Σήμερα και αύριο στην Καλαμάτα με την παράσταση «Ο πατέρας του Άμλετ»
Πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς της Ελλάδας. Ο λόγος για τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τον οποίο πολλοί από εμάς έχουμε συνδυάσει με το ρόλο του «Αχιλλέα» από την τηλεοπτική σειρά «Εγκλήματα», ένα σίριαλ που παραμένει «ζωντανό» ακόμα και έπειτα από τόσα χρόνια.
Ο ηθοποιός, ωστόσο, δεν είναι «ξένος» στην περιοχή μας, καθώς τα τελευταία χρόνια μαζί με την επίσης ηθοποιό Βίκυ Σταυροπούλου έχουν δημιουργήσει μια μονάδα αγροτουρισμού στη Σάντοβα. Η επιλογή της περιοχής μας έγινε, όπως μας είπε ο ίδιος, επειδή όταν έφτασε εδώ την ερωτεύθηκε. Πλέον προσπαθεί να πάρει και τη «μεσσηνιακή υπηκοότητα»!
Το «Θάρρος» μίλησε μαζί του με αφορμή την παράσταση «Ο πατέρας του Άμλετ», στην οποία ο ίδιος πρωταγωνιστεί και «θα ανέβει» σήμερα και αύριο στην Κεντρική Σκηνή Καλαμάτας:
-Αρχικά να μιλήσουμε για τη σχέση σας με τη Μεσσηνία και ειδικότερα την Καλαμάτα…
Πρωτοήρθα στην Καλαμάτα για να δω μια παράσταση στο ΔΗΠΕΘΕΚ. Και ο έρωτας ήταν ακαριαίος. Έκτοτε ερχόμουν πολύ συχνά για διακοπές. Τότε που έκανες 6 ώρες να έρθεις, όχι αστεία! Μ’ αρέσει πολύ η Μεσσηνία, η Μάνη.
Αργότερα αρχίσαμε να ερχόμαστε και με τη Βίκυ. Μέχρι που πήραμε ένα κτήμα και φτιάξαμε μια μικρή αγροτουριστική μονάδα, το Euphoria suites. Όπου να ’ναι, θα πάρουμε και υπηκοότητα, χα χα!
Κοίτα, είναι ένας μοναδικός χώρος με θέα 300 μοίρες μέσα στις ελιές και ό,τι μπορεί να ευδοκιμήσει, δηλαδή όλα. Εσπεριδοειδή, μήλα, αχλαδιές, κυδώνια, αμύγδαλα, ρόδια, σύκα, λωτοί, κεράσια…
Είναι μαγικό να βγαίνεις, να κόβεις και να τρως τις φράουλές σου, βατόμουρα, μύρτιλα, γκόντζι-μπέρι, αρώνιες κ.λπ. Και το καλοκαίρι με τα μποστάνια του, κι όλα από σπόρους μη μεταλλαγμένους από τον ΠΕΛΙΤΙ και φίλους, χωρίς χημικά και φάρμακα, αλλά μόνο με το νερό της Μεσσηνίας.
-Το συγκεκριμένο κτήμα αγροτουρισμού αποτελεί ζωντανή διαφήμιση για την περιοχή μας. Υπάρχει ενδιαφέρον;
Ναι, παρατηρείται μεγάλο ενδιαφέρον. Στόχος μας είναι οι άνθρωποι που έρχονται να φεύγουν ενθουσιασμένοι, κάτι που μέχρι σήμερα έχουμε πετύχει.
Το κτήμα απευθύνεται σε κόσμο που του αρέσει να περάσει ήσυχα, μαγικά. Μπορεί να νοικιαστεί από μια παρέα ή και μεμονωμένα, αφού αποτελείται από 5 στούντιο.
-Συχνά ακούμε ανθρώπους που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα να θέλουν να φύγουν από αυτά…
Χρόνια αναζητούσα να φύγω, έστω για λίγο, από την Αθήνα. Τα τελευταία 25 χρόνια, λόγω της δουλειάς μου, δεν μπορούσα να φεύγω, αφού πάντα ήμουν σε κεντρικές σκηνές.
