Μακριά από εμάς η «πράσινη ανάπτυξη» άλλων εποχών.
Δεν πρέπει να επιτρέψει στο όνομα μιας δήθεν ανάπτυξης, το μάρμαρο να το πληρώσει, δηλαδή, το περιβάλλον και άρα ο άνθρωπος. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως αρχών και αξιών. Δεν πτώχευσε η οικονομίας μας αλλά το μοντέλο ζωής μας. Ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, σε μια πλασματική (γεμάτη πλαστικό) ευμάρεια. Το χρέος της χώρας μας, πέρα από το εξωτερικό, είναι και το χρέος των φυσικών πόρων που σπαταλά (οικολογικό χρέος).
Να τολμήσει διαθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν στη χώρα σαράντα και πλέον χρόνια. Μια χώρα που μέχρι χθες δεν είχε κτηματολόγιο, δασολόγιο, χρήσεις γης, διαχείριση απορριμμάτων, κλπ αλλά, κατά τα αλλά, θέλουμε επενδύσεις και βέβαια ‘μένουμε Ευρώπη’.
Το ζητούμενο πλέον δεν πρέπει να είναι το ‘Μένουμε Ευρώπη’ ως επαίτες, αποφασίζοντας άλλοι για εμάς χωρίς εμάς, αλλά το ‘συμμετέχουμε στην Ευρώπη’ συναποφασίζοντας για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Σε αυτή την κεντροαριστερά, με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω, διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές …”.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Οικολογικές… φωτιές στον περίγυρο του ΣΥΡΙΖΑ Πελοπονννήσου από την Δήμητρα Λυμπεροπούλου
