Περνάει γοργά και αυτός ο θεϊκός απατεώνας «ο Φιάκας» δίνει τις τελευταίες του παραστάσεις, το Σαββατοκύριακο αυτό. Όσοι δεν τον είδατε, σπεύσατε. Είναι μια παράσταση τόσο ποιοτική ,τόσο καλοδουλεμένη στη λεπτομέρεια, που, όταν τελειώνει, λυπάσαι που μαζί της τελείωσε και τα’ όνειρο που βίωσες βλέποντάς την. Το ταξίδι στο όνειρο αρχίζει από το πανέμορφο σκηνικό της πολύβουης πόλης, από τους φωτισμούς, τα μοναδικά κουστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, (τυχερό το ΔΗΠΕΘΕΚ με τέτοιους συντελεστές παγκόσμιας εμβέλειας) και τέλος από την απογείωση της υποκριτικής τέχνης από επαγγελματίες ηθοποιούς που έχουν τάξει την ζωή και την ψυχή τους στην υπηρεσία της θυσιάζοντας πολλές φορές μικροχαρές της καθημερινότητας. Απολαυστική, αέρινη, φινετσάτη ,σικ, με απερίγραπτη κομψότητα η Ματθίλδη Μαγγίρα (Ευανθία) που, άλλο πράγμα να την βλέπεις στην οθόνη ή την ΤV και άλλο ζωντανή στη σκηνή σε απόσταση αναπνοής μπροστά σου, χάρμα αισθητικό. Κι έπειτα η Όλγα Αλεξανδροπούλου (Κοκκώνα Φρόσω) σ’ ένα ρόλο κλειδί που παρόλο μικρός αποδίδεται τέλεια με το μοναδικό ταλέντο που διαθέτει και που μας είχε μαγέψει και στην παράσταση του 1985. Η γεύση της ποιότητας δεν έχει φύγει ακόμα από το μυαλό μας παρά τα τριάντα τόσα χρόνια που έχουν περάσει. Κι έπειτα οι ανδρικοί ρόλοι με τον απολαυστικό Κώστα Χαλκιά στο ρόλο του υπηρέτη που σοφίζεται χίλιους τρόπους για να μην ζημιωθεί πρώτα αυτός και μετά ……άντε και ο αφέντης του. Πληθωρικό ταλέντο που το δείχνει χωρίς τσιγκουνιά σε ότι καταπιάνεται και τα έχει κάνει όλα στο θέατρο με απόλυτη επιτυχία. Από σκηνοθεσία, ερμηνεία μέχρι αφίσα. Αξιόλογη παρουσία και ποιοτική ερμηνεία από τον Άρη Τσαμπαλίκα (καζαμίας) που πολλές φορές τον αντιπαθείς σαν ρόλο επειδή σε έχει κερδίσει σε τέτοιο βαθμό ο άφθαστος Φίλιππος Σοφιανός (Φιάκας) που οποιοσδήποτε θέλει να του κάνει κακό βρίσκει τον θεατή αντιμέτωπο. Σε κερδίζει σε τέτοιο βαθμό με την αξεπέραστη ερμηνεία του που παρόλο που ξέρεις ότι είναι απατεώνας δεν θέλεις να αποκαλυφθεί, δε θέλεις να πιαστεί στη φάκα . Θέλεις να ξεφύγει και να κερδίσει η ευφυία του και τα τεχνάσματά του. Έπαινος στην κόντρα της εξυπνάδας και της πονηριάς με την αγαθοσύνη και την αφέλεια . Αποδεικνύει περίτρανα γι’ άλλη μια φορά το μέγεθος της υποκριτικής του αξίας που δικαίως τόσα χρόνια τον έχει καθιερώσει στο πανελλήνιο και εμάς μας γεμίζει με υπερηφάνεια που είναι πατριώτης μας. Εύγε! Τέλος, θα είναι παράλειψη αν δεν σταθώ στην απολαυστική γλώσσα του έργου που σε ταξιδεύει σε άλλες ποιοτικές εποχές. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο ΔΗΠΕΘΕΚ για την μοναδική παράσταση που μας χάρισε και ένα μεγάλο κρίμα που κατεβαίνει το Σαββατοκύριακο αυτό. Τυχεροί όσοι την είδαν.
Αθεράπευτα Θεατρόφιλος Δημήτρης Ηλιόπουλος
