Τις προηγούμενες εβδομάδες έπρεπε να βρεθώ για κάποιο διάστημα στην Ισπανία, και, συγκεκριμένα, στην πόλη Χαέν, η οποία, για όσους γνωρίζουν, θεωρείται ο…λαδόκαμπος της χώρας. Η παραμονή δεν ήταν μεγάλης χρονικής διάρκειας, αλλά, υπήρξε πλούσια σε εμπειρίες και γνώσεις.
Ελαιόλαδο- Διεθνές Συμβούλιο
Ξεκινάμε από τα βασικά. Δυστυχώς, η Μεσσηνία, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν διαθέτει το καλύτερο ελαιόλαδο στον κόσμο (!), όπως θέλουμε να υπερηφανευόμαστε. Σε όποιο εστιατόριο ή μπαρ κι αν πήγαμε, δοκιμάσαμε εκπληκτικής ποιότητας λάδια.
Αυτό μας έσπρωξε στη δεύτερη διαπίστωση. Δεκαετίες επί δεκαετιών, χρονικός ορίζοντας που φτάνει μέχρι και σήμερα, δεν υπήρξε για την Ελλάδα ποτέ εθνικός σχεδιασμός, σε ένα προϊόν που μαζί με την ελιά αποτελούν το σήμα κατατεθέν της χώρας μας. Ένα μικρό παράδειγμα. Είμαστε, μέχρι σήμερα, η τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο και δεν έχουμε φροντίσει να έχουμε εκπρόσωπο στο Διεθνές Συμβούλιο Ελαιολάδου, το οποίο εδρεύει (φυσικά) στην Ισπανία, και, αποτελεί το στρατηγείο των σημαντικότερων αποφάσεων για το ελαιόλαδο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Enterprise Greece
Δεν ενδιαφερόμαστε, δηλαδή, να συμμετέχουμε στην χάραξη ελαϊκής πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όχι μόνο αυτό. Κάθε χρόνο βγαίνουν προγράμματα για την προώθησε του προϊόντος σε άλλες χώρες και η Ελλάδα είναι απούσα. Τελευταία, έτρεξε ένα πρόγραμμα προώθησης του ελαιολάδου στις ΗΠΑ για τρία χρόνια. Είμαστε απόντες. Αλλά και όταν το “Enterprise Greece” έμαθε για το πρόγραμμα, απάντησε με το γνωστό δημοσιοϋπαλληλικό ύφος “δεν γίνεται γιατί έχουμε κλείσει το πρόγραμμά μας με συμμετοχή σε διάφορες εκθέσεις”. Είμαστε υπέρ και των εκθέσεων, αλλά πότε θα έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να προωθήσουμε το ελαιόλαδο στη μεγαλύτερη αγορά εισαγωγής με ευρωπαϊκό πρόγραμμα;
Και η ειρωνεία είναι ότι όταν διαβάσει κανείς το προφίλ του οργανισμού, αναφέρει μεταξύ άλλων: “Ο Οργανισμός αποσκοπεί στην προώθηση των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών στις διεθνείς αγορές, καθώς παράλληλα στηρίζει τις ελληνικές επιχειρήσεις να προσεγγίσουν νέες αγορές και να εντοπίσουν νέους εταίρους έτσι ώστε να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους”. Κανονικό δούλεμα…
Ανάδειξη τοπικών προϊόντων
Σε όποιο μαγαζί κι αν πήγαμε δεν μας σέρβιραν το παραμικρό, που δεν είχε τοπική σφραγίδα. Ήπιαμε κρασί, ήπιαμε μπύρα και το πρώτο πιάτο ήταν ελιές(!). Βέβαια, όταν έπαιρνες δεύτερο ή τρίτο ποτήρι υπήρχε μεγαλύτερο συνοδευτικό πιάτο, πάντα με τοπικά προϊόντα. Στην Καλαμάτα ή και γενικότερα στη Μεσσηνία αν ζητήσει κάποιος ελιές ή ένα αποξηραμένο σύκο για να πιεί ένα ποτό, θα τον περάσουν για τρελό. Ακόμα και στα πλέον τουριστικά μέρη έχουμε δοκιμάσει δίπλα από ένα ποτήρι μπύρα ή κρασί ή τσίπουρο ότι πιο απίθανο υπάρχει. Ποτέ όμως ελιές ή λαλάγγια ή τοπικό τυρί.
Συμπέρασμα
Ο γιαλός δεν είναι στραβός. Εμείς αρμενίζουμε στραβά. Και το χειρότερο είναι ότι, όπως φαίνεται, δεν πρόκειται να αλλάξουμε συνήθειες. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ελαιόλαδο θα σημαίνει μόνο…Ισπανία, ενώ, οι ελιές που θα τρώνε οι καταναλωτές θα είναι από την Τουρκία, την Τυνησία, την Ιταλία ή από οπουδήποτε αλλού. Όχι όμως από την Ελλάδα και ειδικότερα από τη Μεσσηνία
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
