Μέρες τώρα ακούω ότι είναι ευκαιρία να λύσουμε ένα θέμα που «κουβαλάμε» από το ’92. Προσπαθώ να βρω ένα επιχείρημα για το ποια είναι αυτή η «ευκαιρία», αλλά όσο και να διαβάζω δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, όπως και συνεντεύξεις του ίδιου του πρωθυπουργού, το μόνο που παρατηρώ είναι ένα παιχνίδι «μικροπολιτικής» με στόχο να μεταθέσει το πρόβλημα στο εσωτερικό της Ν.Δ., και χωρίς πειστικές απαντήσεις γιατί άνοιξε ξανά αυτό το θέμα…
Αν η «ευκαιρία» είναι η πίεση των Συμμάχων, ώστε να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ το συντομότερο, ας μας εξηγήσουν τι ακριβώς θα έχει να κερδίσει η Ελλάδα, ώστε να δεχθεί κάτι που αρνείται η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού σταθερά από το 1992, ακόμα και αν πέρασαν και 10 και 20 και κοντεύουν 30 χρόνια.
Αυτό στο οποίο συμφωνούν άπαντες είναι ότι πρέπει να βρεθεί λύση με τον «αλυτρωτισμό» των Σκοπίων… Πώς, όμως, αντιλαμβάνονται ότι κάτι άλλαξε ως προς αυτό, όταν ο κ. Ζάεφ, συνεχίζοντας την «προκλητικότητα» από το 1991 και ύστερα, μας δίνει το δικαίωμα να αισθανόμαστε και εμείς ότι έχουμε κάτι στην ιστορία μας από το Μ. Αλέξανδρο; Όταν ο υπουργός της γείτονος κ. Ντιμιτρόφ λέει ότι ήταν, είναι και θα είναι Μακεδόνες και θα ομιλούν «Μακεδονικά»; Ή όταν ο διαμεσολαβητής κ. Νίμιτς, που θα έπρεπε να κρατά ουδέτερη στάση εν μέσω διαπραγμάτευσης, χαρακτηρίζει ως «Μακεδόνα» ένα γείτονά του στην Αμερική;
Εφόσον, όπως διαφαίνεται, τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς τα ζητήματα αλυτρωτισμού και παραχάραξης της ιστορίας, τι ακριβώς συζητάμε και τι ακριβώς αντιλαμβανόμαστε ως «ευκαιρία»;
Αυτά θα πρέπει να απαντηθούν «πειστικά» από τους κυβερνητικούς παράγοντες πριν βιαστούν να χαρακτηρίσουν 90 ή 200 ή 500 ή 800 χιλ., όπως τους είδε η ιταλική τηλεόραση, ως «εθνικιστές» και «φασίστες»!
Ο «εθνικισμός» και ο «φασισμός» έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά για όλους τους λαούς… Και απορώ πώς κάποιοι βλέπουν «εθνικιστές» από τη μια πλευρά και πώς αντιλαμβάνονται τους «μετριοπαθείς» από την απέναντι πλευρά, που στα σχολεία τους εξακολουθούν να μαθαίνουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι η πρωτεύουσα της Μεγάλης Μακεδονίας.
Ας αλλάξουν «ρότα», ας πείσουν τον κόσμο γιατί «βιάζονται» να «κλείσουν» το θέμα και ας αφήσουν τους χαρακτηρισμούς και τους «αφορισμούς»… Εκτός κι αν έχουν άλλη άποψη και την κρύβουν. Τα εθνικά θέματα δεν απαιτούν «κλείσιμο», αλλά λύσεις και η μικροπολιτική και η «διγλωσσία» δε συνιστώνται σε ανάλογες περιπτώσεις…
Κ. Γαζ.
Ποια είναι η «ευκαιρία»;
