Η επίθεση από τα δύο Κάνε Κόρσο έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια σε σώμα και ψυχή
Είναι από αυτά που δεν μπορείς με τίποτα να φαντασθείς ότι θα συμβεί. Όπως λέει και η ίδια, ένα ατύχημα το έχεις πάντα στο μυαλό σου. Αλλά όχι αυτό! Να σε κατασπαράξουν σκυλιά.
Η Κατερίνα Ζώη, αν και έχουν περάσει 7 ολόκληρη μήνες, δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη της αυτά τα λίγα λεπτά που της άλλαξαν όλη τη ζωή, εκείνο το βράδυ του Μαρτίου στην οδό Ηρώων, όταν δέχθηκε την επίθεση από τα δύο σκυλιά Κάνε Κόρσο.
Τα σημάδια στο σώμα της, είναι ακόμα πολύ έντονα και θα μείνουν εκεί να της θυμίζουν τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε. Εκτός από το αισθητικό κομμάτι όμως που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε έναν άνθρωπο και ιδιαίτερα σε μια γυναίκα, σημαντικότερο είναι ο επηρεασμός του τρόπου ζωής και της καθημερινότητας.
Έχει περάσει από τότε έναν Γολγοθά και πιθανότατα η ζωή της δε θα είναι ποτέ πάλι ίδια, όπως πριν το συμβάν.
«Κανένα σκυλί δε φταίει»
Η Κατερίνα, στην κουβέντα που είχαμε μας εξήγησε πως ακόμα δεν μπορεί ούτε να περπατήσει πολύ, ούτε να σταθεί όρθια, ούτε και καθιστή πολλή ώρα. Το αριστερό της πόδι πρήζεται συνεχώς, δεν μπορεί να εργασθεί, ούτε καν να ντυθεί όπως θέλει.
Και από το δεξί πόδι έχει γίνει αφαίρεση πολύ μεγάλου τμήματος ιστού για να γίνουν οι πλαστικές επεμβάσεις στο μεγάλο τραύμα, από το οποίο τα σκυλιά αφαίρεσαν ένα μεγάλο κομμάτι.
«Έχουν πλέον ολοκληρωθεί οι φυσιοθεραπείες και ό,τι έμεινε, έμεινε. Δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Έχω κάποια κινησιολογικά προβλήματα. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερή που δεν μου έκοψαν το πόδι, γιατί οι πληγές ήταν πολύ μεγάλες και θα μπορούσαν να μολυνθούν εύκολα», σημειώνει.
Φιλόζωη η ίδια και ιδιοκτήτρια σκύλου, ποτέ δεν φανταζόταν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ευτυχώς το περιστατικό δεν της άφησε φοβίες και η σχέση της με τα ζώα, συνεχίζει να είναι καλή: «Κανένα σκυλί δε φταίει. Τα σκυλιά έχουν το χαρακτήρα του ιδιοκτήτη», επισημαίνει η Κατερίνα.
«Ευτυχώς που ήμουν εγώ»
Οι φωτογραφίες δεν αποδίδουν την πλήρη εικόνα στο τραύμα του ποδιού της. Η εικόνα είναι σοκαριστική, όχι αισθητικά, αλλά για το τι συνέβη εκείνα τα λεπτά.
«Ο κόσμος πιστεύει ότι είναι ένα απλό τραύμα από δαγκωματιά σκύλου. Δεν μπορούν να φανταστούν όλο αυτό. Ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ κανονικά. Το έχω ξαναπεί. Ευτυχώς που ήμουν εγώ και δεν ήταν παιδάκια από το φροντιστήριο ή ένας ηλικιωμένος. Δε θα γλύτωναν. Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο. Μπορεί εκείνη την ημέρα να έσωσα τη ζωή ενός παιδιού ή ενός ηλικιωμένου. Μέσα σε 5΄ όμως άλλαξε όλη μου η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου. Εκτός από τα προβλήματα υγείας, έχω στερέψει οικονομικά. Ό,τι σκόπευα να κάνω για τα παιδιά μου, έχουν όλα ακυρωθεί. Έξοδα πολλά όλο αυτό τον καιρό. Κάθε εβδομάδα έπρεπε να ανεβαίνω στην Αθήνα. Ακόμα και η διατροφή μου ήταν πολυέξοδη, καθώς έπρεπε να είναι συγκεκριμένη και υψηλής ποιότητας για να δημιουργείται ιστός για τις πλαστικές επεμβάσεις. Δεν μπορώ πλέον να κάνω αυτά που μου άρεσαν να κάνω. Να περπατάω και περπατούσα πάρα πολύ. Γι’ αυτό και βρέθηκα εκεί εκείνο το βράδυ, γιατί μένει μια φίλη μου εκεί κοντά και έκανα τη διαδρομή με τα πόδια. Δεν μπορώ να δουλέψω. Ελπίζω μετά από μερικούς μήνες να είναι καλύτερα τα πράγματα. Όμως κι έτσι, χαίρομαι που είμαι καλά και βλέπω τα παιδιά μου».
