Ξεκινώντας ξανά τις συνεντεύξεις με τους Καλαματιανούς του εξωτερικού δεν περιμέναμε ότι θα «μείνουμε» τόσο στην Ολλανδία. Τελικά, όμως, και σε αυτή τη χώρα έχουν μεταναστεύσει αρκετοί Καλαματιανοί.
Εκεί, αυτή τη φορά, μας υποδέχθηκε ο Κωνσταντίνος Δαβέρος, ένας 24χρονος που, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών, έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Wageningen στην Ολλανδία, όπου και συνεχίζει μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Τεχνολογία Τροφίμων.
Σε λίγους μήνες ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του και ξεκινά την πρακτική του. Έτσι, όπως μας είπε, θα εισαχθεί κι αυτός στο εργασιακό περιβάλλον, όπου και θα συνεχίσει, αφού, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά, η εύρεση εργασίας δεν αποτελεί πρόκληση, αλλά κανόνα.
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Διανύω το δεύτερο έτος διαμονής μου στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ολλανδία. Η απόφασή μου να φύγω στο εξωτερικό για το μεταπτυχιακό μου ήταν σχετικά εύκολη λόγω του χαρακτήρα μου. Είμαι τολμηρός και ευκολοπροσάρμοστος. Ωστόσο, οι βασικοί λόγοι που με ώθησαν να το κάνω πράξη δεν έχουν να κάνουν μόνο με αυτό, καθώς πολλοί νέοι με ποικίλους χαρακτήρες το έχουν τολμήσει. Περιλαμβάνουν την αναζήτηση αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας με ισορροπημένα ωράρια και ενός περιβάλλοντος που αναγνωρίζει και επιβραβεύει την αριστεία. Και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά για διαφορετικούς λόγους.
Το πρώτο σού προσφέρει οικονομική ελευθερία, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κάνεις σχέδια για το μέλλον, όπως ταξίδια και οικογένεια. Το να μπορείς να απολαμβάνεις το παρόν και να βλέπεις το μέλλον γεμάτο προοπτικές και προσδοκίες αποτελεί βάση της ψυχικής υγείας.
Το δεύτερο είναι πυλώνας κάθε κοινωνίας που ευδοκιμεί και δίνει ηθική ικανοποίηση και κίνητρο στα μέλη της για να προσφέρουν τα μέγιστα.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Ακόμα δεν έχω ενταχθεί στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Ωστόσο, μέσω του πανεπιστημίου και στο πλαίσιο της διατριβής μου κάνω έρευνα για την ανάπτυξη νέων προϊόντων για μία πολυεθνική εταιρεία. Σε λίγους μήνες ακολουθεί η πρακτική μου άσκηση και, συνεπώς, η είσοδός μου στο εργασιακό περιβάλλον.
Λόγω της αναγνωρισιμότητας του πανεπιστημίου ως το καλύτερο στην Ευρώπη, και ένα από τα καλύτερα στον κόσμο στον τομέα μου, η εύρεση εργασίας δεν αποτελεί πρόκληση αλλά κανόνα.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Γενικά η Ολλανδία είναι μια χώρα ανοιχτή και συνηθισμένη στη διαφορετικότητα. Εδώ και πολλά χρόνια συμβιώνουν άνθρωποι από ποικίλες κουλτούρες από όλο τον πλανήτη. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της οικονομικής κρίσης στη Ελλάδα έχουν δημιουργηθεί κάποια στερεότυπα για τους Έλληνες, που μερικές φορές γίνονται εμφανή από συζητήσεις μου με Ολλανδούς.
Το ποσοστό είναι, όμως, μικρό και προσωπικά χαίρω άριστης αντιμετώπισης και σεβασμού. Είναι ευγενικοί άνθρωποι, που θα προσφέρουν τη βοήθειά τους.
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα;
Όπως προανέφερα, την «επιβράβευση της αριστείας».
Επιπλέον, αυτό που θα ήθελα να φέρω μαζί μου είναι η «ευθύτητα του λόγου» που έχει ένας Ολλανδός. Θα σου πει τα πράγματα όπως έχουν. Το αποτέλεσμα; Άριστη συνεννόηση και κατανόηση για το πού «πατάς», τι θα πρέπει να περιμένεις από το συνομιλητή σου, αλλά και ποιες είναι οι υποχρεώσεις σου. Αυτή η ευθύτητα είναι βαθιά ριζωμένη στην ολλανδική κουλτούρα, τόσο που κάποιες φορές μπορεί να παρερμηνευθεί ως αγένεια.
