Μετά τη μεγάλη επιτυχία και των δυο ημερών-παραστάσεων του Μαρτίου και την παρότρυνση-απαίτηση αρκετών θεατρόφιλων που δεν πρόλαβαν να το δουν, η Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας «ανάβει» και πάλι «Το μαγκάλι».
Έτσι, το θεατρικό έργο «Το μαγκάλι» του συγγραφέα-δημοσιογράφου, Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, θα είναι ξανά επί σκηνής με τρεις παραστάσεις, στις 12, 13 και 14 Οκτωβρίου, στις 9.00 το βράδυ, στο αμφιθέατρο Φιλαρμονικής.
Πέντε γυναίκες, χήρες, σε μια βραδινή τους συνάντηση στο σπίτι της κυρά Καλλιόπης στα Φιλιατρά, συζητούν και κουτσομπολεύουν αναμασώντας αναμνήσεις από τους μακαρίτες συντρόφους τους.
Με την κουβέντα γύρω από ένα μαγκάλι, βγάζουν στην επιφάνεια το βαθύ συντηρητισμό τους, τη θρησκοληψία τους, τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις με τα μικροσυμφέροντα που τις χαρακτηρίζουν και το άγχος της περασμένης ηλικίας τους.
Όλα αυτά μέχρι που εμφανίζεται ένας όμορφος νέος άντρας…
Τι ρόλο θα παίξει στη ζωή τους; Θα το μάθουμε επί σκηνής…
Η σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης είναι ομαδική, η μουσική επιμέλεια της Τέτας Βασιλάκη και η διανομή των ρόλων έχει ως εξής:
Μάρθα: Φανή Αλεξανδρίδη, Μαρίκα: Τέτα Βασιλάκη, Μαριγούλα: Γιώτα Βασιλειάδη, Βαγγελιώ: Ισμήνη Κωνσταντοπούλου, Καλλιόπη: Λέττα Πετρουλάκη και Γιατρός: Ανδρέας Βρυώνης.
Αφίσα-φωτογραφίες: Νίκος Τζαβάρας
Ήχος-φως: Γιώργος Μίνος
ΠΕΡΙ ΜΑΓΚΑΛΙΟΥ
του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου
Μια εικόνα, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν παραμένει αναλλοίωτη στο μυαλό μου, είναι η παρακάτω, που ανήκει στην παιδική μου ηλικία: Ένα μαγκάλι στο κέντρο της κουζίνας του πατρικού μας και γύρω από αυτό τέσσερις- πέντε γυναίκες μαυροφορεμένες, ένεκα χηρείας.
Όσο για μένα μαζί με την αδελφή μου, να ακούμε παραμύθια και μύθους για άλογα του Ποσειδώνα μέχρι και την ιστορία του Τιτανικού, μιας και ο αδελφός της θείας μου Πηνελόπης, όταν ερχόταν από την Αμερική, ο Τιτανικός έπλεε προς το αναπάντεχο ναυάγιό του.
Τη θυμάμαι τότε να λέει: «Το καράβι βούλιαζε, Γρηγόρη μου, και οι μουσικοί παίζανε. Ακούς εκεί… θάρρος ε;».
Όμως, τα πλέον χαρακτηριστικά ακούσματα είχαν να κάνουν με την Κόλαση. Ναι! Ο μεταφυσικός αυτός χώρος ήταν η αδυναμία της θείας Πηνελόπης και, μάλιστα, της άρεσε η διήγηση περί αυτής να πραγματώνεται, όταν λόγω νύστας οι άλλες τριγύρω της χήρες είχαν αποκοιμηθεί πάνω απ’ τα αναμμένα κάρβουνα.
«Τι γίνεται στην Κόλαση;» τη ρωτούσα κάθε τόσο και η απάντηση που λάμβανα πάντα σταθερή: «Όσοι είναι αμαρτωλοί τους βράζουν σε μεγάλα καζάνια ή τους σακατεύουν με σκουπόξυλα. Τους πιο κακούς τούς τηγανίζουν σε ένα τεράστιο τηγάνι». Άντε μετά να μη βγεις νευρωσικός…
Αυτή η ομήγυρη για την παιδική μου ψυχή δεν αποτελούσε το «Μαγκάλι της Χηρείας», αλλά τον «Καυστήρα του Σατανά».
Πού και πού καμιά από τις κυράδες έπεφτε στο μαγκάλι και ούρλιαζε απ’ το κάψιμο. Τότε όλες μαζί όρμαγαν επάνω της με ότι δροσερό υπήρχε, ντοματόπαστα ή καμιά πατάτα και την άλειφαν μπας και σταματήσει το μαρτύριο.
