1ο Γυμνάσιο/Λύκειο Καλαμάτας «Σχολή Παπαφλέσσα»: «Ένα κτήριο, αμέτρητες αναμνήσεις!»

Ξανασμίγουν το Σάββατο οι απόφοιτοι στο προαύλιο του σχολείου για μια μοναδική βραδιά! 
 
Ο «σταθμός» του Ιστορικού 1ου Γυμνασίου και Λυκείου της Καλαμάτας από το 1974 έως το 2000 στο κτήριο της «Σχολής Παπαφλέσσα» 
Τα «μαθητικά χρόνια» αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους «σταθμούς» στη ζωή κάθε ανθρώπου. Στο «μεγάλο» σχολείο διαμορφώνεται εν πολλοίς ο χαρακτήρας των εφήβων, καθώς εκεί γεμίζουν «εφόδια» και βάζουν τα πιο σημαντικά «θεμέλια» για τη μετέπειτα ζωή τους… Εν τέλει «γεννιούνται» φιλίες που διατηρούνται αναλλοίωτες στο πέρασμα των χρόνων.
Λίγες ημέρες πριν «χτυπήσει» το κουδούνι για τη φετινή σχολική χρονιά και με αφορμή την αυριανή εκδήλωση (στις 8.00 μ.μ.) στον προαύλιο χώρο της «Σχολής Παπαφλέσσα» για τους αποφοίτους του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου της πόλης που «φιλοξενήθηκε» εκεί από το 1974 έως το 2000, επιχειρούμε μια «νοσταλγική» αναδρομή στην ιστορία του πάλαι ποτέ «Κολλεγίου» της Καλαμάτας.
 
Το ιστορικό Πρώτο «Γυμνάσιο εν Καλάμαις» 
Η ιστορία του Πρώτου Γυμνασίου/Λυκείου ξεκινά το 1861, όταν με Βασιλικό Διάταγμα στις 23 Σεπτεμβρίου ιδρύεται το πρώτο Γυμνάσιο της πόλης και του νομού. Ήταν, δε, ένα από τα πρώτα δέκα δημόσια Γυμνάσια της χώρας που είχαν ιδρυθεί μέχρι τότε και το μοναδικό στο Νομό Μεσσηνίας μέχρι το 1885.
Το σχολείο στεγάστηκε αρχικά στο κτήριο του Παναγιώτη Μπενάκη, ενώ εν συνεχεία, για περισσότερα από 100 χρόνια, στο δημοτικό κτήριο βόρεια του ναού της Υπαπαντής, στο σημερινό Δημοτικό Ωδείο.
Η επίδραση της λειτουργίας του 1ου Γυμνασίου στην πνευματική ζωή της πόλης τους περασμένους αιώνες ήταν πολύ σημαντική κατά γενική ομολογία και όπως περιγράφεται και σε εφημερίδες της εποχής. Ενδεικτικά, μερικοί μόνο από τους αποφοιτήσαντες από το Πρώτο Γυμνάσιο της πόλης, στα χρόνια που στεγάστηκε στο σημερινό «Δημοτικό Ωδείο», είναι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος, ο πολιτικός και τραπεζίτης Σταύρος Κωστόπουλος, ο πρώην νομάρχης Μεσσηνίας Παναγιώτης Φωτέας, ο πρώην δήμαρχος και υπουργός Σταύρος Μπένος, ο πρώην βουλευτής Πέτρος Κατσιλιέρης, αρκετοί δήμαρχοι της Καλαμάτας, όπως ο σημερινός Παναγιώτης Νίκας, καθηγητές Πανεπιστημίων, αλλά και άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου, όπως ο φημισμένος συνθέτης «Υianni» Χρυσομάλλης.
 