Φέτος, λοιπόν, μου δόθηκε η ευκαιρία με τον «Πατέρα του Άμλετ», που έχει περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Από εκεί και πέρα, είναι σε περιοδεία κι έτσι εκμεταλλεύτηκα αυτό το κενό.
Όπως είπα και πριν, η Μεσσηνία είναι ο μεγάλος μου έρωτας και αυτή τη στιγμή την απολαμβάνω και το χειμώνα.
Αν μπορούσα, εννοείται ότι θα έμενα μόνιμα εδώ. Η ζωή στην επαρχία έχει άλλη ποιότητα. Έχει σίγουρα περισσότερες δυνατότητες, αλλά και ευκαιρίες.
-Καλλιέργεια της γης… πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο της πόλης;
Είναι πολύ δύσκολο. Ωστόσο, ακόμα κι αυτή η εξ απαλών ονύχων ασχολία με τη γη μού αρέσει πολύ, με ζεσταίνει. Εγώ πιστεύω στον πλούτο της χώρας μας. Κάποιος μπορεί να έχει απλά ένα μικρό χωράφι, να ασχοληθεί πραγματικά και να αισθανθεί τον απόλυτο πλούτο.
Τώρα, για όσους αποφασίζουν να ασχοληθούν αποκλειστικά με τη γη, γνωρίζω ότι οι νέοι αγρότες δε βοηθούνται από το κράτος. Το αντίθετο θα έλεγα, αφού κι αυτούς τους κατακλέβουν, όπως τους περισσότερους εργαζομένους.
Η Ελλάδα γενικότερα είναι ένα συγκλονιστικό μέρος με φοβερό κλίμα και θα μπορούσαμε, υπό προϋποθέσεις, να μην έχουμε ανάγκη κανέναν.
-Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος;
Και τα τρία μπορούν να χαρίσουν σ’ έναν ηθοποιό σπουδαίες στιγμές. -Ο περισσότερος κόσμος σάς συνδύασε με το ρόλο του Αχιλλέα. Σας το λένε ακόμα, κι αν ναι, σας ενοχλεί;
Ήταν (είναι, για την ακρίβεια) πολύ μεγάλη επιτυχία, οπότε είναι πολύ λογικό. Όχι δε μ’ ενοχλεί, ιδίως όταν γίνεται από ευγενικούς ανθρώπους.
-Κι αφού μιλήσαμε για την τηλεόραση, οι τηλεοπτικές σειρές όλο και μειώνονται. Πώς το σχολιάζετε;
Δυστυχώς, μέσα σε μια τέτοια τεκτονική κρίση ο χώρος μας χτυπήθηκε αλύπητα. Όπως είναι λογικό, οι άνθρωποι πρώτα θα φάνε, θα ντυθούν και μετά ίσως κάποιοι σκεφτούν να πάνε και θέατρο.
Η τηλεόραση, από την άλλη, είναι σε ψιλοαπόγνωση. Η διαφημιστική πίτα έχει μειωθεί εξαιρετικά. Πολλοί μιλάνε για 75%. Οπότε, αν δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχουν παραγωγές…
Ας ελπίσουμε ότι θα ανοίξει κάποια στιγμή ο ορίζοντας.
-Ποιοτικά πώς τη βλέπετε;
Η ποιότητα δεν μπορεί να γίνει από μόνη της, χρειάζονται λεφτά. Έτσι, είτε δε γίνονται παραγωγές είτε γίνονται με όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα. Αλλά όπως είπα, ελπίζω ότι θα ξαναβρούμε το δρόμο μας σιγά σιγά.
Αυτή τη στιγμή, το παράδειγμα θα μπορούσε να δώσει η ΕΡΤ, που θα πρέπει να ασχοληθεί και να στηρίξει την ελληνική μυθοπλασία. Ελπίζω, λοιπόν, να το κάνει.
-Ηθοποιός σημαίνει;
Έλα ντε…
-Παρά την κρίση βλέπουμε ότι σπάνια μείνατε άνεργος… Αρχικά η ανεργία σάς φοβίζει;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι, όταν ξεκινάς αυτή τη δουλειά, είναι ότι δύο φορές το χρόνο είσαι άνεργος και ψάχνεσαι τι θα κάνεις. Μαθαίνεις να προχωράς με πίστη και χωρίς φόβους. Και συνεχίζεις να φοβάσαι, χα χα.