«Δε με δάγκωσαν, με έφαγαν…»
Η ψυχή της είναι βαριά ακόμα και αυτό το καταλαβαίνεις αμέσως:
«Προσπαθώ ακόμα να το αποδεχτώ. Άλλες φορές είμαι καλά και δε με πειράζει και άλλες φορές με καταβάλλει, με ενοχλεί. Δεν είναι μόνο ότι το βλέπω και λέω «αχ, τι άσχημο που είναι το πόδι μου». Κάθε φορά που πάει το μάτι μου εκεί, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Έχω ακόμα στα αυτιά μου, τον ήχο του κομματιού που στο αποσπά ένα ζώο. Το να γίνει ένα τροχαίο, να γίνει ένα ατύχημα, το έχεις κάπως στο μυαλό σου. Αυτό ούτε καν το φαντάζεσαι ότι μπορεί να σου συμβεί. Και με τον τρόπο που έγινε. Δε με δάγκωσαν απλώς, με έφαγαν κυριολεκτικά. Νομίζω ότι γλύτωσα από θαύμα. Αν δεν ερχόταν κόσμος, δε θα γλύτωνα. Όταν με έριξαν κάτω, σκεφτόμουν ότι δεν πρόκειται να γλυτώσω. Και σκεπτόμουν ότι είναι πολύ άδικο να πεθάνω μ’ αυτό τον τρόπο. Αυτά τα δευτερόλεπτα που με είχαν κάτω, σκεφτόμουν ότι δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου. Περνάω συνέχεια από εκεί. Προσπαθώ να ξορκίσω τα φαντάσματα. Προσπαθώ να φέρω την εικόνα ότι ήμουν εγώ και δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είμαι εγώ σε αυτή την εικόνα που φέρνω στο μυαλό μου. Ακόμα, δεν μπορώ…».
Την Παρασκευή, έγινε το δικαστήριο, όπου κατηγορούμενος ήταν ο ιδιοκτήτης των σκύλων. Καταδικάσθηκε σε 2,5 χρόνια φυλάκιση.
«Η δίκη αυτή ήταν ορόσημο. Η καταδίκη του είναι μια δικαίωση για να πω ότι θα το αφήσω πίσω, όσο μπορώ. Δυστυχώς, ο άνθρωπος αυτός δεν ήρθε ούτε να με ρωτήσει τι κάνω, τόσο καιρό. «Τον είδα πρώτη φορά στο δικαστήριο», σημείωσε η Κατερίνα. Ευχαρίστησε τα παιδιά της για τις αντοχές και την αγάπη που της έχουν δείξει, τους λίγους – ελάχιστους φίλους, που, όπως είπε, έγιναν αδέλφια, το προσωπικό του Νοσοκομείου Καλαμάτας και τον ορθοπαιδικό Ματθαίο Καπίρη που ήταν δίπλα της από την αρχή, όπως και το δικηγόρο της Παν. Νταή.
Κλείσαμε τη συζήτησή, με την Κατερίνα να δίνει ένα μήνυμα γεμάτο αισιοδοξία:
«Να χαμογελάμε, είναι το φάρμακο για όλα. Να σκεφτόμαστε πως ο πόνος που έρχεται στη ζωή μας δεν είναι ο μεγαλύτερος από αυτόν που μπορούμε να αντέξουμε. Να λέμε σ’ αγαπάω στους δικούς μας ανθρώπους κάθε μέρα, κάθε στιγμή, γιατί η ζωή είναι δώρο, αλλά δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο».
Της Βίκυς Βετουλάκη
