Η Μικρούλη έζησε την πύρινη κόλαση στο Νέο Βουτζά. Οι καμένες πατουσίτσες της δίνουν μια ιδέα για το τι πέρασε, τα υπόλοιπα δεν θα τα μάθουμε ποτέ και ούτε να τα φανταστούμε θέλουμε… Για περίπου δώδεκα μέρες περιπλανήθηκε στα καμένα έως ότου εντοπίστηκε από εθελοντές που την περιέθαλψαν, ενώ 2-3 μέρες μετά επέστρεψε στην αγκαλιά του Λευτέρη, ο οποίος την αναγνώρισε από φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Η επανένωση συνταρακτική. Ο Λευτέρης εξ αρχής αποφασισμένος να μην σταματήσει να ψάχνει μέχρι την ευτυχή (ή ατυχή) ανεύρεση…
Δυστυχώς η άλλη γατούλα του σπιτιού, που ήταν υιοθετημένο αδέσποτο από την Καλαμάτα δεν τα κατάφερε. Ήταν ένα από τα αμέτρητα θύματα της πρωτοφανούς τραγωδίας της Δυτικής Αττικής.
Ο Λευτέρης θλίβεται ιδιαίτερα για όλες αυτές τις άδικα και τυραννικά χαμένες ψυχές. Ανυπολόγιστο θεωρεί το οικολογικό κόστος στην άγρια πανίδα (και χλωρίδα φυσικά), για την οποία -όπως για τα ανθρωποεξαρτώμενα ζώα, όπως χαρακτηρίζει ο Λευτέρης τα κατοικίδια και οικόσιτα- στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας σεβασμός, παρ’ ότι αποτελούν μέρος του ίδιου δικού μας οικοσυστήματος και μάλιστα προϋπήρχαν των ανθρώπων.
Όσο για τις ευθύνες της καταστροφής που στοίχισε εκατόμβες ψυχών ο Λευτέρης ξεκινάει από το ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι δεν είχαν προνοήσει για μέτρα πυροπροστασίας, αναφέρεται στις ακραίες συνθήκες, αλλά όχι στο κράτος, που το παρομοιάζει με ανάπηρο, από το οποίο δεν έχει την προσδοκία ότι θα ξεκινούσε να τρέχει σπριντ…
Ένα μήνα μετά η Μικρούλη δέχεται τις τακτικές περιποιήσεις από φιλόζωη κτηνίατρο στην Καλαμάτα, καθώς η οικογένειά της βρίσκεται για διακοπές στον Κάμπο, απ’ όπου κατάγεται. Δεν εκπλήσσει ότι η φροντίδα παρέχεται δωρεάν, αποτελώντας μέρος της μεγάλης εθελοντικής αλυσίδας που στήθηκε απ’ όλη την Ελλάδα και ήταν ίσως η μόνη παρηγοριά στην τραγωδία…
«Ζούμε Μαζί…»: Η Μικρούλη έζησε την πύρινη κόλαση στο Νέο Βουτζά