Αποτελεί, δε, μεγάλο όπλο υπέρ της αποδοτικότητας σε κάθε τομέα και οδηγεί στο τρίτο στοιχείο που θα ήθελα να φέρω στην Ελλάδα, «την εποικοδομητική κριτική/αξιολόγηση». Κανένας – φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενοι στο ιδιωτικό/δημόσιο τομέα – δεν μπορεί να αποφύγει την αξιολόγηση. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι τα ίδια τα μέλη της κοινωνίας ζητούν να αξιολογηθούν – από τους συνεργάτες τους, τους φοιτητές τους, τους πελάτες τους – και γι’ αυτό πρόσθεσα και τον επιθετικό προσδιορισμό «εποικοδομητική». Μέχρι και οι πιο ξακουστοί καθηγητές-ερευνητές επιζητούν τα σχόλια των φοιτητών και εφαρμόζουν τις προτάσεις τους-εφόσον είναι λογικές- από την επόμενη κιόλας σεζόν!
Η συνειδητοποίηση αυτή από ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο σχετικά με την αξία την αξιολόγησης είναι ζηλευτή και θα ήθελα στο μέλλον να γίνει βίωμα και του Έλληνα.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει, αν επισκεφτεί την πόλη που βρίσκεσαι…
Μένω σε μια μικρή κωμόπολη της Ολλανδίας, το Wageningen. Δεν υπάρχουν εντυπωσιακά αξιοθέατα.
Ωστόσο, αξίζει κανείς να επισκεφτεί τη λαϊκή αγορά του Σαββάτου στην κεντρική πλατεία γύρω από την εκκλησία. Εκεί, μπορεί να δοκιμάσει ποικιλία τοπικών προϊόντων, αλλά και την αγαπημένη λιχουδιά των Ολλανδών, τηγανιτό παναρισμένο ψάρι – γνωστή ως «Kibbeling».
Μια βόλτα με ποδήλατο στο υπέροχο φυσικό τοπίο γύρω από την πόλη και μια στάση για πικ-νικ στις όχθες του ποταμού Ρήνου αρκεί για να γεμίσει κάποιος τις μπαταρίες του για τον επόμενο προορισμό του.
Σίγουρα θα πρέπει να επισκεφθεί κανείς την εντυπωσιακή πανεπιστημιούπολη.
Τέλος, θα συνιστούσα να περάσει μία νύχτα στις μικρές αλλά θερμές φοιτητικές παμπ, που μαζί με τα μεγάλα πάρτι που λαμβάνουν χώρα σε διάφορα σπίτια συνθέτουν τη νυχτερινή ζωή της πόλης τα Σαββατοκύριακα.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Οι μυρωδιές από τα βότανα και τα μπαχαρικά στα στενά του Ιστορικού Κέντρου, το γαλάζιο και η αλμύρα της θάλασσας, οι «γαστρονομικές απολαύσεις» της και, φυσικά, η οικογένειά μου.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Φυσικά και υπάρχει. Θέλω να γυρίσω με υψηλές αξιώσεις για να διεκδικήσω μια καλή θέση σε κάποια εταιρεία, αλλά και για να υλοποιήσω το στόχο μου για τη δημιουργία μιας επιχείρησης παραγωγής ελληνικών προϊόντων προστιθέμενης αξίας.
Πιστεύω ότι ως χημικός και τεχνολόγος τροφίμων μπορώ να συνεισφέρω στην ουσιαστική ανάπτυξη της οικονομίας του τόπου και της χώρας μου, αρκεί όμως να μου επιτραπεί. Πρέπει να δοθούν κίνητρα στους νέους που έχουν καινοτόμες ιδέες και όρεξη να τις υλοποιήσουν.
Αν πραγματικά η φυγή του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού αντιμετωπιζόταν ως πρόβλημα, θα έπρεπε ήδη να τους είχε δοθεί φωνή μέσα από τη δυνατότητα να ψηφίζουν από τις χώρες που βρίσκονται. Ως αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα θα άλλαζε ποσοτικά και ποιοτικά, εμπλουτισμένο με πολίτες υψηλής μόρφωσης και πολυδιάστατων εμπειριών. Τότε και μόνο τότε, ίσως, θα ήταν δυνατή η μεταφορά των στοιχείων που περιέγραψα νωρίτερα στην ελληνική κοινωνία, με επακόλουθο την επιστροφή χιλιάδων νέων στη χώρα μας. Νέοι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν στην οικονομία, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και οικογένεια, βγάζοντας την Ελλάδα από το τέλμα που έχει περιέλθει μέσα από λάθη δεκαετιών, που δυστυχώς συνεχίζονται.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γονείς μου που μου έδωσαν την ευκαιρία να σπουδάσω μέσα από πολλές θυσίες και τον αδερφό μου και τους φίλους μου, που συνεχίζουν να μου συμπαραστέκονται σε κάθε δυσκολία.
Των Κώστα Γαζούλη- Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
Υ.Γ.: Αν κάποιος δικός σας ανήκει στην κατηγορία των Καλαματιανών του εξωτερικού, το «Θάρρος» είναι εδώ για να τον παρουσιάσει. Επικοινωνήστε μαζί μας στο e-mail: tharros1899@gmail.com ή στείλτε μας μήνυμα στη σελίδα του Θάρρους στο Facebook.