Η «φθορά» και η επικινδυνότητα έφεραν τη μετακόμιση
Η σχολική χρονιά του 1973-74 βρήκε το Α’ Γυμνάσιο με διευθυντή τον Μερκούριο Παπαμερκουρίου. Οι αυξημένες ανάγκες, λόγω του μεγάλου αριθμού μαθητών και τμημάτων, οδήγησαν αρχικά ως πρόχειρη λύση στο να γίνονται δύο βάρδιες, πρωινή και απογευματινή. Ωστόσο, τα προβλήματα από τη φθορά και την επικινδυνότητα του κτηρίου μεγάλωναν συνεχώς και έτσι οριστική λύση δόθηκε κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων, όταν και το σχολείο μεταφέρθηκε οριστικά στο κτήριο στη συμβολή των οδών Φαρών & Κρήτης, στη «Σχολή Παπαφλέσσα», όπου εκείνη την περίοδο στεγαζόταν η Σχολή Εργοδηγών.
Για το ιστορικό Α’ Γυμνάσιο άρχιζε ουσιαστικά μια νέα περίοδος. Η προσφορά, όμως, υψηλής στάθμης εκπαίδευσης συνεχίστηκε και στη «νέα διεύθυνση», τόσο από πλευράς διδασκόντων όσο από πλευράς διδασκομένων.
 
Η νέα εποχή στη «Σχολή Παπαφλέσσα» 
Από το 1974 το Α’ Γυμνάσιο συνεχίζει να γράφει τη δική του ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία της πόλης από το κτήριο που έγινε ευρύτερα γνωστό ως «Σχολή Παπαφλέσσα». Η ανέγερση του εν λόγω κτηρίου έγινε το 1952, χάρις στις προσπάθειες του τότε μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου Δασκαλάκη, και δευτερευόντως του Δήμου Καλαμάτας και του τότε ονομαζόμενου Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Μεσσηνίας.
Ουσιαστικά η «Σχολή Παπαφλέσσα» κατασκευάστηκε με κεφάλαια από το «Σχέδιο Μάρσαλ» και με χρηματοδότηση από τη Μητρόπολη Μεσσηνίας, ενώ το οικόπεδο είχε παραχωρηθεί από το Δήμο.
Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του στο νέο κτήριο, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, το Α’ Γυμνάσιο αλλάζει ονομασίες, προσαρμοζόμενο στις εκπαιδευτικές αλλαγές της εποχής. Την ονομασία 1ο Λύκειο Καλαμάτας παίρνει από το έτος 1979. Ιστορική διευθύντρια σ’ αυτή τη νέα εποχή για το σχολείο ήταν η Χαρίκλεια Κουτσοδημητροπούλου, με υποδιευθυντή τον Ιωάννη Καρακαϊδό, που υπηρέτησαν απ’ αυτές τις θέσεις ως το 1986.

 
Ο δύσκολος χειμώνας των σεισμών και το σχολείο που άντεξε 
Το 1986 αποτελεί χρονιά-ορόσημο για ολόκληρη την πόλη της Καλαμάτας, καθώς «σημαδεύτηκε» από το ισχυρό χτύπημα του Εγκέλαδου, το οποίο μάλιστα συνέπεσε με την έναρξη της σχολικής περιόδου το Σεπτέμβριο. Λυκειάρχης είχε αναλάβει μόλις ο Κωνσταντίνος Αποστολόπουλος με υποδιευθυντές τους Αδάμ Λύκο, Παναγιώτη Γιακουμή, Παναγιώτη Ψυχάρη και Αναστάσιο Μπίτσικα. Τις πρώτες μέρες μετά τους σεισμούς το σχολείο λειτούργησε σε σκηνές στο Δημοτικό Στάδιο, σε έναν πρωτόγνωρα «βαρύ» χειμώνα για την πόλη.
Εν συνεχεία έγιναν μαθήματα, πάλι σε σκηνές, πλησίον του Νέδοντα ποταμού, στο χώρο που σήμερα στεγάζεται το 4ο Γυμνάσιο/Λύκειο.
Ωστόσο, η «Σχολή Παπαφλέσσα», εν αντιθέσει με τα περισσότερα σχολικά συγκροτήματα της πόλης, δεν υπέστη σοβαρές ζημιές από τους σεισμούς και έτσι οι μαθητές, αφού επιδιορθώθηκαν οι όποιες βλάβες, επέστρεψαν γρηγορότερα από κάθε άλλον στο κτήριό τους.
 
