Έρχεται στη Μεσσηνία για να μιλήσει στην ελληνική ψυχή μέσα από την παράσταση «Άγρια Δύση»
Δυναμική μα και συνάμα ευαίσθητη. Εργατική, επιτυχημένη, αλλά συγχρόνως και ταπεινή… Ο λόγος για την ηθοποιό Μπέσυ Μάλφα, που οι Μεσσήνιοι θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά την προσεχή Κυριακή 12 Αυγούστου, στο θέατρο Μηλέα στη Δυτική Μάνη και τη Δευτέρα, 13 του μήνα, στο αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας (έναρξη 9.15 μ.μ.).
Με ακράδαντη πίστη στην ψυχή του Έλληνα και αισιοδοξία για την κατάσταση του σήμερα, έρχεται με το θίασό της για να μας «ξεσηκώσει» με την παράσταση «Άγρια Δύση» του Θοδωρή Αθερίδη, σε σκηνοθεσία της ίδιας:
-Έχετε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. Πώς βλέπετε την τηλεόραση σήμερα και, κυρίως, σε επίπεδο σήριαλ;
Ξεκινώντας να πούμε ότι εγώ δε βλέπω σειρές, γιατί δουλεύω ασταμάτητα. Δουλεύω ως νοικοκυρά, ασχολούμαι με τα οικιακά μου και δουλεύω και ως επαγγελματίας ηθοποιός, πράγμα που σημαίνει ότι απασχολούμαι πάρα πολλές ώρες στο θέατρο. Ταυτόχρονα, γράφω και σκηνοθετώ. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μου είναι λίγο αδύνατο να βλέπω σειρές. Ακούω, όμως, και μαθαίνω ότι γίνονται τεράστιες προσπάθειες για να κάνουμε τηλεόραση. Το θεωρώ υπέροχο και πολύ σημαντικό για την ελληνική μυθοπλασία, γιατί έχουμε εξαιρετικούς σεναριογράφους, καθώς και για τον Έλληνα, που του αρέσουν τα σήριαλ.
-Πέραν, όμως, του θεάτρου έχετε δουλέψει και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Ποιο από τα τρία προτιμάτε;
Η τέχνη είναι μία για μένα και αυτή είναι η τέχνη της υποκριτικής. Αγαπώ και τα τρία με το ίδιο πάθος και την ίδια ζέση. Μέσα από την τέχνη της υποκριτικής γίνεσαι κοινωνός. Την ώρα που υποδύεσαι ένα ρόλο επικοινωνείς άμεσα με το θεατή.
-Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε σε περιοδεία με το έργο «Άγρια Δύση». Θέλετε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Ναι, είναι μία κρητική κωμωδία western. Έτσι την ονομάζει ο Θοδωρής Αθερίδης που την έγραψε. Είναι ένα έργο που είδα το 2012 και το αγάπησα πάρα πολύ. Τότε έπαιζε στο «Θέατρο Αποθήκη» με τους Ρένια Λουιζίδου, Τζένη Θεωνά, Λευτέρη Ελευθερίου και Θοδωρή Αθερίδη. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, κατά τη γνώμη μου, η οποία είναι πολύ τρυφερή και πολύ καυστική όσον αφορά στις κοινωνικοπολιτικές, τις συγγενικές και γενικότερα όλο το φάσμα των σχέσεων. Όταν μου το πρότειναν το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών μαζί με την create4art χάρηκα πάρα πολύ, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω για κάποια πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτις. Γενικά, έχω μια ομάδα η οποία είναι υπηρέτης σε αυτό το όραμα, για του οποίου το αποτέλεσμα είμαι υπερήφανη και που το έχει αγκαλιάσει και με πολλή αγάπη ο κόσμος.
-Έχει γραφτεί ότι είναι ένα έργο με αγάπη για την Ελλάδα. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Ισχύει. Κι αυτό βασίζεται τόσο στον τόπο που υποτίθεται ότι διαδραματίζεται η ιστορία μας όσο και στην πλοκή του έργου. Είμαστε, λοιπόν, στα Λιβανιανά, ένα χωριό στα Σφακιά, και η παράσταση ξεκινά με μια μητέρα που διώχνει (με μπαλωθιές) τα παιδιά της από την πανσιόν στην οποία δουλεύουν μαζί της, καθώς περνούν δύσκολα οικονομικά. Εκείνη τη στιγμή καταφθάνει ένας μετανάστης από τη Σουηδία, πρώην Κρητικός, ο οποίος τους λέει ότι υπάρχει ένα διαμάντι μέσα στο ξενοδοχείο. Έτσι προσπαθούν όλοι να βρουν το διαμάντι για να κάνουν την καλύτερη ζωή και να σωθούν. Όμως, κατά τη διάρκεια του έργου καταλαβαίνουμε ότι η αξία είναι αλλού και την έχουν ήδη.