Μα αυτές δεν καταλάβαιναν τίποτε. Λίγη ώρα μετά ξαναροχάλιζαν μέχρι που κατά τα μεσάνυχτα χτύπαγε την πόρτα ο Φώτης, ο γείτονάς μας, ψαράς και μεγάλος παραμυθάς. Άναβε το τσιγάρο του απ’ τα κάρβουνα, τραγούδαγε ένα μαστούρικο άσμα και άρχιζε τις δικές του μυθοπλασίες: «Σήμερα, κυρά Χριστούλα, βρήκα σακάτω στα Στροφάδια μια γοργόνα. Ήθελε να με πάρει μαζί της στο βυθό, αλλά της έκλεισα το μάτι και μετά απ’ αυτό με πλησίασε με χαμόγελο και με ρώτησε που λες: “Θες, Φώτη, να μου πεις τι κάνει το αδελφάκι μου ο Μέγας Αλέξανδρος;”. “Μαζί τα λέγαμε πριν λίγο, κυρά Γοργόνα μου”» απαντούσε η φαντασίωση του Φώτη και η παρέα ξανάπεφτε στην αγκαλιά του Μορφέα.
Κάπως έτσι θυμάμαι στη γειτονιά μου το Χαλαζονάκι να περνάμε τα βράδια γύρω απ’ το μαγκάλι, συζητώντας πότε για την κηδεία της επόμενης μέρας, πότε για τα βαφτίσια του Σαββάτου ή το γάμο της Κυριακής.
Κι όταν μεγαλώνοντας τους έλεγα καμιά «πονηρή» κουβέντα για να τις πειράξω, έπιαναν όλες τα μάγουλά τους, με φτύνανε και χτυπιόντουσαν σαν μαινάδες: «Φτου σου, παλιόπαιδο, σαν δεν ντρέπεσαι» και σταυροκοπιόντουσαν όλες μαζί.
Αυτές οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν εμπρός μου, σαν είδα μία πρόβα της θεατρικής παράστασης «Το Μαγκάλι», ενός έργου που γράφτηκε ακριβώς για να θυμίσω σε μερικούς την απλή λαϊκή καταγωγή μας, την επαρχιώτικη ζωή μας και το υπέροχο βίωμα της γειτονιάς.
Ευχαριστώ όλες και όλους τους συντελεστές της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας για τη μεγάλη τιμή να παίξουν ένα έργο μου, προσφέροντας στον εσώτερο κόσμο μου μοναδική χαρά.
Ακόμα μεγαλύτερη τιμή νιώθω μετά την αποκάλυψή τους προς εμένα – σε μια πρόβα όπου με είχαν προσκαλέσει να παρακολουθήσω την παράσταση – πως όλες οι συμμετέχουσες και οι συμμετέχοντες είναι ερασιτέχνες και παίζουν για το κέφι τους.
Πιστέψτε με, ακόμα και σήμερα, αρνιέμαι να το πιστέψω. Όλοι τους παίζουν τόσο επαγγελματικά, ίσως γιατί καταθέτουν την ψυχή τους και ένα ταλέντο που από σεμνότητα απέκρυβαν έως σήμερα. Καιρός, όμως, να «εκτεθούν» ενώπιόν μας για να εισπράξουν το γενναίο χειροκρότημα από καρδιάς όλων μας.
Προσωπικά τους οφείλω πολλά, το δε ευχαριστώ είναι ελάχιστο για να αποδώσει το μέγεθος των συναισθημάτων μου!
Στη Ζάκυνθο
Να σημειωθεί πως η παράσταση θα δοθεί και στο Θέατρο Σαρακινάδου στη Ζάκυνθο την 1η Δεκεμβρίου, ημέρα Σάββατο, στις 8.30 το βράδυ. Όσοι φίλοι θέλουν να αδράξουν την ευκαιρία και να πάνε μαζί τους για μια ευχάριστη τριήμερη απόδραση, μπορούν να επικοινωνήσουν με την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας στα τηλέφωνα: 27210.21653, 6974413291, 6971540945.
Αναχώρηση Παρασκευή, 30 Νοεμβρίου, πρωί και επιστροφή Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου, απόγευμα. Το κόστος είναι 100 ευρώ και περιλαμβάνει: μεταφορά με λεωφορείο και καράβι, διαμονή (2 διανυκτερεύσεις) στο ξενοδοχείο Strada Marina με πρωινό και εισιτήριο για την παράσταση.
Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας: «Το μαγκάλι» τον Οκτώβριο στην Καλαμάτα… και 1η Δεκέμβρη Ζάκυνθο
