Σε επίσημη ανακοίνωση του Δήμου Δυτικής Μάνης για τα προβλήματα που υπάρχουν με τη στέγη του Γυμνασίου- Λυκείου καταγράφονται οι κινήσεις της σημερινής Δημοτικής Αρχής για την αντιμετώπισή τους. Η δε θέση της παρουσιάστηκε στο χθεσινό ρεπορτάζ του “Θάρρους” αναλυτικά.
Για να πιάσουμε, όμως, σωστά, το νήμα του προβλήματος, πρέπει να ξεκινήσουμε από το 1984 (!), όταν έγινε η πρώτη προσπάθεια για την επισκευή της στέγης. Από εκεί και πέρα, έχουν γίνει άλλες δύο απόπειρες. Με λίγα λόγια, τα χρήματα που έχουν ξοδευτεί για το συγκεκριμένο θέμα έφταναν να χτιστεί ένα ολοκαίνουργιο σχολείο (!).
Η περίπτωση του σχολικού συγκροτήματος της Καρδαμύλης είναι μια… μικρογραφία της λογικής που οδήγησε την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση. Εργολάβοι πηγαινοέρχονταν και κανείς αρμόδιος δεν εξέταζε αν οι παρεμβάσεις γίνονταν με βάση τις προβλεπόμενες μελέτες. Δε θέλουμε να υποθέσουμε αν υπήρξε και κάποιο… χρηματικό πάρτυ, ένθεν κακείθεν.
Εκτός από τις εργολαβίες, υπάρχει έγγραφο που χρονολογείται από το 2003 και στο οποίο αποτυπώνεται η σοβαρότητα του προβλήματος. Τόσες Δημοτικές Αρχές πέρασαν από το σημερινό Δήμο Δυτικής Μάνης και καμία δεν κατάφερε να πιέσει, να διαμαρτυρηθεί, να διεκδικήσει, να πρωτοστατήσει στη λύση του προβλήματος. Μάλιστα, από το 2008 και μετά τα έγγραφα πολλαπλασιάστηκαν, όχι όμως, και οι απαιτούμενες ενέργειες από τις Δημοτικές Αρχές. Σε ανύποπτο χρόνο, μάλιστα, ο σημερινός δήμαρχος έχει παραδεχτεί τη σημαντικότητα του προβλήματος.
Επομένως, ο προβληματισμός είναι λογικός και εύλογος. Σύμφωνα δε και με μαρτυρίες κατοίκων, που ενισχύουν τα παραπάνω, “τα μικροατυχήματα (πτώση κεραμιδιών-μαδεριών από τη στέγη και η “μικρο-ηλεκτροπληξία” μαθήτριας) δεν έχουν ταρακουνήσει κανέναν; Περιμένουμε θανατηφόρο ατύχημα για να ευαισθητοποιηθούμε; Αν το δημαρχείο ή το σπίτι του κάθε ιθύνοντος έσταζε σε κάθε βροχόπτωση, θα το άφηνε έτσι δεκαετίες ή θα το επισκεύαζε μετά την πρώτη κιόλας βροχή;”.
Είναι δυνατό η δημοπρασία να διεξήχθη τον περασμένο Μάρτιο και να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμα; Και εύστοχα κάποιος θα αναρωτηθεί: αν βάζει στο έργο… τρικλοποδιές η γραφειοκρατία του Δημοσίου, γιατί δεν πίεσε η Δημοτική Αρχή ώστε η στέγη να είναι έτοιμη στις αρχές Σεπτεμβρίου; Χωρίς να θέλουμε να υποδείξουμε υπευθύνους, δε διαβάσαμε καμία ανακοίνωση- διαμαρτυρία για την καθυστέρηση του έργου.
Εν κατακλείδι, ο δήμαρχος, ως πρώτος πολίτης του Δήμου του, θα πρέπει να πρωτοστατεί στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της περιοχής του και να μην αρκείται μόνον… στα έγγραφα. Οι δημότες – και πολύ σωστά- απαιτούν πράξεις και όχι λόγια. Ιδιαίτερα όταν το πρόβλημα είναι γνωστό σε όλους εδώ και δεκαετίες.
Και για το τέλος κάτι ακόμα: Εκτός από την αυτοκριτική που πρέπει να κάνει η Δημοτική Αρχή, το ίδιο θα πρέπει να γίνει και από την παράταξη της μείζονος αντιπολίτευσης, η οποία έχει “καθίσει” στην καρέκλα του δημάρχου. Όπως, επίσης, θα πρέπει να “κοκκινίζουν” και οι βουλευτές της Μεσσηνίας διαχρονικά…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