«Το Κολλέγιο», «Τα παιδιά των Φυλακών», «Οι Ροζαλίες»… 
Τα 26 χρόνια λειτουργίας του 1ου Λυκείου στο κτήριο της «Σχολής Παπαφλέσσα» συνοδεύτηκαν από αρκετά «παρατσούκλια», που «εμπνεύστηκαν» μάλλον μαθητές άλλων σχολείων…
Ένα απ’ αυτά ήταν το «Κολλέγιο»… Ως συνέχεια του ιστορικού «Πρώτου Γυμνασίου», αλλά και «λειτουργώντας» ουσιαστικά μέσα στην αστική ζωή της Καλαμάτας, το σχολείο είχε αποκτήσει τη δική του ξεχωριστή «φήμη» τόσο για το επίπεδο μάθησης όσο και για τους «επώνυμους» μαθητές του. Η «φήμη» αυτή συντηρούνταν και από την άψογη παρουσία του σχολείου σε παρελάσεις και εκδηλώσεις, για την οποία φρόντιζε επιμελώς η «θρυλική» για τους μαθητές γυμνάστρια Σταυρούλα Καραμπάτου.
Άλλο «παρατσούκλι» που «κόλλησε» στους μαθητές του «Πρώτου» ήταν το «Τρόφιμοι των Φυλακών», λόγω της ιδιαίτερης κατασκευής και του προαύλιου χώρου, που θύμιζε προαύλιο φυλακών…
Στις αρχές του ’90 η απόφαση να βαφτεί το κτήριο «ροζ» πρόσθεσε ακόμα ένα «παρατσούκλι», κυρίως από τους «αντιπάλους» του Πολυκλαδικού, που μας αποκαλούσαν «Ροζαλίες».
Αξίζει, φυσικά, να γίνει ιδιαίτερη «μνεία» στην αντιπαλότητα, ειδικά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές ’90, στις αθλητικές διοργανώσεις των σχολείων… Μπορεί τότε να μην ήταν ευχάριστη, σήμερα όμως άπαντες τη θυμούνται με «νοσταλγία».
 
