Το εικονιζόμενο κτίσμα – το οποίο βέβαια δεν υπάρχει τώρα- έχει μεγάλη προεπαναστατική και επαναστατική (1821) ιστορία, όπως προκύπτει από τους ιστορικούς μας και το μητροπολίτη Ιεζεκιήλ Βελανιδιώτη.
Βρισκόταν στους πρόποδες του Κάστρου μεταξύ των πύργων και κτημάτων των Ζάρκου και Κουζή.
Κατά της παράδοση αυτό ήταν τουρκικό τζαμί. Εκεί συνήλθε η πρώτη Μεσσηνιακή Γερουσία το 1821 και εκεί γράφτηκε απ’ τους ελευθερωτές της Καλαμάτας το κήρυγμα της ελευθερίας προς όλες τις ευρωπαϊκές αυλές.
Σήμερα εκεί υπάρχει ΝΔ τοίχος εφαπτόμενος του Αλεξανδράκειου
Κληροδοτήματος, ο οποίος φέρει μαρμάρινη πλάκα, η οποία αναγράφει: «Ενταύθα συνήλθε η Α’ Μεσσηνιακή Γερουσία με ηγεμόνα τον αρχιστράτηγον Πέτρον Μαυρομιχάλην, απευθύνασα προς τα Ευρωπαϊκάς Αυλάς την 25 Μαρτίου 1821 προκήρυξιν εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου Καλαμάτας, ζητήσασα αρωγήν όλων των εξευγενισμένων λαών διά την απολύτρωσιν των δυστυχισμένων Πελοποννησίων Γραικών εκ του ανυπόφορου ζυγού της Οθωμανικής Τυραννίας.
Η πλαξ αυτή ετέθη υπό της ΕΟΝ Μεσσηνίας. Εν Καλάμαις τη 25 Μαρτίου 1940».
Λίγο αργότερα, επί κυβερνήσεως Ι. Καποδίστρια, το κτίσμα αυτό έγινε το πρώτο εθνικό τυπογραφείο μετά την απελευθέρωσή μας.
Το πιεστήριο (τυπογραφείο) προμήθευσε ο Δημ. Υψηλάντης απ’ την Τεργέστη.
Οι Καλαματιανοί θα πρέπει να καυχώνται, γιατί σ’ αυτό εκδόθηκε η πρώτη ελληνική εφημερίδα το 1821 σ’ ελεύθερο έδαφος. Ήταν η «Σάλπιγξ Ελληνική», της οποίας εκδόθηκαν μόνον 3 φύλλα με ημερομηνία 1, 5, 20 Αυγούστου 1821. Αυτά φυλάσσονται ως κειμήλια στη Βιβλιοθήκη της Βουλής.
Εκεί τυπώθηκαν και άλλα έντυπα, όπως η γνωστή προκήρυξη του Δημ. Υψηλάντη, στρατιωτικοί νόμοι και άλλα έγγραφα.
Με την πάροδο των χρόνων ο ιερός αυτός τόπος έγινε σχολείο του Αδαμαντίου και αργότερα, με την πάροδο των χρόνων, κατάντησε στάβλος. Με τη μέριμνα του τότε δημάρχου Π. Σάλμα απαλλοτριώθηκε και έτσι έληξε αυτή η ανίερη βεβήλωση.
Αυτή ήταν εν συντομία η ιστορία αυτού του ιστορικού και ιερού κτίσματος, το οποίο δεν υπάρχει πλέον.
Σήμερα, ως μοναδικό στοιχείο, έχουμε τη φωτογραφία του αείμνηστου φωτογράφου της πόλης μας Διον. Δημητριάδη και τις ομολογίες (με κάποιες επιφυλάξεις βέβαια) των ιστορικών Ιεζεκιήλ Βελανιδιώτη, του λόγιου δημάρχου Π. Σάλμα, του Μίμη Φερέτου- του Δημ Δουκάκη και του μετέπειτα Πόπη Δ. Οικονομάκη.
Για την ιστορία της πόλης: Βασίλης Ι. Μανιάτης