-Πώς πάει μέχρι στιγμής η περιοδεία;
Δόξα τω Θεώ, πάει πολύ καλά για την κατάσταση την οποία βιώνουμε και χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό.
-Πόσο «άγρια» πιστεύετε ότι είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα μας;
Είναι πολύ άσχημη είναι η αλήθεια. Με την έννοια ότι βιώνουμε αυτό που συνέβη με τις πυρκαγιές και αμέσως μετά αυτό με τις βροχές. Επίσης, γνωρίζουμε όλοι τι συμβαίνει με την οικονομική κρίση. Όλα αυτά συντελούν ώστε ο Έλληνας να είναι λίγο τρομαγμένος και λέω λίγο, γιατί πιστεύω πολύ στη δύναμη του Έλληνα. Αυτό πραγματεύεται και το έργο το οποίο έχω διαλέξει και είμαι σίγουρη ότι με έναν τρόπο θα τη βρούμε πάλι την άκρη μας.
-Πρόκειται για κωμωδία… Πιστεύετε ότι ο κόσμος αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη το γέλιο;
Είναι μεν μια κωμωδία, αλλά δεν πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Φυσικά και έχει ανάγκη ο κόσμος το γέλιο, αλλά σίγουρα έχει περισσότερο ανάγκη την καλή παράσταση. Όσον αφορά στην «Άγρια δύση», είναι μια τρυφερή κωμωδία. Έχει δραματικά στοιχεία, αλλά βεβαίως γελάει ο κόσμος πολύ και, μάλιστα σε σημεία που δεν περίμενα και δεν το είχα σκηνοθετήσει. Χειροκροτά κατά τη διάρκεια και μερικές φορές, επειδή έχει και interactive, χορεύουν.
-Είναι διαδραστικό θέατρο δηλαδή…
Ναι. Σε κάποια σημεία που έχουμε επιλέξει εμείς υπάρχει συμμετοχή του κόσμου. Δηλαδή, κατεβαίνει ένας ηθοποιός με ένα χορευτικό και μιλάει με το κοινό. Υπάρχει μια επαφή.
-Στη συγκεκριμένη παράσταση παίζετε μαζί με το σύζυγό σας. Πώς είναι αυτή η συνεργασία;
Είναι εξαιρετική, το έχουμε κάνει αρκετές φορές. Μας έχει βγει σε καλό και το δοκιμάζουμε αραιά και πού. Όχι πολύ συχνά, γιατί έτσι όπως είναι τα πράγματα, ποτέ δεν ξέρεις αν μια δουλειά θα είναι επιτυχημένη. Η αλήθεια είναι ότι δεν το δοκιμάζαμε πολύ στο παρελθόν, αλλά, όπως αποδεικνύεται, μας αγαπάει ο κόσμος, μας θέλει κι έτσι το τολμήσαμε.
-Πιστεύετε ότι η τέχνη πρέπει να περνά μηνύματα στον κόσμο; Και αν ναι, ποια είναι τα μηνύματα που εσείς θέλετε ή προσπαθείτε να περάσετε;
Για μένα η τέχνη και δη το θέατρο, είναι παιδεία και πολιτισμός. Δεν το διαπραγματεύομαι. Ωστόσο, τα μηνύματα του κάθε έργου είναι διαφορετικά. Αν με ρωτάτε γενικότερα, για μένα στόχος είναι η κάθαρση της ψυχής και η διεξαγωγή του πολιτισμού. Και νομίζω πως στο συγκεκριμένο έργο το πετυχαίνουμε με έναν τρόπο. Έχει πολλά μηνύματα, αλλά είναι σύμφωνα με τις λαμβάνουσες του καθενός. Εμείς δεν προσπαθούμε ούτε να συμβουλέψουμε, ούτε να καθοδηγήσουμε, ούτε να χειραγωγήσουμε. Γι’ αυτό λέω ότι είναι σύμφωνα με τις λαμβάνουσες του καθενός. Είναι σύμφωνο με την ανάγνωση του έργου όπως την κάνει κάθε σκηνοθέτης. Η ανάγνωση η δική μου, λοιπόν, συμπίπτει με αυτή του κυρίου Αθερίδη και αφορά σε μια δύναμη που έχει ο Έλληνας. Από τη δύναμη του τόπου του μέχρι τη δύναμη της ψυχής του.