Η αύξηση των μαθητών και οι εκπαιδευτικές ανάγκες έφεραν νέα «μετακόμιση» 
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στο χώρο της «Σχολής Παπαφλέσσα» συστεγάζονταν πλέον το 1ο Γυμνάσιο, το μεγαλύτερο σε αριθμό μαθητών, και το 2ο μεγαλύτερο Λύκειο σε αριθμό μαθητών, το 1ο Λύκειο.
Όπως ήταν φυσικό, με την ταυτόχρονη παρουσία τόσων μαθητών, το μικρό σχετικά προαύλιο δεν επαρκούσε για τις ανάγκες του σχολείου… Όλοι οι μαθητές, άλλωστε, θα θυμούνται να κάνουν γυμναστική τρέχοντας το τετράγωνο της «Συκικής» και προσπαθώντας να «κλέψουν» λίγα μέτρα επί της Φιλελλήνων, όπου δεν ακολουθούσε ο καθηγητής… Ποιος δε θυμάται πρόβες για «βήμα» για τις παρελάσεις επί της οδού Κρήτης ή την προσευχή στο μεγάλο πεζοδρόμιο δίπλα στο δρόμο, απ’ όπου οι παρατηρήσεις του λυκειάρχη Βασίλη Νίκα (’92- ’97) ακούγονταν από τα μεγάφωνα σ’ όλη την παραλία…
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό και με τη «φθορά» του κτηρίου, που δεν προσαρμοζόταν στις εκπαιδευτικές ανάγκες του νέου αιώνα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη νέα «μετακόμιση». Από την αρχή του 21ου αιώνα το 1ο Λύκειο «χώρισε» ύστερα από δεκάδες χρόνια κοινής παρουσίας με το 1ο Γυμνάσιο, και το πρώτο μεταφέρθηκε σε νέο κτήριο επί της οδού Λυκούργου, ενώ το Γυμνάσιο στεγάζεται σε νέο κτήριο στην οδό Φαρών…
Λυκειάρχης τα τελευταία τρία χρόνια λειτουργίας του 1ου Λυκείου στο κτήριο Φαρών & Κρήτης ήταν η Αλεξάνδρα Βερράρου με υποδιευθύντριες την Ελένη Λυκουρέζου και τη Μαρία Νικοπούλου.
Το πρώτο Λύκειο συνέχισε, πάντως, την «παράδοση» να βγάζει σημαντικούς αποφοιτήσαντες τόσο για τα «κοινά» της πόλης όσο και για τα «κοινά» της χώρας.
Αρκετοί είναι οι νυν και πρώην αντιδήμαρχοι που αποφοίτησαν από το σχολείο… Επίσης, αρκετοί καθηγητές Πανεπιστημίων και άλλων Ιδρυμάτων. Ο σημερινός πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας, Περικλής Ξηρόγιαννης, είναι απόφοιτος του 1ου Λυκείου Καλαμάτας, όπως και ο σημερινός αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Αλέξης Χαρίτσης. Μάλιστα, ο Αλέξης Χαρίτσης κάθισε στο ίδιο θρανίο, στα χρόνια του Λυκείου, με τον πολιτευτή της Ν.Δ. στο νομό, Μίλτο Χρυσομάλλη.
Μπορεί το Σεπτέμβριο του 2000 οι πόρτες για τη «Σχολή Παπαφλέσσα» να έκλεισαν για πάντα για το ιστορικό σχολείο, αλλά οι «τοίχοι» του «φυλάκισαν» χιλιάδες αναμνήσεις και ιστορίες, που χρειάζονται τόνους μελάνης για να αποτυπωθούν…
Από το 2000 έως σήμερα το 1ο Γενικό Λύκειο Καλαμάτας συνεχίζει τη διαδρομή του, ακολουθώντας τις «αρχές» του παρελθόντος, στο σχολικό συγκρότημα των οδών Λυκούργου & Σπετσών. Το 1ο Γυμνάσιο στεγάζεται στο σχολικό συγκρότημα Φαρών & Βασ. Κωνσταντίνου.

 
Αναμνήσεις…
Σε μια μικρή προσπάθεια να αποτυπώσουμε μόνο μερικές «στιγμές» από τη λειτουργία του σχολείου στο κτήριο επί των οδών Φαρών & Κρήτης, μιλήσαμε με καθηγητές που πέρασαν για χρόνια από εκεί, αλλά και με μαθητές που κράτησαν «ανεξίτηλες» μνήμες από το πέρασμά τους στο 1ο Λύκειο της Καλαμάτας…

Αλεξάνδρα Βερράρου
(Λυκειάρχης 1997-2003 και καθηγήτρια επί σειρά ετών)
«Έζησα το σχολείο ως μαθήτρια στην πρώτη του διεύθυνση και εν συνεχεία στη “Σχολή Παπαφλέσσα” ως καθηγήτρια επί σειρά ετών και λυκειάρχης τα τελευταία χρόνια της λειτουργίας του εκεί…
Είναι αμέτρητες οι αναμνήσεις από αυτό το κτήριο… Η “μετακόμιση” στο νέο σχολείο το 2000 ήταν μια δύσκολη στιγμή, καθώς ποτέ δεν είναι ευχάριστο, όταν πρέπει να “αποχαιρετήσεις” ένα κτήριο στο οποίο “έζησες” ξεχωριστές στιγμές και αναμνήσεις. Αν μια χρονιά με “σημάδεψε” περισσότερο απ’ όλα αυτά τα χρόνια, θα έλεγα ότι ήταν η χρονιά των “σεισμών”… Στιγμές ιδιαίτερα δύσκολες, με μαθήματα που έγιναν υπό αντίξοες συνθήκες για μαθητές και καθηγητές.
Κλείνοντας, αν κάτι θα ήθελα να πω, είναι να ζητήσω συγγνώμη απ’ όσους μαθητές μου πιθανώς να στενοχώρησα κάποτε».
 
