Το Θεατρικό Εργαστήρι Μεσσήνης το ήξερα μόνο από δημοσιεύσεις και διηγήσεις. Το έργο των Θ. Παπαθανασίου και Μ. Ρέππα «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» έγινε η αφορμή να το γνωρίσω από κοντά. Να το γνωρίσω και να το λατρέψω, αφού μου χάρισε δύο μοναδικές ώρες ξεκούρασης, ξεγνοιασιάς και ασυγκράτητου γέλιου. Και σε αυτό συνέβαλαν όλοι και όλα. Το έξυπνο σενάριο, η ευρηματική σκηνοθεσία της χαρισματικής καθ’ όλα Όλγας Αλεξανδροπούλου, που παίζει σε πολλά ταμπλό στην παράσταση και δίνει ρέστα, και, τέλος, η απίστευτη ερμηνεία των ερασιτεχνών ηθοποιών, που δείχνει άλλη μια φορά περίτρανα τι μπορεί να κατορθώσει και πού μπορεί να φτάσει ο ερασιτέχνης ηθοποιός με το αφτιασίδωτο ταλέντο του, την αγάπη για το θέατρο και πολύ πολύ μεράκι, όταν έχει τη σωστή καθοδήγηση, όπως στην προκείμενη περίπτωση. Έτσι, χάρηκα και θαύμασα την Αγγελική Μαρία Κουσταλούπη (Πένυ) που με μία μοναδική άνεση καταφέρνει να σηκώσει στις πλάτες της το μεγαλύτερο μέρος του έργου, με φινέτσα, χάρη και απίστευτη ευκολία στις κινήσεις και την έκφραση. Μακάρι να τη δω και σε άλλες παραστάσεις!
Όμως, σε μπρίο και σε υποκριτική δεινότητα δεν υπολείπονται και οι άλλοι συντελεστές του έργου, όπως η Χριστίνα Κωνσταντοπούλου (Πωλίνα) που ερμηνεύει τέλεια το ρόλο της συζύγου ενός «αγροίκου», που αναζητεί κάτι πιο τέλειο (και ιδανικό) στη ζωή της, αλλά και ο Νίκος ο Τσαγκάρης (Βασίλης), ο τσαμπουκάς της παράστασης, μπασμένος για τα καλά στο πετσί του ρόλου. Για τον Βασίλη τον Κοβάτση (Λυκούργος) τι να πω; Πολλές φορές μού ‘ρθε να φωνάξω αυθόρμητα «ένας γιατρός, ρε παιδιά, δε βλέπετε, ο άνθρωπος πεθαίνει!». Απίστευτος και αυτός στο ρόλο του. Μπράβο! Η Αλέκα η Δρακοπούλου (Κλακέτα) όλα τα λεφτά και στα μουγκά της και στα φωναχτά της και στα φτου της αξιολάτρευτη. Συμπαθέστατος στο ρόλο του και σαν κυνηγημένος και σαν εραστής ο Ηλίας ο Κοστρίβας (Μπουκουράν), που κανείς δε θα τον άφηνε να πέσει στα χέρια του επίσης άξιου Βασίλη Λαγού (Νικήτας), που σε αυτόν οφείλεται το άρτιο σκηνικό, που μου θύμισε ένα στίχο από ένα φοβερό τραγούδι της Νένας Βενετσάνου, «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Δροσερή, αέρινη, η Αθηνά Τσακοπούλου στο ρόλο της Λίζας, που κτυπάει τη γροθιά στο μαχαίρι, προκειμένου να κάνει ό,τι της λέει η καρδιά της και, τέλος, πολύ καλός στο ρόλο του αμήχανου, τίμιου και ειλικρινούς νέου ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος (Άλφρεντ). Ένα μεγάλο μπράβο, τέλος, σε όλους τους συντελεστές της καταπληκτικής αυτής παράστασης που θα διαβάσετε στο πρόγραμμα, όταν πάτε να τη δείτε. Και να πάτε. Αξίζει!
Του Δημήτρη Ηλιόπουλου
Ενός αθεράπευτα θεατρόφιλου