-Ο κόσμος πλέον έχει αρχίσει να επιστρέφει στο θέατρο;
Όχι, αυτό είναι μύθος… Από πραγματικά στοιχεία φαίνεται ότι ο αριθμός θεατών έχει μειωθεί κατά 50% σε απόλυτα νούμερα. Το ότι έπαιξα σε γεμάτα θέατρα τα τελευταία χρόνια, ενώ υπήρχαν και κάποια θέατρα ακόμα που πήγαιναν πολύ καλά, δεν πρέπει να μας οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα.
Τώρα, αν εννοείς ότι πάει καλά γιατί γίνονται 1.500 περίπου παραστάσεις στην Αθήνα κάθε σεζόν, αυτό είναι άλλο. Πάντως, οι παραστάσεις που πήγαν καλά φέτος είναι κάτω από 10. Θέλει μεγάλη κουβέντα, δεν είναι της παρούσης.
-1.500 παραστάσεις στην Αθήνα; Δεν είναι λίγο υπερβολικό;
Το ότι υπάρχουν 1.500 παραστάσεις δεν είναι δείγμα ευμάρειας για μένα. Παλιά, για να γίνει μια παράσταση, χρειαζόταν κάτι πολύ βασικό, δηλαδή συλλογική σύμβαση. Έτσι, όταν κάποιος αποφάσιζε να κάνει μια παράσταση, θα έπρεπε για τρεις μήνες υποχρεωτικά να πληρώνει ταμεία και μισθούς σε όσους εργάζονταν στην παράσταση. Πλέον αυτό δεν υπάρχει, είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε». Το θέατρο αυτή τη στιγμή είναι στα χέρια οποιουδήποτε λαμόγιου και οπουδήποτε ψώνιου. Αφού δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τίποτα, ο καθένας που θέλει να εκμεταλλευτεί κάποιους ανθρώπους, είτε που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι ένα σκουπίδι, αποφασίζει να κάνει μια παράσταση.
Τώρα, το πού βρίσκει ηθοποιούς; Το επάγγελμά μας είναι ανασφαλές, υπάρχουν πολλοί νέοι ηθοποιοί που ψάχνουν την ευκαιρία, και πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι αυτό που τους δίνεται μπορεί να είναι και η ευκαιρία τους. Ίσως βέβαια να είναι, αλλά έτσι δε λύνεται το θέμα.
-Κατά τη γνώμη σας, η τέχνη και ειδικότερα το θέατρο είναι για να περνά μηνύματα στον κόσμο;
Εμένα γενικά δε μου αρέσουν τα μηνύματα. Το θέατρο, μια παράσταση δηλαδή, σε καλεί για να σε ταξιδέψει στον κόσμο της. Να σε κάνει να ονειρευτείς, να γελάσεις, να συγκινηθείς. Να καταφέρει να σε “αλλάξει” όσην ώρα ταξιδεύεις μαζί της. Τότε είναι μια καλή παράσταση. Τώρα αν η συγκίνηση είναι μεγάλη, μπορεί να “αλλάξει” την αντίληψη ή ακόμα και την πρακτική σου για θέματα της ζωής και της φιλοσοφίας σου.
-Ελληνικός κινηματογράφος… είναι ένας παρεξηγημένος κινηματογράφος;
Ένας θαυμάσιος κινηματογράφος. Με σπουδαίους δημιουργούς και υπέροχες ταινίες. Και τι ωραία που υπάρχει συνέχεια στην παράδοση της τέχνης από σπουδαίους νέους δημιουργούς, όπως ο Λάνθιμος μ’ αυτή τη σπουδαία πορεία, όπως ο Πάνος Κούτρας και άλλοι πολλοί!
-Αν μπορούσατε να ξαναγυρίσετε τη σκηνή που λέγεται Ελλάδα της κρίσης, τι θα αλλάζετε;
Όλα, αλλά στα λόγια όλοι τα θέλουμε όλα τούμπα. Άρα, λόγια του αέρα.