Μιχάλης Στακιάς
(Καθηγητής φυσικός, επί σειρά ετών)
«Θυμάμαι το κτήριο με τη βαριά σιδερένια πόρτα και τα ξύλινα πατώματα. Τις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες διδασκαλίας. Τους μαθητές που εύρισκαν τον τρόπο να βγουν έξω και να ψωνίσουν από το S/M, προβληματίζοντας τον αξέχαστο επιστάτη Χαρίλη και στεναχωρώντας τον κυρ-Γιάννη τον κυλικειάρχη.
Θυμάμαι τους εκλεκτούς συναδέλφους που συνεργάστηκα και ιδιαίτερα τους μαθηματικούς Παναγιώτη Ψυχάρη και Μάκη Λύκο, που δυστυχώς έφυγαν νωρίς από τη ζωή. Θυμάμαι τους γεμάτους συναίσθημα επετειακούς λόγους του λυκειάρχη Κώστα Αποστολόπουλου. Και βέβαια, δεν ξεχνιέται η πολύμηνη κατάληψη την περίοδο 1998-1999 με τις εντάσεις της.
Έντονα συναισθήματα και μια γλυκιά νοσταλγία νιώθω αναπολώντας τα χρόνια που εργάστηκα στο σχολείο. Και φυσικά, δεν ξεχνώ τους μαθητές μου. Εξαίρετοι, τους θυμάμαι πάντα με αγάπη».
 
Σταύρος Τσαγκαράκης
(Καθηγητής φιλόλογος, επί σειρά ετών)
«Η “Σχολή Παπαφλέσσα” έχει την ιστορία της, αλλά έχει και τη χάρη της. Για την ιστορία της μπορούν να μιλήσουν άλλοι καθηγητές, παλιότεροι από εμένα. Εγώ που δίδαξα για περίπου εφτά χρόνια μπορώ να πω δυο λόγια για τη χάρη της, αλλά και δυο λόγια για τις εμπειρίες που αποκόμισα ως καθηγητής του Λυκείου.
Να πω κατ’ αρχάς ότι η “Σχολή Παπαφλέσσα” στέγαζε δύο σχολεία: το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο. Και το γεγονός αυτό αποκτά ιδιαίτερη παιδαγωγική και ψυχολογική σημασία. Γιατί οι μαθητές και οι μαθήτριες που φοίτησαν στα σχολεία αυτά σήμερα διατηρούν μνήμες, όχι μόνο γυμνασιακών χρόνων, αλλά και μνήμες της φοίτησής τους στο Λύκειο. Θυμούνται τον εαυτό τους να διδάσκεται γράμματα στον ίδιο σχολικό και φυσικά οικείο χώρο. Και τον θυμούνται ως δεκατριάχρονο πρωτάκι στο Γυμνάσιο, αλλά και ως δεκαοκτάχρονο τελειόφοιτο στο Λύκειο.
Πρώτα μια σύντομη περιγραφή του εξωτερικού χώρου. Χτισμένο στη γωνία Φαρών και Κρήτης δέσποζε στη γύρω περιοχή. Όποιος το έβλεπε από μακριά καταλάβαινε από την πρώτη στιγμή πως ήταν σχολείο, πως ήταν ο ιερός χώρος μάθησης και γνώσης.. Στην είσοδο ορθώνονταν δύο κίονες (έμπνευση του αρχιτέκτονα) που εύκολα ακόμα και σήμερα θυμίζουν αρχαίο ναό.
Ύστερα μια βαριά σιδερένια πόρτα που έκλεινε ερμητικά, όχι μόνο όταν άρχιζαν τα μαθήματα, αλλά, – το θυμάμαι καλά αυτό- , και όταν άρχιζαν οι σχολικές καταλήψεις, κατά τις οποίες το 1ο Λύκειο και Γυμνάσιο βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή της “μάχης”.
Μπαίνοντας δεξιά υπήρχε ο μακρύς διάδρομος με τις σχολικές αίθουσες, ευρύχωρες και άνετες. Παράθυρα μεγάλα άφηναν από παντού να μπαίνει ο ήλιος. Αλλά και κάγκελα, βέβαια, ανθεκτικά, γιατί τα “αστέρια” του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ σημάδευαν κατά λάθος τα τζάμια των παραθύρων. Αριστερά οι αίθουσες των διευθυντών και των καθηγητών, κάπως στενόχωρες και κάπως μικρές, αλλά διατηρούσαν ακέραιο το κύρος τους.
Στο βάθος, άλλες πάλι σχολικές αίθουσες. Ενδιάμεσα ένας μικρός παράδεισος: το “Κυλικείο” του κ. Γιάννη. Ανάσα για τους καθηγητές να πιουν έναν καφέ στο πόδι, ανάσα όμως και για τους μαθητές για μια ζεστή τυρόπιτα, ένα σάντουιτς ή μια γεμιστή σοκολάτα.
Και τώρα, η αυλή του σχολείου, που λειτουργούσε σαν διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο σχολεία. Αυτή η απέραντη αυλή που, όταν σχολούσαν και έφευγαν οι μαθητές, έμοιαζε με μια αφιλόξενη έρημο, αυτή η ίδια η αυλή την ώρα των διαλειμμάτων θύμιζε απέραντη όαση ζωής και χαράς από τις φωνές και τα γέλια των μαθητών. Κλείνοντας θα έλεγα το εξής: Μιλώντας κανείς για τη “Σχολή Παπαφλέσσα” νιώθει την ανάγκη να ευχαριστήσει εκείνους που φρόντισαν να την κτίσουν. Γιατί απλά βοήθησαν πολλές γενιές μαθητών και μαθητριών να μάθουν γράμματα και να γίνουν καλοί άνθρωποι».