-Υποθέτω ότι το θέατρο «έχει χτυπηθεί» από την κρίση, όπως και κάθε άλλο επάγγελμα. Εσείς νιώθετε ανασφάλεια κάνοντας αυτή τη δουλειά;
Ναι, «έχει χτυπηθεί». Η επιλογή του Έλληνα δεν είναι πάντα να πάει να δει θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, έχει αποδειχθεί ότι σε περίοδο κρίσης ή περίοδο πολέμου το θέατρο είναι ένα καταφύγιο, ένα άσυλο, αν θέλεις, για την ψυχή μας.
-Στην Καλαμάτα υπάρχουν πολλές ερασιτεχνικές ομάδες θεάτρου. Εσείς θα παροτρύνατε τον κόσμο να ασχοληθεί με το θέατρο;
Είναι πολύ μεγάλη δύναμη το θέατρο. Είναι γενικό προϊόν ο διάλογος και η φιλοσοφία, για να μη μιλήσω για τις υπόλοιπες αρετές, όπως είναι η δημοκρατία, η ανδρεία, η γενναιοδωρία, η αγορά. Στην αρχαιότητα υπήρχε η αγορά όπου μαζευόταν κόσμος και αντάλλασσε απόψεις. Ήταν ένα είδος θέασης. Άκουγαν το δάσκαλο, κάποιοι συμμετείχαν κιόλας. Το θέατρο ήταν πολύ σημαντικό στην αρχαιότητα, καθώς καυτηρίαζε, άγγιζε και έκρινε καταστάσεις κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου. Όπως τότε, έτσι και σήμερα διεξάγει τον πολιτισμό.
Εγώ, λοιπόν, και για να γυρίσουμε στην ερώτηση, θα ενθάρρυνα τον οποιονδήποτε να κάνει οτιδήποτε του λέει ψυχή του. Το βασικότερο είναι αυτό που βάζεις ως στόχο στη ζωή σου να πολεμάς για να το κατακτήσεις. Keep walking.
-Ένα κάλεσμα για το καλαματιανό κοινό…
Να πω αρχικά ότι όσες φορές έχω έρθει στην Καλαμάτα έχουμε περάσει καταπληκτικά. Έχει δει ο κόσμος τις παραστάσεις ξανά και ξανά. Είναι υπέροχο το αμφιθέατρο του Κάστρου, το αγαπώ πολύ και η συγκεκριμένη παράσταση είναι το δικό μου κάλεσμα στο κοινό της Καλαμάτας. Επειδή το σκηνοθετώ η ίδια (και είναι τιμή μου αυτό), θέλω να καταλάβει ο κόσμος της Καλαμάτας ότι έρχομαι στην πόλη σας (όπως και σε κάθε πόλη), γιατί αυτή τη φορά έχω να πω και κάποια πράγματα δικά μου. Βέβαια, μέσα από έναν άλλον συγγραφέα, αλλά με τη ματιά που έχω αναγνώσει το έργο. Θέλω πολύ να έρθουν με έναν διασκεδαστικό τρόπο να ακούσουν αυτά που έχω να πω ως ένας πολίτης αυτής της χώρας.
Της Κατερίνας Κατσαμπάνη
«ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ»
Διανομή
Mπέσυ Μάλφα, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Πηνελόπη Πλάκα, Τάσος Κονταράτος
Σκηνοθεσία: Μπέσυ Μάλφα
Κοστούμια: Ελένη Πλέτσα
Σκηνικά: Λία Ασβεστάκου
Μουσική: Γιώργος Χατζής
Χορογραφίες: Ντίνα Μπαϊράμογλου
Ήχος: Γιώργος Δασκαλάκης
Φωτισμοί: Μιχάλης Κουμπόπουλος
Ηλεκτρολόγος: Νίκος Παπαδόπουλος
Κατασκευή σκηνικών: Γιώργος Κατσιβαρδέλος