-Τι θα λέγατε σε ένα παιδί που σκέφτεται να ασχοληθεί με την υποκριτική;
Αν σου αρέσει πολύ να το κάνεις, είναι μια δύσκολη δουλειά, αλλά εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό που αγαπούν. Αυτό, άλλωστε, είναι το μεγάλο πρόβλημα που έχουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Δηλαδή, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα ασχολούνται με πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου και αυτό είναι δυστυχία.
Έτσι, δε θα μπορούσα να αποτρέψω έναν νέο που θα ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική.
-Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο… Στην Καλαμάτα, για παράδειγμα, εδώ και χρόνια η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή είναι κενή. Η γνώμη σας για αυτά τα θέατρα;
Γιατί στο ΔΗΠΕΘΕΚ να μην υπάρχει διευθυντής; Ποιος ευθύνεται; Δεν έχει σημασία βέβαια αυτό, αλλά σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου, να παραμείνει ζωντανό. Μπορεί να αναπνέει αργά και δύσκολα, αλλά τουλάχιστον παραμένει ζωντανό, σε σχέση με τα περισσότερα της Ελλάδας που έχουν πεθάνει.
Λίγα έχουν δράση ακόμα κι αυτό, κυρίως, οφείλεται στους αρχηγούς των ΔΗΠΕΘΕ, όπως, για παράδειγμα, ο σκηνοθέτης μου, ο Θοδωρής Γκόνης, που είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, το οποίο παρουσιάζει ένα εξαιρετικό καλλιτεχνικό πρόγραμμα με ελάχιστα χρήματα.
Καλώ, λοιπόν, όσους είναι υπεύθυνοι, για το καλό της πόλης να προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ζωντανό το ΔΗΠΕΘΕΚ. Είναι μεγάλο όφελος για την πόλη.
-Στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης είχαμε αγοράσει και παραστάσεις…
Για μένα αυτό είναι λάθος. Τα ΔΗΠΕΘΕ είναι για να δημιουργούν παραστάσεις και όχι για να αγοράζουν. Τώρα, αν αγοραστεί μια παράσταση για κάποιους εξαιρετικούς λόγους, ναι, μπορεί να συμβεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτός να είναι ο σκοπός ενός ΔΗΠΕΘΕ.
-Τι θα δει ο κόσμος που θα βρεθεί σήμερα ή αύριο στο ΔΗΠΕΘΕΚ;
Είναι ένα πολύ σπουδαίο κείμενο του μεγαλύτερου εν ζωή Έλληνα ποιητή. Ελπίζω να είναι μια βραδιά που θα θυμούνται. Δεν το λέω με έπαρση, με ταπεινότητα το λέω. Το έργο
«Ο πατέρας του Άμλετ» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Μάνου Ελευθερίου. Είναι η αναμέτρηση με το θάνατο, με αυτά που έγιναν, ο απολογισμός μιας ζωής. Ο Μάνος Ελευθερίου και ο Θοδωρής Γκόνης επιχειρούν να μπουν στο μυαλό και την ψυχή ενός μεγάλου δραματικού ήρωα λίγο πριν από το τέλος του. Εργαλείο τους; Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο οποίος γίνεται η φωνή του επιβλητικού και μελαγχολικού πατέρα του Άμλετ και μας μεταφέρει στον κόσμο του, για να μας θυμίσει πως ο Άμλετ είμαστε εμείς.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μιχάλης Αγγελίδης, Δημήτρης Καντάς
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Παραγωγή – Οργάνωση παραγωγής περιοδείας: Μικρή Άρκτος – Βιβή Γερολυμάτου, Απόστολος Παπαδόπουλος.
Διάρκεια παράστασης: 70’ (χωρίς διάλειμμα).
Κεντρική Σκηνή ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας
Σάββατο 10 Μαρτίου στις 21:00
Κυριακή 11 Μαρτίου στις 20:00
Προπώληση
10 ευρώ γενική είσοδος, 8 ευρώ φοιτητικό, ανέργων
Τιμή εισιτηρίου: 13 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητικό, ανέργων
Σημεία προπώλησης
Public – σε όλα τα καταστήματα και μέσω της ιστοσελίδας (tickets.public.gr)
TicketServices – τηλεφωνικά στο 210 72 34 567 και μέσω της ιστοσελίδας ticketservices.gr.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