Θοδωρής Σαραντόπουλος
(Δημοσιογράφος, απόφοιτος σχολείου)
«Όταν έχεις φοιτήσει στο Πρώτο Γυμνάσιο και Λύκειο, οι αναμνήσεις και οι εικόνες παραμένουν ζωντανές, όσα χρόνια και αν περάσουν. Δεν είναι μόνο οι διαχρονικές φιλίες με τους συμμαθητές, τα όνειρα για το μέλλον που μοιραζόμασταν μεταξύ μας, οι πρώτοι έρωτες, οι σχέσεις με τους καθηγητές μας… είναι μια ολόκληρη ζωή που καθόρισε σε μεγάλο ποσοστό την εξέλιξή μας.
Δε θα ξεχάσω ποτέ, όταν χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα, οι αθλητές της ομάδας μπάσκετ του σχολείου τρέχαμε στο μικρό γήπεδο για να παίξουmε μόνο όσο διαρκούσε το διάλειμμα, οι μαθητές του σχολείου σχημάτιζαν ένα ημικύκλιο γύρω μας τύπου κερκίδας δημιουργώντας ατμόσφαιρα γηπέδου.
Το πιο ισχυρό δίδυμο στα μονά ήταν ο Χρήστος Φραγγέας με τον Δημήτρη Περρέα, εγώ συνήθως έπαιζα με τον Διονύση Σωτηρόπουλο, τον Γιάννη Εμμανουηλίδη ή τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο. Αυτό που μας διέκρινε ήταν το πάθος για το παιχνίδι.
Αξίζει να αναφέρω πως το Πρώτο για, τουλάχιστον, μια δεκαετία κατακτούσε τα σχολικά πρωταθλήματα και, μάλιστα, η ομάδα μας ταξίδευε και εκτός νομού ως πρωταθλήτρια».

Γιάννης Καρβέλας
(Σύμβουλος επιχειρήσεων, απόφοιτος σχολείου)
«Δύο οι αναμνήσεις που μου έρχονται αυθόρμητα. Η ομάδα μπάσκετ που κατέκτησε το σχολικό πρωτάθλημα Μεσσηνίας και μια πολυήμερη αποχή που κάναμε (για συμπεριφορά καθηγητή προς συμμαθήτρια). Είχε λάβει διαστάσεις η αποχή, έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες, ενώ η εφημερίδα “Μάχη” είχε αφιερώσει δύο πρωτοσέλιδα με αναλυτικά ρεπορτάζ».
 
