Μέχρι, προχθές, είχα ένα σταθερό μότο στη ζωή μου. Παρά τη…μαυρίλα που ζούμε, υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας αθόρυβα και ταπεινά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Άνθρωποι σεμνοί, αυθεντικοί κρατούν τις Θερμοπύλες, την αξιοπρέπεια που μας απέμεινε. Υπάρχουν παντού κι ας μην τους διαφημίζει κανείς. Αντιστέκονται στο ρεύμα, επιμένουν να φέρνουν νερό στις ξέρες, ξεπερνούν τον εαυτό τους και γίνονται η λιακάδα μέσα στο τούνελ που ζούμε. Με αγάπη και υπομονή επιμένουν και κερδίζουν.
Η είδηση για το κλείσιμο της “Πυλιακής Γης” και το κείμενο της Γιάννας Μπαλαφούτη που αναφέρει το “πως και το “γιατί” της απόφασης, θέλουμε να είναι μια μικρή εξαίρεση μεν, δυσάρεστη δε.
Α.Π.
Πυλιακή γη…