Μαρία Οικονομάκου
(Δημοτική σύμβουλος, απόφοιτος σχολείου)
«Είναι αμέτρητες οι στιγμές που μπορώ να θυμηθώ μέσα στους τοίχους του 1ου Λυκείου… Αν κάτι μου έχει μείνει πιο έντονα ήταν η πολυήμερη αποχή από τα μαθήματα για την άδικη αποβολή του συμμαθητή μας Φραγγέα, που στάθηκε τελικά η αφορμή για να χάσουμε την 5ήμερη εκδρομή μας. Επίσης, άφθονες στιγμές γέλιου, στις στιχομυθίες του συμμαθητή μας Σταύρου Μαστρογιαννόπουλου με την καθηγήτρια Αγγλικών, καθώς και ένα ψόφιο ποντίκι που έφερε κάποτε μέσα στην αίθουσα…
Όλα αυτά τα χρόνια που ζήσαμε εκεί τα θυμόμαστε με ιδιαίτερη συγκίνηση και αγάπη για τους συμμαθητές και τους καθηγητές μας»
 

Το «κουδούνι» χτυπά ξανά αύριο για μια και μοναδική βραδιά… 
Μπορεί ο «Χαρίλης» ο επιστάτης να μην είναι αυτός που θα χτυπήσει το κουδούνι αύριο στις 8.00 μ.μ. το βράδυ, αλλά οι απόφοιτοι του σχολείου θα έχουν μια μοναδική ευκαιρία να ξαναβρεθούν στους ίδιους χώρους, ύστερα από χρόνια…
Τα «αστέρια» του μπάσκετ, όπως τα περιέγραψε πιο πάνω εύστοχα ο καθηγητής Σταύρος Τσαγκαράκης, θα έχουν την ευκαιρία να ρίξουν μερικά σουτ στις «αξέχαστες» μπασκέτες. Παράλληλα, θα υπάρχει «αλκοόλ» αντί για «σαλίγκαρους», αυτή τη φορά στο «κυλικείο» του κυρ – Γιάννη, ενώ με «λαχτάρα» περιμένουμε τον ίδιο τον κυρ- Γιάννη και τη σύζυγό του να βρεθούν ύστερα από τόσα χρόνια στον ίδιο χώρο και να συναντήσουν αγαπημένα πρόσωπα.
«Απουσιολόγιο» θα υπάρχει και για τους καθηγητές αυτή τη φορά, που άφησαν το δικό τους στίγμα στις αίθουσες του «1ου Λυκείου». Τη μουσική επένδυση της βραδιάς θα φροντίσει, με τραγούδια «επιλεγμένα» για τα «παιδιά» των 70’ς, 80’ς και 90’ς , ο δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός του Kiss Fm και απόφοιτος του Πρώτου Λυκείου, Θοδωρής Σαραντόπουλος.
Στόχος της εκδήλωσης είναι η συζήτηση για την αξιοποίηση του κτηρίου με το οποίο συνδέονται χιλιάδες Καλαματιανοί… Η εκδήλωση διοργανώνεται από το «Καλαμάτα 2030», το «Σχολείο Τουρισμού», τον «Σπόρο» και δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την πολύτιμη συμβολή της ΕΤΑΠ του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας και των «χορηγών».
 
Του Κώστα Γαζούλη
 
 
Πηγές
-Βιβλίο «Το Πρώτο Γυμνάσιο της Καλαμάτας, Η ιστορική διαδρομή 1861-1973»
-Ιστότοπος 1ου Γενικού Λυκείου Καλαμάτας
-Άρθρο Ιωάννη Μπουγά «Αυτή είναι η ιστορία της Σχολής Παπαφλέσσα».
-Ευχαριστούμε την πρώην Διευθύντρια του Σχολείου Αλεξάνδρα Βερράρου για την πολύτιμη βοήθεια της και την παραχώρηση φωτογραφικού υλικού